Δεν είναι το αναπόφευκτο τέλος της κοινής τους δημιουργικής πορείας αυτό που αναγγέλουν οι Torbjørn Brundtland & Svein Berge στο Inevitable End, αλλά το φινάλε του φορμά του άλμπουμ, από τούδε και στο εξής. Ένα όλο και πιο αγαπητό στους μουσικούς trend, συμβατό με το σύγχρονο δισκογραφικό τοπίο, το οποίο δύσκολα ανταμείβει πλέον τις μεγάλου μήκους παραγωγές. Βήμα που πιθανότατα θα αποτελέσει την απαρχή μιας πιο ενδιαφέρουσας εποχής για τους Röyksopp, μιας και οι πιο στοχευμένες, σύντομες καταθέσεις φαίνεται πως τους ταιριάζουν καλύτερα –βλέπε το φετινό τους 35λεπτο EP με τη Robyn, το αρκετά καλό Do It Again.
Εκκινώντας με το «ο Vangelis συναντά τους Daft Punk» "Skulls", το mega-single "Monument" σε μια νέα, πιο φιλική στα ραδιοκύματα εκδοχή και το εξαίσια μελαγχολικό "Sordid Affair", ο δίσκος δημιουργεί πολλές προσδοκίες. Δυστυχώς, δεν βρίσκουν αντίκρισμα στη συνέχεια. Μένουν μετέωρες οι ελπίδες για μια πιθανόν εντυπωσιακή έξοδο του σχήματος από τη long play λογική, μιας και ακολουθούνται αρκετά πιο κοινότυπες επιλογές –από αυτές που αφαιρούν την κλιμακούμενη δυναμική και εξανεμίζουν τις πιθανότητες για μια κορυφαία επίδοση, α-λα-Melody AM.
Είναι οι υπερβολικά χαλαροί ρυθμοί και η τραβηγμένη από τα μαλλιά διάρκεια τραγουδιών όπως τα "You Know I Have To Go", "Compulsion" και "Here She Comes Again" που κάνουν το πάτημα του μπουτόν του skip ιδιαιτέρως ελκυστικό (αλήθεια πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός πως και στα τρία αυτά κομμάτια τα φωνητικά προέρχονται από τον Jamie 'Irrepressible' McDermott;), ενώ το ατυχές και εντελώς αψυχολόγητο ιντερλούδιο "Rong" συνδράμει τα μάλα στο νυσταλέο κλίμα. Μαλθακή σε γενικές γραμμές electro-pop, η οποία δεν δύναται να εντυπωσιάσει τους καλά εκπαιδευμένους ακουστικούς πόρους ενός φίλου του ιδιώματος.
Είναι όμως κι αυτός ο σκοτεινά θελκτικός ρομαντισμός του Inevitable End που δεν περνάει απαρατήρητος και συγκρατεί τις τελικές εντυπώσεις. Έτσι, πέρα από τα εμφανή στραβοπατήματα που παρουσιάζει ως δισκογράφημα, το 60λεπτο αντίο των Röyksopp κατορθώνει και σμιλεύει διακριτικά μια απαλή και λεία ηχητική βάση, πάνω στην οποία πατάει η γνώριμη πλέον ζεστή, αναλογική αύρα-σήμα κατατεθέν των Νορβηγών. Και αν το συνθετικό εύρος δεν είναι εκείνο που θα ήλπιζε κανείς έτσι ώστε να συντηρείται το ακροαστικό ενδιαφέρον σε μεγαλύτερα επίπεδα, διαθέτει τουλάχιστον μια ειλικρινά αγχολυτική αύρα, που δεν δύναται να αγνοηθεί –βλέπε το "Coup De Grace" για του λόγου το αληθές.
Κάθε τέλος είναι και μια αρχή, λέει το κλισέ. Στην περίπτωση των Röyksopp και με βάση τις δικές τους προβλέψεις αυτό το νέο ξεκίνημα αναμένεται περισσότερο ευέλικτο και ελκυστικό από ποτέ. Μακριά από κόνσεπτ και κανόνες, ενδέχεται λοιπόν να είναι το πλέον περιπετειώδες και πειραματικό στάδιο της καριέρας τους. Αναλογιζόμενος δε το «τριμάρισμα» το οποίο επιδέχεται το παρόν άλμπουμ, η προοπτική φαίνεται ιδανική.
{youtube}6c-RbGZBnBI{/youtube}
