Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του David Bowie, το Reality. Κάποιες σποραδικές συνεργασίες έχουν μεσολαβήσει, σημαντικά προβλήματα υγείας, ακόμα και φήμες για οριστική απόσυρση από τα μουσικά πράγματα. Εξ ου –φαντάζομαι– και το εμφατικό του πρώτου ρεφρέν: «Here I am, not quite dying».
Ωραία λοιπόν· o Bowie βρίσκεται ακόμα εδώ. Βιολογικώς. Είναι όμως εδώ και καλλιτεχνικώς; Έχει, με άλλα λόγια, το Next Day να πει κάτι ουσιώδες για το σήμερα; Κάνοντας μια στάση στο επικοινωνιακό περιτύλιγμα του δίσκου, θα δούμε πως επιχειρείται να παρουσιαστεί περίπου ως απόπειρα αναγέννησης. Ο ίδιος ο τίτλος του, η επιλογή του “Where Are We Now?” ως πρώτου single, η κυκλοφορία αυτού ανήμερα των 66ων γενεθλίων του, η έμφαση που δίνεται (ένθεν κακείθεν) για τη σιωπή που σπάει...
Ακούγοντας πάντως το Next Day, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο δίσκος κοιτάζει προς κάποια Επόμενη Ημέρα. Ότι περιέχεται κάτι το τόσο ριζοσπαστικά καινούργιο, ώστε να αποδεχθούμε με τα χέρια ψηλά τα παραπάνω. Ένα ερώτημα βέβαια είναι το κατά πόσο μπορεί να περιμένει κανείς την έκπληξη ή τον ριζοσπαστισμό από έναν μουσικό ο οποίος πλέον διάγει την έβδομη δεκαετία ζωής. Ακόμα κι αν μιλάμε για τον άνθρωπο «με τα χίλια πρόσωπα», για έναν καλλιτέχνη ο οποίος στα χρόνια του δοκίμασε πολλά και αν μην τι άλλο μοιάζει μαλωμένος με την έννοια της δημιουργικής ακινησίας.
Είμαι βέβαιος πως το Next Day δεν θα πυροδοτήσει καμία επανάσταση και δεν πρόκειται να γίνει μήτρα μουσικών εξελίξεων. Εξίσου βέβαιο πως, αν τεθεί θέμα σύγκρισης με ένα Low, ένα Heroes ή ένα Ziggy Stardust, το Next Day θα βρεθεί να ακολουθεί ασθμαίνοντας. Δεν πρόκειται πάντως περί αυτού. Ο Bowie μπορεί να μην είναι πλέον φορέας αλλαγής, αρνείται όμως να μηρυκάσει το παρελθόν του και δείχνει να διαθέτει ακόμη αρκετή ενέργεια για να παραδοθεί οριστικά σε αυτό.
Βεβαίως και επισκοπεί το παρελθόν για να λάβει τους κύριους εκφραστικούς δρόμους· ένας μουσικός των 27 δίσκων δεν γίνεται να λειτουργήσει σε λευκή κόλλα. Διακρίνεται ωστόσο μια τάση να τους επαναδιαπραγματευθεί κάτω από τα σημερινά δεδομένα. Τούτο πρέπει να του πιστωθεί –ακόμα κι αν το αποτέλεσμα αυτής της «επαναδιαπραγμάτευσης» δεν είναι πάντοτε θετικό. Ότι δηλαδή το ανήσυχο του πνεύματος μπορεί να έχει ωριμάσει (ίσως υπέρ του δέοντος για κάποιους), δεν έχει όμως κορεστεί. Γεγονός που κάνει τον δίσκο να προσθέτει στη δισκογραφία του και όχι να στέκεται στο πλάι στον ρόλο του φθηνού αντιγράφου.
Εν κατακλείδι, νομίζω πως το Next Day του David Bowie δεν ανταποκρίνεται στις υπερβολές που έχουν γραφτεί για αυτό στο διαδίκτυο. Και –για να πω την αμαρτία μου– βρήκα κάποιες στιγμές του κάπως άχρωμες. Υπάρχουν πάντως κι εκείνες που εμποτίζονται με μια καίρια συναισθηματική δυναμική και με το αλάνθαστο ένστικτο του έμπειρου τραγουδοποιού, όπως και άλλες που διαθέτουν μια φρεσκάδα την οποία ομολογώ ότι δεν περίμενα να συναντήσω. Για τις δύο τελευταίες περιπτώσεις, παραθέτω ως κύρια παραδείγματα τα “The Stars (Are Out Tonight)” και “Love Is Lost” αντιστοίχως.
{youtube}k8zLRcDPCqc{/youtube}
