Διόλου τυχαίο που η Jillian Banks συνόδευε προσφάτως το παιδί-θαύμα Abel Tesfaye (aka The Weeknd) στις ζωντανές του εμφανίσεις, αφού μοιράζεται μαζί του το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της μουσικής του. Κάτι που γίνεται παραπάνω από εμφανές καθ' όλη τη διάρκεια του μακράς κοπής ντεμπούτο της: ξεχειλίζει βλέπετε το Goddess από σκοτεινό ερωτισμό, μέσω κάθε του ηχητικού πόρου...
Ειδικά η πρώτη πεντάδα ξετυλίγει –ωσάν μεταξωτό σεντόνι στο ημίφως– όλες τις καμπυλωτές αρετές που κάποιος θα ανέμενε από αυτό το (νεο)R'n'B χαρμάνι θερμών synths και υποβόσκουσας ηλεκτρονικής δυναμικής. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αποφασιστικά αισθησιακή εκφορά του λόγου από την ίδια τη Banks, η οποία δίνει αβίαστα το ξεχωριστό της στίγμα σε έναν ανέκαθεν στριμόκωλο μουσικό χώρο, το άλμπουμ φλερτάρει έντονα με την αμέσως υψηλότερη βαθμολογική κατάταξη. Αρκεί άλλωστε η ακρόαση του "Waiting Game" για να πειστεί κάθε άπιστος Θωμάς: είναι τόσο βαθύ και θελκτικό το beat του, όσο και το πιο ζουμερό ντεκολτέ που μπορεί νοερά να ανακαλέσει ο άρρεν νους.
Σκίζουν λοιπόν τα ηχεία αργά και βασανιστικά οι στιβαροί υπόγειοι βόμβοι του Goddess, όπως αντίστοιχα ένα γεροδεμένο αντρικό χέρι διακορεύει την απαλή ύφανση ενός μικροσκοπικού μεταξωτού γυναικείου εσώρουχου. Βάζουν το χεράκι τους (sic) φυσικά κι ένα σωρό παραγωγοί (ο Jamie Woon, ο Tim Anderson και o Lil' Silva, μεταξύ άλλων), παρέχοντας αυτήν την κρυστάλλινη υφή που κερδίζει τις εντυπώσεις και –δικαίως– δεν θα αργήσει να μονοπωλήσει τα διεθνή airplay, άσχετα αν μεγάλο τμήμα του Goddess είναι ήδη γνωστό από τα περσινά EP της Banks, Fall Over και London.
Μόνο που μια τέτοια τάση ανακύκλωσης υλικού, έστω και πολύ πρόσφατου, δεν μπορεί να αγνοηθεί από μια έγκυρη κριτική προσέγγιση... Ούτε μπορεί, επίσης, να αγνοηθεί πως η ροή του ούτως ή άλλως μακροσκελούς δίσκου (ωριαίου στην απλή του έκδοση των 14 κομματιών, 76άλεπτου στην ειδική των 18) διακόπτεται ανά διαστήματα από άσχετες με το όλο ύφος μπαλαντοειδείς επιλογές· στις οποίες η Banks μετατρέπεται από θελκτική ιέρεια σε φτηνή απομίμηση της Fiona Apple...
Αναμενόμενα, λοιπόν, μια τόσο μπουχτιστική πρώτη γνωριμία στραβοπατάει εδώ κι εκεί, ακόμα κι αν η συνολική της αρτιότητα δεν διακυβεύεται ποτέ: ανθρώπινα παραστρήματα μιας καλλιτέχνιδας που, σε συνάρτηση με τον τίτλο, δεν χάνει τελικά τη... θεϊκή της αίγλη! Γι' αυτό και παραμένει μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε από το ιδίωμα το οποίο εκπροσωπεί, αφήνοντας συνάμα πολλές υποσχέσεις για μια λαμπρή μελλοντική πορείας εκ μέρους της γεννηθείσας το 1988 Καλιφορνέζας.
{youtube}Twix375Me4Q{/youtube}
