Η Kylie Minogue είναι σαν ζαχαρωτό, τόσο εμφανισιακά, όσο και μουσικά. Προσομοιάζει βλέπετε σε εκείνα τα μικροσκοπικά γλυκοεδέσματα που κρύβουν στην καρδιά τους μια άτακτη τσιχλόφουσκα. Περιβάλλεται από την απαλή glitter της χορευτικής ποπ και αποπνέει μια πηγαία ερωτική αύρα, η οποία λιώνει στο στόμα απαλά και διεργετικά –πριν φυσικά από το «ποπ!» σκάσιμο της τσίχλας στα χείλη. Απόλαυση εφήμερη αλλά συνάμα εθιστική, που προσθέτει χαζά χαμόγελα σε όμορφα κοριτσίστικα μουτράκια με ροζ outfits. Το πρόβλημα είναι πως τα ζαχαρωτά (όπως και τα συριανά λουκούμια) δεν είναι για όλους τους γευστικούς αδένες, χώρια ότι καταστρέφουν το σμάλτο των δοντιών και πάει έτσι περίπατο κάθε αστραφτερό χαμόγελο... Όχι βέβαια πως γνωρίζω πολύ κόσμο που θα αντιστεκόταν σε μια τέτοια απόλαυση.
Στο 12o άλμπουμ της Αυστραλέζας τραγουδίστριας η συνταγή παραμένει το ίδιο γλυκαντική, έστω κι αν η ίδια διέκοψε επαγγελματικούς δεσμούς με τον επί 25 χρόνια μάνατζέρ της Terry Blamey. Μια κίνηση που ακολούθησε την (σχεδόν) τετραετή της απουσία από την παραγωγή ενός νέου δίσκου και την κυκλοφορία του κλασικότροπα ενορχηστρωμένου The Abbey Road Sessions, όπου κι έδειξε ένα διαφορετικό, πιο ώριμο, πρόσωπο (για τις αρετές του μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Απορίας άξιο λοιπόν το αποτέλεσμα στο οποίο κατέληξε στη φετινή της, ολοκαίνουρια κυκλοφορία: πώς έχασε μια τέτοια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επανεφεύρει καλλιτεχνικά τον εαυτό της;
Εκ πρώτης όψης, το Kiss Me Once προσφέρει ό,τι ακριβώς περιμένει κανείς από έναν δίσκο της Kylie Minogue: εύπεπτη (για να μην πω προ-μασημένη) και αστραφτερή disco pop, τραγούδια με φόντα να γίνουν τεράστιες επιτυχίες από τη στιγμή που θα συνδυαστούν σωστά με υπερ-σέξι βιντεοκλίπ και θα «κλειδώσουν» στα κατασκευασμένα playlists των mainstream ραδιοφώνων –για να μην αναφέρω τα διάφορα remixes που θα συντροφεύσουν τις καλοκαιρινές νύχτες πολλών εξ ημών (θέλοντας ή μη). Αλλά κάτι η εμμονική θεματική των 11 κομματιών με το σεξ –πλαγίως, καθέτως, εντός/εκτός και επί τα αυτά– κάτι τα αλλεπάλληλα προβλέψιμα ρεφραίν, κάτι η γενικότερη στιχουργική πενία η οποία καταλήγει να περιορίσει εκφραστικά και την ίδια τη Minogue, οι εγκεφαλικοί σου νευρώνες βρίσκονται να μουδιάζουν. Καμία σχέση, σκέφτεσαι, δεν έχει το νέο άλμπουμ της Αυστραλέζας σούπερ σταρ με το πρόσφατο δισκογράφημα της Beyoncé ή ακόμα και με την ποπ της Lady Gaga· μπροστά του, το πρώτο φαντάζει ως διαχρονικό αριστούργημα και η δεύτερη ως ατόφια Τέχνη.
Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει κι ένας Pharell, να σώσει την κατάσταση με το απαλό electro-funk διαμαντάκι "I Was Gonna Cancel", προσθέτοντας στο παλμαρέ της Minogue ένα ακόμα τεράστιο single. Στα λίγα highlights δεν μπορεί πάντως να μην συνυπολογισθεί και το dubby "Sexercise", το οποίο συνδυάζει τη σύγχρονη (και μάλλον καλοδεχούμενη) μανία με το fitness με το πατροπαράδοτο μέσα/έξω, το glamorous "Les Sex", μα και το "Fine": το τελευταίο track του 38λεπτου δίσκου, το οποίο ξεχειλίζει από θετική ενέργεια και επωφελείται των πιο αιθέριων φωνητικών της Kylie, καθώς και μιας εθιστικής κεντρικής μελωδίας.
Αν βέβαια έχετε την ατυχία να ακροαστείτε την επαυξημένη έκδοση του Kiss Me Once (όπως ο υπογράφων) και –κατ' έπέκταση– να γευθείτε τα επαχθή πριόνια του "Mr. President" και το παρωχημένο μπαλαντοειδές ύφος του "Sleeping With The Enemy", θα αναγκαστείτε να σκληρύνετε τη στάση σας, δίνοντας ένα απαλό σκούντημα στο ετών 45 ζαχαρένιο κορίτσι της ποπ. Απαλό μα αρκετό για να τη στείλει κάτω από τη βαθμολογική βάση, κρίνοντάς τη μετεξεταστέα μέχρι νεοτέρας. Αλλά κι αυτή ας μην ξαναεμπιστευθεί τον Enrique Iglesias για ιδιαίτερα στα ντουέτα: είναι μεγάλος ο κατήφορος από το "Where The Wild Roses Grow" μέχρι το "Beautiful"...
{youtube}j3VjJKKVNew{/youtube}
