Τον έχουν τοποθετήσει στην ηχητική γειτονιά του trap, αλλά το όνομά του ακούγεται και σε συζητήσεις περί των σημαντικότερων EDM καλλιτεχνών (ίσως λόγω της παρακαταθήκης του ως Clockwork), ενώ σε κάποιους έχει μείνει στο μυαλό ως dubstep συνθέτης. Είναι αδιαμφισβήτητα πολυσυλλεκτικός ο RL Grime, κάτι που τονίζεται ακόμα περισσότερο από τον μονοδιάστατο χαρακτήρα και τα στεγανά που υπάρχουν στον trap χώρο, όπου και ανήκει τελικά ο 23χρονος Αμερικανός. Ο οποίος κι έγινε γνωστός όχι μόνο ξαφνικά, μα με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Το ημερολόγιο έδειχνε 2012 όταν μέσα σε μια νύχτα όλα τα blogs και τα site ηλεκτρονικής μουσικής ποστάρανε ένα και μόνο τραγούδι: το remix των RL Grime & Salva στο “Mercy” του Kanye West. Τι περισσότερο θα μπορούσε να προσφέρει βέβαια ένα remix, θα αναρωτηθείτε, σε ένα τόσο χαρακτηριστικό χιτ... Κι όμως, κατάφερε όχι μόνο να συναγωνιστεί το πρωτότυπο, μα και να το ξεπεράσει, πετυχαίνοντας έτσι να γίνει ένα από τα εμβληματικά remixes της τελευταίας 15αετίας. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν σιγά-σιγά τον δρόμο τους. Το ΕΡ του RL Grime High Beams ακούστηκε και πούλησε πολύ, τα remixes του σε μεγάλα ονόματα (Rihanna, Benny Benassi, Chief Keef) συνέχιζαν ν' ακούγονται σε όλα τα κλαμπς της βορειοαμερικανικής ηπείρου, ενώ οι συνεργασίες του άφηναν συχνά πίσω τους διαμαντάκια –όπως λ.χ. το “Infinite Daps” με τον Baauer ή το “Tell Me” με τον What So Not.
Το Void, τώρα, είναι το παρθενικό του άλμπουμ, δείγματα από το οποίο έκαναν την εμφάνισή τους καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αφήνοντας υποσχέσεις. Φαινόταν δηλαδή πως ο κατά κόσμον Henry Steinway από το Λος Άντζελες δεν κατείχε μόνο την τέχνη του εκκωφαντικού club banger, αλλά διέθετε και την απαραίτητη αίσθηση ισορροπίας που απαιτεί ένας δίσκος με αρχή, μέση και τέλος. Είχε εξάλλου φροντίσει γι' αυτό το “Because Οf U”, το οποίο –δεν συμπεριλήφθηκε εδώ, δυστυχώς– μαρτυρούσε τη δυνατότητά του να γράφει συνθέσεις εσωστρεφείς και συναισθηματικά φορτισμένες.
Με αυτήν ακριβώς τη διάθεση ξεκινάει λοιπόν το Void, καθώς το “Always” κάνει ένα υπέροχα χαμηλότονο μπάσιμο: trap αισθητική, αλλά με αναμνήσεις από το Untrue του Burial. Στην εξέλιξή του ο δίσκος προσπαθεί να απλώσει πλοκάμια παντού, στραβοπατά όμως σε διάφορα σημεία, κάτι που τελικά του στερεί την κατάταξη στα «απαραίτητα» άλμπουμ του 2014. Τρανό παράδειγμα το “Danger” (σε συνεργασία με Boys Noize), το οποίο ανεβάζει μεν τους ρυθμούς, μα παραμένει κατά βάθος ένα επιπέδου b-side κομμάτι. Η διαφορά άλλωστε γίνεται εμφανής όταν το ακολουθεί το “Scylla”, κομίζοντας πνευστά από τον άλλο κόσμο μα κι ένα beat ικανό να ταρακουνήσει το οποιοδήποτε ηχοσύστημα, ενώ παράλληλα βρίσκει και χώρο για μερικές μελωδικές πινελιές. Το “Kingpin”, πάλι –με τον Big Sean– ενώ είναι τραγούδι με κότσια, ηχεί εκτός κλίματος μέσα στο συγκεκριμένο μουσικό πλαίσιο: θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα άλμπουμ του ίδιου του Big Sean.
Τα πράγματα στρώνουν ωστόσο στη συνέχεια, είτε μιλάμε για το οργιαστικό single “Core” που θα κάνει τα τζάμια σας να τρίξουν, είτε για το “Valhalla”, είτε για εσωστρεφείς αναλαμπές σαν τη συνεργασία με τον How Τo Dress Well (“Reminder”) ή/και το δαιδαλώδες “Site Zero/The Vault”, είτε για τη χρυσή τομή των δύο σχολών (“Monsoon”, “Golden State”). Μέχρι και τη βουτιά στο drum 'n' bass στοιχείο τολμάει εδώ ο RL Grime, λίγο πριν την έξοδο, με το “Julia” –που τα καταφέρνει μάλιστα μια χαρά, μην έχοντας τίποτα να ζηλέψει από τους γνωστότερους εκπροσώπους του είδους.
Δεν έχει πρόβλημα λοιπόν το Void να σου σερβίρει τραγούδια με replay value, επιβεβαιώνοντας έτσι τη διαφαινόμενη αξία του Αμερικανού παραγωγού και πέρα από το dancefloor περιβάλλον. Αυτό που το κρατάει πίσω είναι 2-3 αμφισβητήσιμες επιλογές, καθώς και μια γενική αίσθηση ανομοιογένειας μεταξύ των τραγουδιών. Κερδίζει βέβαια το 7άρι της βαθμολογίας με το «μισό υπέρ του μαθητή», χάρη στον έντιμο πρότερο βίο του καλλιτέχνη, φαίνεται όμως να χάθηκε η ευκαιρία χρήσης του ως διαβατήριο για το μέσο μουσικό αυτί: τελικά δηλαδή καταλήγει ν' απευθύνεται κυρίως στους trap φανατικούς.
{youtube}04ufimjXEbA{/youtube}
