Είδα ένα θλιμμένο κορίτσι να πέφτει
Όμως παρίστανε την «πολύ κακιά για να σωθεί».
Τα καινούρια τραγούδια της Lana χαρτογραφούν μια αυτάρεσκη πτώση στο κενό της απελπισίας. Κάθε τραγούδι, ένα ακόμα βήμα προς τη συναισθηματική ζούγκλα. Η διαδρομή που ακολουθεί είναι σπαρμένη με σεξουαλική απόγνωση και ξοδεμένες ηδονές. Με μόνα αξιοθέατα τα καπνισμένα μπιλιαρδάδικα στο πλάι του αυτοκινητόδρομου, τα ξεχασμένα, φτηνά εσώρουχα σε δωμάτια πανάκριβων ξενοδοχείων, τα φρικαλέα τατουάζ· τη χαλασμένη μάσκαρα πάνω σε κλαμένα μάτια, το βαθύ κόκκινο κραγιόν, τις λυμένες γραβάτες ηλικιωμένων σε στιπτιζάδικα και τα σπασμένα τακούνια το ξημέρωμα. Ένα αδιέξοδο hangover με επίπλαστη επικινδυνότητα και με την υπόσχεση του σεξ να καιροφυλακτεί (όσο πιο αυτοκαταστροφικό, τόσο καλύτερο). Μια κλινική κατάθλιψη που έχει κρυφτεί πίσω από παραισθησιογόνα και μεγαλοστομία.
Όταν η Lana Del Ley τραγουδάει, ζει και αναπνέει αυτή την τερατογέννεση του μυαλού της. Είναι δέσμια των εμμονών της (που στο τέλος θα την καταπιούν), αλλά έχει το ταλέντο να τις τονίζει με γενναίες συνθέσεις και με ψυχεδελικά εφέ, πατώντας με σιγουριά ακόμα και στα πιο βραδυκίνητα τέμπο. Ελάχιστα ονόματα της σύγχρονης μετα-δισκογραφίας (έτσι θα πρέπει να τη λέμε) επιβίωσαν των συμπληγάδων της υπερέκθεσης, κρατώντας τον δείκτη της αναμονής στο κόκκινο μετά από ένα ξεσάλωμα από επανεκδόσεις, deluxe, special edition και rare-limited αηδίες, οι οποίες ξεζουμίζουν χωρίς τύψεις ένα κοινό που ορφάνεψε της Amy και ξέμεινε από αυτοκαταστροφικούς μύθους για να καταναλώσει. Όμως προσοχή: η Lana Del Rey επέστρεψε με «καλή μουσική»· με ένα σύνολο τραγουδιών που στοιχειοθετούν «πρόταση» και με τις ερμηνείες της ποιοτικότερες από ποτέ. Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχει ακόμα λίγη σάρκα και αίμα για να ταϊστούν και να μείνουν απασχολημένες οι σαρκοφάγες στρατιές από τα άδυτα του ίντερνετ.
Η Lana του Ultraviolence είναι άκρως ικανοποιητική στον τρόπο με τον οποίον χειρίζεται τη φωνή και τις μελωδίες της. Απλώνει τα φωνήεντα, ξεχειλώνει τις λήγουσες και δίνει σωστές διαστάσεις στην πληθωρικότητά της (προσέξτε τον τρόπο που εξερευνά τις δυνατότητες της υγρής φωνής της στο "Shades Of Cool"). Τραγουδάει σαν να χαριεντίζεται ηδονικά σε μεταξωτά σεντόνια ενώ ταυτόχρονα βαριέται μέχρι θανάτου τον ίδιο της τον εαυτό. Δείχνει πρόθυμη να σου προσωποποιήσει οποιαδήποτε ερωτική φαντασίωση έχεις σχεδιάσει, αλλά ασφυκτιά κλειδωμένη στο χαοτικό sex shop με ατμόσφαιρα μαυσωλείου.
Όμως –προς τιμήν της– δεν τρώει από τα έτοιμα: αποκτά περσόνες χωρίς να πατάει πάντα στο εύκολο σοκ. Μετατρέπεται λ.χ. από αλλοπαρμένη bimbo της white trash επαρχίας ("Cruel World") σε ξεροκέφαλη γκρούπι με περήφανο κωλοπαιδισμό ("Brooklyn Baby"). Από αναρριχητική τσούλα ("Fuck My Way Up To The Top"), σε σκιά μιας ξεχασμένης ντίβας που αναδύεται από στοιχειωμένο γραμμόφωνο ("The Other Woman"). Μεταμορφώνεται σε μια Stevie Nicks σε νωχελικό αυνανισμό στο "West Coast" και τοποθετεί την κληρονομημένη μανιέρα της Nancy Sinatra σε έναν ποταμό νιχιλισμού για τη γενιά των απανταχού Spring Brakers στο "Money Power Glory".
Βοηθάει φυσικά και η πολυεπίπεδη, υπερφορτωμένη παραγωγή του Dan Auerbach (των Black Keys), ο οποίος τοποθετεί στη σωστή δοσολογία τα υπέρβαρα έγχορδα και χρησιμοποιεί σαν βαρβιτουρικά τις δυνατότητες της κονσόλας. Όλα στην υπηρεσία μιας μοντέρνας –σε αντίληψη, όχι σε στυλ– ερμηνεύτριας που ζει τις παρενέργειες της θλίψης σαν έκπτωτη πορνοστάρ, παγιδευμένη στο σώμα μιας μούσας για μια φανταστική ελίτ κατεστραμμένων εικαστικών και ξεπεσμένων διανοούμενων.
Είδα ένα θλιμμένο κορίτσι να πέφτει.
Μετά κατάλαβα ότι ο πάτος ήταν ο προορισμός.
Κι ας την περίμενε ένα προστατευτικό στρώμα, όπως αυτά για τους ακροβάτες.
Στα μάτια μου δεν έκανε την πτώση της λιγότερο αληθινή.
{youtube}rJABBmAMXnY{/youtube}
