Το παρθενικό άλμπουμ των Everything Everything, Man Alive (2010), στηριζόταν σε ένα δίπολο βασικών επιρροών: από τη μία στη βρετανική κιθαριστική ποπ, από την άλλη στο αμερικάνικο math rock. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι έβγαζε την αίσθηση ενός ανακατέματος των Bloc Party με τους Minus The Bear. Και μπορεί σε σημεία να το παράκανε με το οφθαλμοφανές των επιρροών, εντούτοις έβγαζε παράλληλα και μια νεανική ενέργεια και φρεσκάδα, κάτι που το οδήγησε να προταθεί για το Mercury Prize του 2011. Πέρα πάντως από αυτή τη διάκριση, η γεύση που σου άφηνε ο δίσκος ήταν εκείνη ενός γκρουπ το οποίο έκανε το κέφι του και προσπαθούσε να ανακαλύψει τον δικό του ήχο χρησιμοποιώντας ως πάτημα τις μουσικές του εμμονές.
Το φετινό Arc, όμως, κάνει σαφές ότι οι Everything Everything έχουν αποφασίσει ακριβώς τι θέλουν να πετύχουν με τα τραγούδια τους: τη δημιουργία ενός indie ήχου ικανού να στοχεύσει στις ψηλότερες θέσεις των βρετανικών charts. Τα δυο μέχρι στιγμής singles, τα “Cough Cough” και “Kemosabe”, φέρουν περήφανα τη στάμπα «made in the UK» –προσθέστε και το ανθεμικό “Radiant” και η εν λόγω ηχητική μεταβολή της μπάντας γίνεται ακόμα πιο εμφανής. Δεν υπάρχει βεβαίως τίποτα μεμπτό σε κάτι τέτοιο, εφόσον τα τρία αυτά τραγούδια διαθέτουν ικανοποιητική γραφή και στοιχεία τα οποία τα καθιστούν από αξιομνημόνευτα έως και απολαυστικά. Υπάρχουν μάλιστα κι άλλες στιγμές στο Arc όπου διακρίνεται η σπιρτάδα του Man Alive (“Torso Of The Week”, “Don't Try”), ενώ γίνεται επίσης σαφές πως το δίπολο επιρροών αυτού υφίσταται εδώ όλο και λιγότερο, με το math rock ειδικά στοιχείο να μεταφέρεται όλο και περισσότερο στο παρασκήνιο.
Συνολικότερα, παρ' όλα αυτά, φαίνεται να επικράτησε μια συντηρητική λογική στη συνθετική γραμμή των Βρετανών. Από πόσα άλλα συγκροτήματα δεν έχουμε ακούσει τραγούδια σαν τα “Choice Mountain”, “Undrowned” και “The Peaks”; Και τι άραγε προσπαθούν να αποδείξουν στιγμές με διαδικαστικό χαρακτήρα σαν τα “The House Is Dust” και “Arc”; Πώς θα ξεχωρίσουν τέτοια κομμάτια, από τη στιγμή που δεν διαθέτουν κάτι έστω που να τους δίνει ένα επιπλέον αβαντάζ κόντρα σε πολλά παρόμοια στο βρετανικό ποπ/ροκ σκηνικό των ημερών μας;
Δυστυχώς το Arc χαρακτηρίζεται ως σύνολο από μερικές αρκετά ενδιαφέρουσες στιγμές, μπόλικες του συρμού και μια γενικότερη αίσθηση ηχητικής σιγουριάς. Όχι δηλαδή και ό,τι καλύτερο για ένα συγκρότημα στον μόλις δεύτερο δίσκο του... Οι Everything Everything δείχνουν να βολεύονται πολύ νωρίς στα ήδη γνωστά.
{youtube}TKKMfJ8cZoQ{/youtube}
