Υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή την οποία δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να διασχίζει η Mathanghi Maya Arulpragasam, από την πρώτη κιόλας μέρα του αναπάντεχα περιπετειώδους δισκογραφικού της ταξιδιού. Και συνεχίζει να θολώνει τα νερά μεταξύ ηλεκτρονικής, ποπ, χιπ χοπ, world & R'n'B μουσικής σ' αυτό το νέο –τέταρτο στη σειρά– «πνευματικό» της κεφάλαιο, περιπλέκοντας όλο και περισσότερο τις διακριτές γραμμές μεταξύ avant garde και κιτς. Η τρανταχτή της ηχητική διαφορετικότητα κατασταλάζει λοιπόν στο Matangi ταυτόχρονα ως αρωγός ποιότητας και τροχοπέδη αυτής, αφού εδώ βρίσκονται συσσωρευμένα όλα τα οριακά πολυ-πολιτισμικά μουσικά τρικ που θα περίμενε κανείς από εκείνη.
Κυρίαρχο concept, η ενσάρκωση της Ινδουιστικής θεότητας των Τεχνών και της Γνώσης Matangi από την ίδια την καλλιτέχνιδα. Ένα concept που υπηρετείται τόσο οπτικά, διαμέσου του εντυπωσιακού σμαραγδένιου/πορφυρού εξωφύλλου του άλμπουμ, όσο και ηχητικά, με τις διαρκείς επικλήσεις στη θεά μέσω του μάντρα «Om». Η διαρκώς ασυμβίβαστη και γοητευτικά ιδιόμορφη Σρι Λανκανή στόχευσε λοιπόν εδώ στην απόλυτη επαναφορά μετά από μια σχετικά εκτεταμένη περίοδο αναβρασμού. Γιατί μπορεί τα Arular (2005) και Kala (2007) να είχαν κοινό και κριτικούς με το μέρος τους, δεν συνέβη όμως το ίδιο και με το Maya (2010), το οποίο δημιούργησε μια σχετική αμηχανία στη M.I.A., τοποθετώντας τη σε αμυντική θέση απέναντι στη μουσική βιομηχανία.
Ξεπερνώντας στη συνέχεια και τον σκόπελο της Interscope, η οποία τρέναρε πεισματικά την έκδοση του νέου δίσκου λόγω του υπερβολικά θετικού προφίλ αυτού (ασχολίαστο), η Εμ-Αϊ-Εϊ κατόρθωσε να περάσει το δικό της, απειλώντας να ξαμολήσει τα νέα της τραγούδια στο διαδίκτυο, εκβιάζοντας έτσι το πράσινο φως της παρούσας κυκλοφορίας. Όρθωσε έτσι για ακόμα μία φορά το ανάστημά της κόντρα σε μια όλο και περισσότερο σεξιστική βιομηχανία, υπερασπιζόμενη το αρχικό της όραμα απέναντι στα πανταχού παρόντα κορπορατικά συμφέροντα.
Βρέθηκε ωστόσο να μετράει κι εκείνη απώλειες, δεχόμενη π.χ. τα πυρά όσων θεώρησαν τον δίσκο μπαγιάτικο θεματικά (Lara Croft, Y.O.L.O., Drake, Superbowl κλπ.) και το μουσικό του περιεχόμενο αμετροεπές από στιλιστικής πλευράς. Παρ' όλα αυτά, το Matangi δεν παύει να αποτελεί ένα ακόμα ειλικρινές βήμα για την Μ.Ι.Α. το οποίο –παρά τις αντιξοότητες που συνάντησε και τις ανισότητες που εμφανώς εμπεριέχει– κατορθώνει να κερδίσει θετικό πρόσημο στον τελικό απολογισμό. Κι αυτό γιατί δεν ξεχνάει να είναι είτε ευαίσθητο και χαρωπό ("Come Walk With Me"), είτε αισθησιακά ατμοσφαιρικό (βλέπε το δια χειρός Weeknd "Exodus"), είτε ικανό να γκρεμίσει ολόκληρα clubs με τα τεράστια beats του ("Y.A.L.A.", "Bring The Noise"), ενώ ταυτόχρονα εμπεριέχει και το καλύτερο single της καριέρας της (μαζί με το "Paper Planes"), το προ ετών ηχογραφημένο "Bad Girls".
Και μπορεί τελικά το άλμπουμ να σκοντάφτει πάνω στον νευρικό και άκομψο τρόπο με τον οποίον στοιβάζονται τα μυριάδες στουντιακά τρικ και η πλειάδα από ιδέες που το αποτελούν –προσομοιάζοντας σε δύο ταχυτήτων δισκογράφημα– αλλά είναι η πάντοτε ξεχωριστή φωνητική εκφορά της ίδιας της Μ.Ι.Α. που δρα ως λέμβος σωτηρίας για τον εξαντλημένο από την ηχητική ομοβροντία ακροατή. Με τη συνήθη γεωπολιτική της θεματολογία πάντα παρούσα και με αυξημένη ευαισθησία σε θέματα τα οποία άπτονται του Ινδουισμού (όπως το Κάρμα και η Μετεμψύχωση), δίνει την απαιτούμενη ώθηση στα τραγούδια της ώστε να ξεφύγουν από τις κακοτοπιές της περιοδικής σύγχυσης που επικρατεί, εξομαλύνοντας τις εντυπώσεις.
Χωρίς έτσι να επεκτείνει αρκετά τη μουσική της παλέτα και διασκορπίζοντας τις ιδιαιτερότητες του ήχου της χωρίς εγκράτεια, η Μ.Ι.Α. του Matangi διασώζεται χάρη στο τσαγανό, στη μοναδικότητα και στην ποικιλομορφία που τη χαρακτήριζε από το ξεκίνημα της πορείας της. Θα ήταν όμως ανώφελο να αναζητήσει κανείς εδώ τη (σχετική) καινοτομία που χαρακτήριζε τους δύο πρώτους της δίσκους. Έχει, εδώ και καιρό μάλιστα, καταλήξει missing in action...
{youtube}cCkIYkaLBGs{/youtube}
