Το ναζιάρικο κορίτσι που τραγουδούσε για το πόσο της άρεσε να φιλάει άλλα κορίτσια, να φοράει στηθόδεσμους σε σχήμα cupcakes, να τινάζει τα πολύχρωμα μαλλιά της και να αποπνέει την ανεμελιά της Καλιφόρνια στο αστραφτερό της χαμόγελο, προσπαθεί στο τέταρτο άλμπουμ της να περάσει σε μια πιο «ώριμη» φάση. Το έκανε σαφές και με τα πρόσφατα promo video, στα οποία τη βλέπουμε να καίει τη μπλε περούκα της ή να παρίσταται μαυροντυμένη στην ίδια της την κηδεία, χαμογελώντας ειρωνικά ενώ δύο κορίτσια με μωβ περούκες κλαίνε πάνω από ένα φέρετρο καλυμμένο με ζαχαρωτά. Ο κόσμος λατρεύει ως γνωστόν τους αναγεννημένους pop stars, τουλάχιστον από την εποχή που το δερμάτινο τζάκετ του George Michael έπιανε φωτιά στο βιντεοκλίπ του "Freedom".
Όχι, τα εφηβικά όνειρα ανήκουν πλέον στο παρελθόν και η Katy Perry του Prism δεν αρκείται πια στον ρόλο της ποπ γατούλας. Διόλου τυχαία λοιπόν, την ακούμε να «βρυχάται» στο πρώτο single "Roar", καταθέτοντας μια ωδή στη γυναικεία ανεξαρτησία, το κολλητικό ρεφρέν της οποίας μάλλον θα γίνει ο ύμνος της κάθε χωρισμένης και πρώην καταπιεσμένης ύπαρξης αυτού του κόσμου. Στο "Legendary Lovers" πάλι, φλερτάρει με την «πνευματικότητα» και την προσωπική διαφώτιση, χρησιμοποιώντας τσιτάτα εμπνευσμένα από τα ρητά του Γερμανού Eckhart Tolle –γκουρού νέας κοπής, γνωστού για τα βιβλία αυτοβοήθειάς του– παρέα με ασιατικές μελωδίες, με στίχους για mantras, τρίτα μάτια, αλλά και για την προσωπική νιρβάνα που βρήκε στο καινούργιο της αγόρι, τον John Mayer. Το δε αφελώς ανέμελο ντισκο-ποπ "Birthday" θέλει πολύ να γίνει το "Get Lucky" του δικού της κόσμου, χωρίς βέβαια καν να ακουμπά το πιο πολυπαιγμένο και επιδραστικό τραγούδι του 2013.
Η αστεράτη παραγωγή του Max Martin (πανταχού παρόντα όταν μιλάμε για μαζικά ποπ άλμπουμ) τη βοηθάει με τον καλύτερο τρόπο σε όλα αυτά. Στο "Walking On Air", ας πούμε, κυριαρχεί το house beat, ως φόρος τιμής στα club hits των 1990s, ωθώντας σε να φανταστείς την Perry να κάνει βόλτες με τα rollerblades της κάπου στη Σάντα Μόνικα, χαμογελώντας πονηρά. Βγάζει επίσης τη femme fatale από μέσα της στο "Dark Horse" –όπου συμμετέχει και ο Juicy J των Three 6 Mafia– ενώ στο "This Is How We Do" προσκαλεί τις φίλες της σε μεθυσμένες βραδινές εξόδους για να τραγουδήσουν όλες μαζί Mariah Carey σε karaoke μπαρ. Σιγά μη σκάσουνε.
Αυτό είναι πάντως το ένα πρόσωπο του Prism, καθώς στο δεύτερο μισό του τα πράγματα (υποτίθεται ότι) σοβαρεύουν. Tο δεύτερο π.χ. single "Unconditionally" –μια power ballad για την ατέλειωτη αγάπη– είναι επιεικώς αδιάφορο, ενώ στο πιο ηλεκτρισμένο "Ghost" δίνει στεγνά τον Brand, ο οποίος (αν αληθεύουν οι στίχοι) τη χώρισε μέσω sms. Το "By The Grace Of God" αναλαμβάνει να μας πει τη συνέχεια: αφημένη –κυριολεκτικά– στα πατώματα, η Perry ξανασηκώνεται χάρη στη δύναμη του Κυρίου, προφανώς ενθυμούμενη τον πάστορα πατέρα της και τις χριστιανικές της καταβολές...
Το Prism επιθυμεί να απομακρύνει την 29χρονη Αμερικανίδα σταρ από τα σεξουαλικά τερτίπια –τα παραχωρεί στην υπερεκτεθειμένη Miley Cyrus και στις πιο art αναζητήσεις της Lady Gaga– αναγεννώντας την ως ποπ σύμβολο κάθε ταλαιπωρημένης ανεξάρτητης γυναίκας. Όμως κάποιες στιγμές που θέλουν να φαντάζουν ως «ψαγμένες» και μερικά πνευματικά ταξίδια στην Ινδία δεν αρκούν ώστε να καταστήσουν την Katy Perry κάτι παραπάνω από αυτό που είναι ή να αποτινάξουν την εικόνα που έχτισε η μαζική υστερία για το "Teenage Dream". Αποτυγχάνει εδώ, ακριβώς γιατί παραμένει ένα κορίτσι με ποπ κουλτούρα, το οποίο απλώς θέλει να περνάει καλά, δίχως κανέναν Russel πάνω από το κεφάλι της. Καλύτερα λοιπόν να μείνει σε όσα ξέρει και πράγματι την αφορούν, κι ας κοντεύει πλέον να τριανταρήσει. Τουλάχιστον προς το παρόν.
{youtube}CevxZvSJLk8{/youtube}
