Από το 2010 και ύστερα, οι Linkin Park έχουν καθιερώσει το ανά 2 χρόνια και νέα κυκλοφορία. Πάνω σε αυτό πρέπει βέβαια να τους δώσουμε ένα credit, καθώς είναι σύνηθες πια τα μεγάλα συγκροτήματα να καθυστερούν να βγάλουν κάτι καινούριο. Το Hunting Party τους βρίσκει δίχως τον Rick Rubin στην παραγωγή, για πρώτη φορά από το Minutes To Midnight (2007), μα με σημαντικούς καλεσμένους σε τραγούδια. Τα πρώτα demo ακούγονταν ως συνέχεια του ηλεκτρονικού ήχου των A Thousand Suns (2010) και Living Things (2012), αλλά μετά αποφάσισαν –κυρίως δηλαδή ο Mike Shinoda– ότι δεν είναι ευχαριστημένοι με κάτι τέτοιο. Η λύση δόθηκε λοιπόν με την επιστροφή τους στο ροκ, με το Hybrid Theory του 2000 να λειτουργεί ως βάση για τη δημιουργία του νέου άλμπουμ.
Το Hunting Party ξεκινάει κάπως απότομα, με τους hardcore punk ρυθμούς του “Keys To The Kingdom” –παρακάτω μάλιστα συναντάμε κι ένα ακόμα τραγούδι σε ανάλογο ύφος, το “War”. Εάν επομένως δεν είχες ακούσει τα singles που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας, ίσως σχημάτιζες λάθος εντύπωση, θεωρώντας πως οι Αμερικανοί στράφηκαν προς μια Bad Religion κατεύθυνση. Όμως το “All For Nothing”, όπου συμμετέχει ο Page Hamilton των Helmet, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, αποκαθιστώντας τη Linkin Park φόρμουλα: τον Shinoda δηλαδή στην αρχή με τις χιπ χοπ ρίμες του και τον Chester Bennington στη συνέχεια, με τον Hamilton να μπαίνει στο ρεφρέν.
Ως πρώτο single επιλέχθηκε το “Guilty All The Same”, από το μέσον του οποίου κι έπειτα αναλαμβάνει ο Rakim, που τα βάζει (μεταξύ άλλων) με τα media, καταλήγοντας πως είναι όλοι ένοχοι (guilty!). Οι συμμετοχές συνεχίζονται με τον Daron Malakian στο “Rebellion” –που με τις αλλαγές στο τέμπο και με το αρχικό ριφ παραθυμίζει System Of A Down– και ολοκληρώνονται με τον Tom Morello (Rage Against The Machine) στο instrumental “Drawbar”. Είναι πάντως λίγο περίεργο να έχεις στη διάθεσή σου έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες του σήμερα και η κιθάρα του να καταλήγει σχεδόν άφαντη, «σκεπασμένη» από τη μελαγχολική μελωδία που παίζει το πιάνο.
Βγάζοντας έξω τα 2 instrumental, μένουν 10 τραγούδια. Από αυτά δεν μου άρεσαν τα πανκ κομμάτια, ούτε και το “Rebellion”, που κρίνεται ως αποτυχημένη προσπάθεια να φτιάξουν κάτι στο στυλ των System Of A Down. Κατά τ' άλλα, ωστόσο, το Hunting Party δεν απογοητεύει, ακόμα κι αν απέχει από τα επίπεδα του Hybrid Theory. Τραγούδια δηλαδή όπως το “All For Nothing”, το “Guilty All The Same” και το “Until It’s Gone” μπορούν να σταθούν άνετα δίπλα στο κλασικό ρεπερτόριο των Καλιφορνέζων, ενώ για μένα προσωπικά –που πάντα εκτιμούσα τη φωνή του Bennington περισσότερο ίσως και από το ίδιο το συγκρότημα– μέτρησαν πολύ και τα “Wastelands” και “A Line In The Sand”. Στο τελευταίο μάλιστα σημειώνονται νομίζω οι καλύτερες στιγμές κάθε μέλους ξεχωριστά, ειδικά του Rob Bourdon στα ντραμς.
Κάνοντας λοιπόν τη σούμα, βρίσκομαι να συμφωνώ με τον μέσο όρο που έχει πάρει το Hunting Party στο εξωτερικό –καταλήγοντας δηλαδή γύρω στο 6,5. Καθώς όμως δεν βάζουμε μισούς βαθμούς στο Αvopolis, ήμουν σε δίλημμα προς τα πού να «γείρω» το μισό. Από το οποίο βγήκα εύκολα, όταν είδα ότι υπάρχει και μια σπέσιαλ κυκλοφορία με bonus DVD, όπου περιέχεται η συναυλία που έδωσαν τον Σεπτέμβρη του '12 στην Arena Monterrey στο Μεξικό. Τους είδα όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα, τους παρακολουθώ ευχάριστα και σε DVD ε, το χέρι πήγε λοιπόν μόνο του στον βαθμό που βλέπετε στην αρχή του κειμένου...
{youtube}oM-XJD4J36U{/youtube}
