Δεν λέω, είναι ένας ενδιαφέροντας τρόπος να μετράει κανείς τον χρόνο με βάση τα δίσεκτα έτη: δημιουργεί, αν μη τι άλλο, συνειρμούς. Στη συμπλήρωση έξι δίσεκτων τοποθετούν λοιπόν το ορόσημο οι Tindersticks και αποφασίζουν πως είναι μια καλή ευκαιρία να το γιορτάσουν. Κυκλοφόρησαν έτσι την παρούσα επετειακή έκδοση, ενώ έχουν δρομολογήσει και μία αντίστοιχης θεματικής περιοδεία.
Για το AcrossSixLeapYears, ανθολόγησαν χαρακτηριστικές (ή και όχι τόσο) στάσεις του μέχρι τώρα δρόμου –ξεκινώντας από το δεύτερο άλμπουμ του 1995, διασχίζοντας τα SimplePleasure (1999), CanOurLove (2001), WaitingForTheMoon(2003) όπως και την πρώτη προσωπική δουλειά του Stuart Staples (2005), και καταλήγοντας σε ένα tour 7’’ του 2008.
Κάνουν όμως κάτι πιο πρωτότυπο από το να πακετάρουν απλώς τις 10 επιλογές με τις οποίες κατέληξαν σε μία best of (ή ακόμα χειρότερα «greatest hits») κυκλοφορία. Αποφασίζουν να μπουν στο στούντιο (και σε ποιο στούντιο, στο Abbey Road) και να τις ηχογραφήσουν εκ νέου. Διαδικασία που δίνει βήμα και στο παρόν. Κι αν θυμηθούμε πως η προηγούμενη απεικόνιση του παρόντος των Tindersticks ήταν το περσινό TheSomethingRain, τότε νομίζω πως υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για να δούμε το AcrossSixLeapYears κάπως πιο προσεκτικά απ’ ό,τι θα βλέπαμε μια τυπική συλλογή παρελθοντολογικών αναφορών.
Οι πραγματικές βέβαια επεμβάσεις των Βρετανών στα (περισσότερα) τραγούδια τους αποδεικνύονται από αμελητέες έως μηδαμινές: τα ακόρντα, τα μετρήματα, οι ενορχηστρώσεις, τα περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «τυπικά» ή «αντικειμενικά» στοιχεία μιας σύνθεσης, είναι πρακτικά τα ίδια. Έστω και ανεπαίσθητα, όμως, οι Tindersticks μεταστρέφουν την υφή τους, τα βλέπουν υπό το πρίσμα της εμπειρίας που έχουν στο μεταξύ αποκτήσει. Είναι δηλαδή αυτά τα 22 χρόνια (ήτοι 6,5 δίσεκτα –να μην ξεχνιόμαστε) κατά τα οποία βρίσκονται στα πράγματα που διαφοροποιούν (ανεπαισθήτως ναι, αλλά και ουσιωδώς) την προσέγγισή τους· οι ευεργετικές επιδράσεις ενός κάποιου αναστοχασμού.
Πρακτικώς, κάτι τέτοιο αποδίδεται με πιο μετρημένες δυναμικές και με μια πιο γεμάτη και λεπτομερειακή ερμηνεία –ιδίως από τον Staples, ο οποίος κουμαντάρει τη χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του σοφότερα από ποτέ, παράγοντας επί συνόλω (της παραγωγής δηλαδή συμπεριλαμβανομένης) έναν πιο ζεστό ήχο. Πάρτε ας πούμε το “She’s Gone” του 1995: εδώ παίζεται απλώς ένα κλικ πιο αργά, αρκετό όμως ώστε να δέσει πιο σίγουρα τις εσωτερικές του ισορροπίες –ευεργετείται επίσης και από μια φωνή σμιλεμένη στις λεπτομέρειες των εκφραστικών της διακυμάνσεων. Στα δύο δε τραγούδια από τη σόλο δουλειά του Staples (τα “Friday Night” και “Marseilles Sunshine”) θα μπορούσε κανείς να πει ότι αποδίδεται και μια είδους δικαιοσύνη, αφού αμφότερα γράφτηκαν την περίοδο πριν την (προσωρινή, όπως αποδείχθηκε) διάλυση των Tindersticks, εκεί στα 2004. Πριν δηλαδή προλάβουν να αναπτυχθούν όπως θα μπορούσαν.
Βάσει των παραπάνω, προκύπτουν δύο σαφείς λόγοι για τους οποίους το AcrossSixLeapYears αξίζει της προσοχής σας: πρώτον, διότι καταφέρνει να (ξανά)παρουσιάσει τραγούδια 8, 10 ή 18 χρονών και να πείθει για τη σχέση του με το παρόν. Δίχως να γίνεται απολύτως ξεκάθαρο αν κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται από την όποια διαχρονικότητα φέρουν εγγενώς οι ίδιες οι συνθέσεις ή από τα πώς και τα διότι του συγκεκριμένου δίσκου (ή κι από τα δύο μαζί), το ουσιώδες είναι πως το καταφέρνει.
Δεύτερον, διότι διατηρεί αυτή τη γκρίζα λάμψη της λεπτής μελαγχολίας των Tindersticks. Η οποία μπορεί να σε πιάσει εξ απήνης, ακόμα κι αν σου τραγουδάει κομμάτια που έχεις ακούσει ξανά στο παρελθόν (διόρθωση: που έχεις λιώσει ξανά στο παρελθόν). Σου δίνεται έτσι αφορμή να ξαναμπείς μέσα τους και είναι σχεδόν βέβαιο πως, άπαξ και συμβεί κάτι τέτοιο, η παρέα του Staples έχει τους τρόπους για να σε κουράρει καταλλήλως…
{youtube}hnQ4mMYF02g {/youtube}
