Μη σας ξεγελάει ο τίτλος του άλμπουμ –που θυμίζει τα τελευταία λόγια ενός τρελού πριν κλείσει πίσω του η βαριά σιδερένια πόρτα– και μη σας προδιαθέτει αρνητικά το εξώφυλλο, που μας βάζει σε υποψίες ότι οι Spoon πλανεύτηκαν από κάποια παγανιστική αίρεση ή ανακάλυψαν ξαφνικά την «αρμονία» της βιοενέργειας. Στο They Want My Soul οι Αμερικανοί δεν έχουν τίποτα λιγότερο από ουσία, από σταράτα λόγια, από ατόφιες μελωδίες, συν μία περισπούδαστη λακωνικότητα στην έκφραση.
Αν και έχουν μπει στο αμερικάνικο top-10 ήδη από το 2007 (με το Ga Ga Ga Ga Ga), οι Spoon δεν απέκτησαν την αναγνωρισιμότητα και τα μεγέθη που τους αξίζουν. Ας είναι, άλλωστε πάντα γοητεύει το άρωμα του υποτιμημένου. Όμως αυτή η μπάντα διαθέτει προσωπικό κόσμο, οξυδέρκεια και αδιαπραγμάτευτη δυναμική. Μια δυναμική που στο φετινό άλμπουμ αστράφτει και βροντάει στους αφηνιασμένους, λυσσαλέα εθιστικούς ρυθμούς του "Outlier" (ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, χωρίς υπερβολές). Όμως η ποιότητά τους δεν βρίσκεται μόνο εκεί, αλλά και στο πιωμένο headbanging του "Rent I Pay", στο λικνιστικό ambience του "Inside Out", στις περιπετειώδεις κιθάρες του αστικού "Rainy Taxi", στην ολοστρόγγυλη, πηχτή μελωδικότητα του "Knock Knock Knock", ακόμα και στα εθιστικά synths της αέρινης ατμόσφαιρας του "New York Kiss", το οποίο και κλείνει τον δίσκο. Καμία έκπτωση για χάρη της εμπορικότητας, καμία λοξή ματιά στα γραπτά των ομοίων τους στα διπλανά θρανία, κανένα διανοουμενίστικο άλλοθι για καλύψει τις αδυναμίες στη σύνθεση.
Οι Spoon αποδεικνύουν λοιπόν και πάλι γιατί συγκαταλέγονται στα ιδιαίτερα συγκρότηματα του σήμερα, ενώ το They Want My Soul τους βρίσκει στα πιο προσιτά τους. Παρκάρουν ας πούμε για λίγο στην άκρη τον μινιμαλισμό για να βγάλουν τον rhythm ’n’ blues εαυτό τους στο "I Just Don’t Understand", το οποίο είχαν διασκευάσει και οι Beatles. Ακόμα και ο Britt Daniel (ο τραγουδιστής τους) αφήνει κατά μέρους τους συνήθεις κρυπτικούς συμβολισμούς, προκειμένου να επικοινωνήσει ατόφιο συναίσθημα. Ακούστε τον στο “Do You” να κραυγάζει εκλιπαρώντας τις λέξεις του τίτλου: είναι τόσο μάγκας στο μικρόφωνο, ώστε δεν τις επαναλαμβάνει ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Η μεταβλητή του παραγωγού Dave Fridmann (έχει δουλέψει με τους Flaming Lips και τους Mercury Rev) πιθανώς να ξεκλείδωσε νέα επίπεδα ψυχεδέλειας για τους Τεξανούς, οι οποίοι μετά από τετραετή δισκογραφική απουσία δημιούργησαν φέτος ένα είδος χρωματιστής, κιθαριστικής ποπ, που, αν και θέλγεται να εκφράσει την απομόνωση και τη μανία καταδίωξης από κυνηγούς ψυχών, μπορεί –ως εκ θαύματος– και να χορευτεί.
{youtube}NOPfmfRVWmk{/youtube}
