Με εκνευρίζει η εμμονική αυτοαναφορικότητα των Touché Amoré, έστω και στα πλαίσια του γνωστού post-hardcore αυτομαστιγώματος. Αν και είναι μάλλον εξηγήσιμη έτσι και σκεφτείς πως η μήτρα του τελευταίου, παρέα με του emo δηλαδή και όλων των μεταξύ τους σύνθετων, συμπλέκεται με τα ενοχικά σύνδρομα της αμερικάνικης σαμπέρμπιας. Κι ας μην κάνουμε το λάθος να τα θεωρούμε όλα τούτα ντε και καλά μακρινά, ακόμα και σ' αυτήν την περίοδο. Αλλά και πάλι, τόσα «εγώ» μαζεμένα σε τρία άλμπουμ μέσα (το παρόν είναι αισίως το τρίτο), μάλλον δεν θα τα άντεχα έτσι και ήμουν εκ γενετής αγγλόφωνος και δεν υπήρχε μια διαφορά φάσης στην πρόσληψη των λέξεων του φρόντμαν Jeremy Bolm: άνθρωπέ μου υπάρχουν κάτι εκατομμύρια λέξεις για να ξεκινήσεις μια πρόταση, εκτός απ’ την προσωπική αντωνυμία σε πρώτο ενικό πρόσωπο.
Εάν υποθέσουμε βέβαια πως όλα τα παραπάνω βρίσκουν εξ ορισμού δίοδο προς την ίδια τη μουσική και στη συνέχεια πάρουμε ως δεδομένη την πλάκα που έπαθα με το προ διετίας Parting The Sea Between Brightness And Me, τότε πιθανώς να διαθέτω ένα-δυο σοβαρά προβληματάκια και του λόγου μου... Αν, και πάλι, έχω κάμποσες δικαιολογίες πρόχειρες. Γενικώς δηλαδή, τη δύναμη της μουσικής να λειτουργεί αφ’ εαυτής και ειδικώς τη δύναμη των Touché Amoré να γράφουν τραγούδια που εκκινούν από τέτοιου τύπου προβληματικές δίχως να σώνονται εντός τους, ενώ την ίδια στιγμή παραμένουν αδιαχώριστα απ’ αυτές.
Αλλά επειδή μου φαίνεται πως τα μπλέκω και πάλι, εδώ οι Καλιφορνέζοι φαίνεται να τα βάζουν με την επωνυμία και να επιβιώνουν με τον δικό τους «αυτοκαταστροφικό» τρόπο. Υπό την έννοια πως με το Is Survived By βγαίνουν πιο έξω απ’ τον κόσμο του ιδιώματός τους, αποδεχόμενοι την πρόκληση με γενναιότητα και μ' έναν πραγματισμό που προσωπικά με εκπλήσσει. Για παράδειγμα, δεν χώνουν τα κεφάλια στην άμμο –αντίθετα αποδέχονται το indie rock n’ roll που έτσι κι αλλιώς υπήρχε ήδη στο κύτταρό τους, για να το εντάξουν ομαλά στον κώδικα της μπάντας. Κι απ’ την άλλη, προσεγγίζουν καταβολές τύπου Thursday με πιο καθαρά αυτιά. Δεν φοβούνται, επίσης, να σπάσουν το φράγμα του δίλεπτου τραγουδιού-αποχύμωσης, αναπτύσσοντας παραπέρα μουσικό λόγο, άνευ μάλιστα εκπτώσεων στην αμεσότητα και στο «πάρε να 'χεις». Όσο για τις οργανικές τους εργασίες, αυτές σταθερά ρολάρουν τουλάχιστον ένα κλικ παραπάνω σε σχέση με την τελευταία φορά.
Κι ενώ τα τραγούδια συνεχίζουν να έρχονται ακριβώς στη γραμμή εκείνης της ακτιβιστικής μοιρολατρίας η οποία μου προκαλεί δυσεπίλυτα προβλήματα. Κι ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, μου θυμίζει με κάποιον τρόπο και τα από καιρό ξεχασμένα συμπλέγματά μου με το γνωστό τρίο απ’ το Σιάτλ. Γεγονός που πιθανώς εξηγεί εξ ίσου τον εκνευρισμό και το κόλλημα. Αμαρτίες εξομολογημένες…
{youtube}qCbI2PL_lyE{/youtube}
