Και γκλάμορους και ίνδι και ροκ εντ ρολ μαζί, οι άνθρωποι εξ αρχής τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε. Αναμεταξύ τους πρώτα-πρώτα κι έπειτα και μ' εμάς τους υπόλοιπους –κι ας έσπευσαν ευθύς να δικαιολογηθούν δια στόματος Brandon Flowers. Ούτε “Mr. Brightside”, ούτε “Somebody Told Me”, αλλού κύλησε το υπαρξιακό τους νέκταρ με γεύση υποσυνείδητης αυτοπροφητείας: “Glamorous Indie Rock n' Roll”, that's all I need... Κι ίσως σε τούτη ακριβώς την απουσία «εναλλακτικών» συμπλεγμάτων είναι που οφείλουν τη σταθερά ανηφορική σταδιο-δρομία τους, αντίθετα με κάμποσους τρανσανεξάρτητους που σκάλωσαν στα ενδιάμεσα για πάντα κι από τότε τους ψάχνουμε με ακουστικό βαρηκοΐας. Σ' αυτή και σε μισή ντουζίνα σινγκλάρες να τραγουδάνε κυματιστά όχι μόνο τα πλήθη, μα και τα πλαστικά καθίσματα. Διότι τη θέλει την άπλα του το “Human”, θέλει και το φως του από γιγαντογεννήτρια, τι να σου κάνει το iPod απ' την κωλότσεπη ως τ' αυτιά με καλώδιο; Εδώ η φάση είναι αρένα από τη μαμά της ή ακόμα καλύτερα κεντρική αίθουσα Bellagio – κρατάνε κι απ' το Λας Βέγκας τα παιδιά.
Ομολογουμένως, μεγάλο άλμπουμ δεν διαθέτουν οι Killers, ούτε κατά μακρινή προσέγγιση δηλαδή. Πολύ αμφιβάλλω αν το μπορούν κι ακόμα περισσότερο αν υπάρχει έστω και ένας συνάνθρωπος μας που το χρειάζεται, το αναμένει, το φέρει βαρέως που τόσες προσπάθειες κι ακόμη τίποτα (αγαπητέ, αν υπάρχεις και μάλιστα ομιλείς την ελληνική, γνωρίζεις πόσοι απόφοιτοι ψυχολογίας βγαίνουν στην αγορά κάθε χρόνο;). Λοιπόν, ως συνήθως, το κυρίως σώμα του Battle Born βρίσκει στην αισθητική οροφή των δημιουργών του, ωστόσο το μόνο(;) ερώτημα είναι εάν η σύγκρουση απελευθερώνει θραύσματα ικανά να συναντηθούν με τους προαστιακούς ουρανούς. Λίγη υπομονή για τη γνώμη μου, δυο-τρια κλικ για τη δική σας...
Οι Killers, ως γνωστόν, πάσχουν από το ηχητικό σύμπλεγμα «είμαι Αμερικάνος, νιώθω Αμερικάνος, λειτουργώ ως Αμερικάνος, αλλά προτιμώ ν' ακούγομαι σαν Άγγλος» –ούτε οι πρώτοι είναι, ούτε οι τελευταίοι. Βέβαια, η μεγάλη πλάκα με τους Battle Born Killers είναι η εξής: είναι Αμερικάνοι, νιώθουν Αμερικάνοι, λειτουργούν ως Αμερικάνοι, αλλά προτιμούν ν' ακούγονται σαν Άγγλοι που γουστάρουν Αμερικάνους. Να το θέσω και παραδειγματικά: αν υποθέσουμε πως έπαιζαν μια αμερικάνικη εκδοχή της συμπύκνωσης Oasis, Human League & New Order, τώρα παίζουν μια αγγλική εκδοχή του συναπαντήματος Bruce Springsteen, Meat Loaf και Asia, δίχως να προδίδουν στιγμή ούτε τα αισθήματά τους για το Νησί, ούτε το γκλάμορους, ίνδι, ροκ εντ ρολ κύτταρό τους. Κι ας κοκκινίζει όσο θέλει η λευκή εργατιά της αμερικάνικης ενδοχώρας (κι όχι μόνο) για την κλεπταποδοχή του “Thunder Road” ή του “Born to Run” –δεν είμαι σίγουρος– κι ας στρινιάζουν οι απανταχού «ανεξάρτητοι» για την και καλά απενοχοποίηση της 1980s ραδιοφωνίας. Αντίθετα με το τι πιστεύουν πολλοί, ΔΕΝ είσαι ντε και καλά κουλ κι εντάξει, αν οι επιρροές σου έχουν δικαιωθεί στα πλαίσια του «αυτό είναι σωστό» κι εκείνο «φτου κακά», επειδή το λένε κάποιοι, το λένε όλοι μαζί και τυχαίνει να είναι και κάμποσοι (το γιατί είναι μια μεγάλη συζήτηση).
Λοιπόν, τι θα γίνει με τους Killers; Την επομένη που θα πάρουν τους δρόμους και τα στάδια, θα 'χουν μερικά καινούργια κόλπα να σε πείσουν, έστω και στιγμιαία, πως η εφήμερη αγαλλίαση κάνει για εκατόν πενήντα δυόμιση νιρβάνες κι ας ξέρεις ότι πίσω δεν θα κουβαλήσεις τίποτα πέραν μια θολής ανάμνησης; 'Η θα τρώνε απ' τα έτοιμα; Παρακαλώ σημειώστε: “Runaways”, “Flesh & Bone”, “Miss Atomic Bomb”.
{youtube}2LOeImx0kW4{/youtube}
