Ρε κακό που με βρήκε, να μην μπορώ να αποφασίσω για την πραγματική αξία του Blue Room της Madeleine Peyroux... Άξιες οι διασκευές της σε Ray Charles, Leonard Cohen και Randy Newman, αλλά δεν αποτελεί οπισθοχώρηση για μια τέτοια φωνή και για μια καλλιτέχνιδα σεβαστού (όπως και να το κάνουμε) διαμετρήματος, να εκδίδει ένα άλμπουμ διασκευών όταν έχουν προηγηθεί δισκάρες σαν το Standing On The Rooftop (2011) ή το Half The Perfect World (2006);
Το Blue Room επαναφέρει λοιπόν στο προσκήνιο το κλασικό ζήτημα μιας πραγματικά καλής δουλειάς, που όμως δεν προσφέρει κάτι στην αλυσίδα προόδου μιας καλλιτεχνικής υπόστασης. Δεν είναι έτσι πως λείπει εδώ η ατμόσφαιρα –το αντίθετο μάλιστα, ειδικά στις εκτελέσεις του (γνωστού από τον Glen Campell μα και από τον Elvis) "Gentle On My Mind" ή του "Changing All Those Changes" του Buddy Holly. Προσέξτε επίσης τη ρολαριστή ερμηνεία της Peyroux στο "Bye Bye Love", που νικά στη μνήμη σου τόσες και τόσες διασκευές στην απαράμιλλη αυτή σύνθεση του ακαταμάχητου διδύμου (στη μουσική και στη ζωή) Boudleaux & Felice Bryant.
Είναι όμως ότι η Peyroux έμπλεξε με ένα από τα πιο συνηθισμένα ζητήματα στην pop/soul/jazz πλευρά της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας. Τουτέστιν, αφού έχτισε όνομα στη (θαυμάσια) Rounder, της έσκασε πριν λίγα χρόνια το συμβόλαιο με τη Decca, μια δισκογραφική με διαφορετική λογική από την εταιρεία του Marsalis. Δεν λέω βέβαια ότι στη Decca δεν γουσταρίζουν ποιότητα ή τη φωνή της Peyroux, αναφέρθηκα άλλωστε ήδη στο προπέρσινο Standing On The Rooftop, το οποίο δονούσαν μπετόβεργες δημιουργίας (μέχρι και ο Marc Ribot είχε βάλει το χεράκι του σε συνθέσεις και ενορχηστρώσεις και φυσικά έπαιξε κιόλας). Αλλά με τα πράγματα να στενεύουν διαρκώς για τους Αμερικανούς τζαζ καλλιτέχνες την τελευταία πενταετία και με τους promoters να αναζητούν δουλειές με standards γιατί συναυλιακό κοινό είναι πια κυρίως η (λευκή ή μαύρη) μεσαία τάξη των Η.Π.Α. και όχι οι ψαγμένοι μουσάτοι των κολεγίων, νομίζω ότι οι ιθύνοντες της νέας της εταιρείας τη σπρώχνουν προς σαφώς συντηρητικότερες επιλογές –ίσως λαμβάνοντας και υπ' όψιν πως η ερμηνεύτρια βρίσκεται πια και η ίδια στο κατώφλι των 40.
Δεν έχει ωστόσο σημασία ποιος αποφάσισε ότι η Peyroux έπρεπε να κινηθεί φέτος προς μια τέτοια κατεύθυνση, σημασία έχει πως το Blue Room αναδεικνύεται σε μια καλή μα οπωσδήποτε συντηρητικής λογικής δουλειά, που δεν αφήνει την ερμηνεύτρια να μετακινηθεί μήτε βήμα μπροστά. Απολαμβάνουμε βέβαια κι εδώ τη φωνή της, παράλληλα ωστόσο αρχίζουμε κι αναρωτιόμαστε μήπως στο εξής θα βλέπουμε δισκογραφικά μονάχα τη συντήρηση μιας κατακτημένης καλλιτεχνικής περσόνας. Έχω την εντύπωση ότι μόνο στον επόμενο δίσκο θα μπορέσουμε να μιλήσουμε πιο διεξοδικά.
{youtube}HECibuK36n8{/youtube}
