Φαντάζομαι όλοι θα θέλαμε να ακούσουμε εκ νέου τη μαγεία που εξέπεμπε ο πρώτος δίσκος των Horrors πίσω στο 2007, όταν το Strange Ηouse ήταν ουσιαστικά ένα Funhouse για το γκρουπ. Όχι μόνο γιατί έπαιξαν με όλες τις επιρροές τους παρούσες, παρουσιάζοντας ένα γοητευτικό αμάλγαμα από πάμπολλες σχολές ήχου, αλλά διότι κατάφεραν μέσω αυτών να πλάσουν ένα ολοκαύτωμα σύγχρονης garage αισθητικής, οδηγώντας τόσο τους ενισχυτές τους όσο και τα ακουστικά των ακροατών σε παύση λειτουργίας των ασφαλειών/πυκνωτών και σε αυτιστικές κινήσεις του σώματος (ειδικότερα της κεφαλής), αντίστοιχα. Μπορεί να έλειπε ο μηδενισμός των Stooges, αλλά οι Horrors είχαν φτιάξει τότε ένα μαυσωλείο εγκεφάλων υπερεκτιθεμένων στις καταχρήσεις και στο ροκ εν ρολ –άρα θαρρώ πως τελικά υπήρχε κάπου και ο μηδενισμός, σωστά;
Τι απέμεινε όμως από εκείνο το μένος του αγγλικού κουϊντέτου, 7 χρόνια μετά; Πολύ λίγα, κατά τη γνώμη μου· κατάσταση που δεν διαμορφώνεται τώρα με το Luminous, μα ξεκίνησε ήδη από το 2009 και το δεύτερο άλμπουμ τους Primary Colours. Η μανία έχει λοιπόν υποχωρήσει χάριν μιας λυρικότητας καλοδεχούμενης μεν (γιατί έτσι κι αλλιώς υπήρχε), που όμως δεν απαιτεί το σύνθετο καλειδοσκόπιο ήχων του Strange House για να σταθεί. Με αποτέλεσμα τραγούδια που συντηρούν μια feel-good διάθεση, η οποία είμαι βέβαιος πως θα μετράει συναυλιακά, αλλά δεν διαθέτουν καμία έκπληξη κι έχουν επιπλέον συνειδητά απομακρύνει τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία. Συγχωρέστε μου την παλαιική έκφραση, αλλά πού είναι αυτές οι «κουφές» εισαγωγές των Horrors; Μερικοί βέβαια το δικαιολογούν στη βάση της ωριμότητας, μα προσωπικά δεν μου αρκεί. Δεν είναι άλλωστε η ωριμότητα η αιώνια καραμέλα, όταν τα δόντια δεν δαγκώνουν πια τη γλώσσα από την ένταση;
Δεν φταίει δηλαδή που και πάλι οι Horrors παραπέμπουν στους Joy Division, στο "First Day Of Spring"· φταίει το ότι κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι αν λ.χ. η Olivia Newton-John έβγαζε σήμερα δίσκους στοχευμένους στην ευρωπαϊκή αγορά, δεν θα έβαζε κι εκείνη αυτά τα α-λα-Atari σίνθια που ακούμε στο πρώτο single "So Now You Know". Στο "In And Out Of Sight", πάλι, η λογική της παραγωγής και της μίξης είναι τόσο 1980s, ώστε θα ορκιζόσουν πως παιδικοί ήρωες των Horrors ήταν οι Alphaville ή ίσως οι Flock Of Seagulls. Και ναι, το ξέρω ότι θα πείτε προς υποστήριξή τους ότι ουσιαστικά αναπαράγουν τη David Bowie εικονομαχία της Tonight εποχής (1984), αλλά θα σας αντιτείνω πως εδώ δεν υπάρχει κανένα "Loving The Alien" (πόσο μάλιστα ένα "Blue Jean"), ώστε να πάρω στα σοβαρά την επιρροή.
Καθ' όλη τη διάρκεια του Luminous, οι συνθέσεις ξεψυχάνε με το ίδιο το μπάσιμο των κουπλέ, ενώ ο Faris Badwan τραγουδάει χρησιμοποιώντας συνεχώς τις ίδιες μελωδίες στη φωνή του. Ή μάλλον, για να ακριβολογήσω, βάζει τις νότες του πάνω στα ακόρντα της κιθάρας του Joshua Heyward, ακολουθώντας τη shoegaze λογική: κάτι που έχει ως αποτέλεσμα ορισμένα θαυμάσια μπασίματα –όπως λ.χ. αυτό του "Jealous Sun"– να μένουν ανεκμετάλλευτα. Και, ως γνωστόν, άμα αφήνεις τις ευκαιρίες να γλυστράνε μέσα από τα χέρια σου, δεν σε σώζει μετά ούτε ο Saint Julian, όσες φορές και να τον επικαλεστείς μέσα στον δίσκο ("Falling Star", "Sleepwalk").
Σχηματίζω λοιπόν τελικά την εντύπωση ότι οι Horrors έβγαλαν έναν δίσκο συντήρησης. Έφτιαξαν δηλαδή ένα πόνημα βασισμένο στα υλικά του Primary Colours και του Skying, που θα διατηρήσει μεν τον σκληρό πυρήνα των οπαδών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τους επιτρέψει ν' ανοίξουν φτερά προς νέες κατευθύνσεις. Παραμένουν λοιπόν στατικοί και δεν σκορπούν καθόλου πια τον τρόμο, όπως στο ντεμπούτο τους. Κακή αντίστιξη, αν σκεφθεί κανείς τι όνομα έχουν επιλέξει...
{youtube}Wr7TAfOkEVc{/youtube}
