Κυκλοφορώντας τα νέα του πονήματα όχι με το όνομά του αλλά ως «Smashing Pumpkins», ο Billy Corgan επικαλείται ένα σημαίνον παρελθόν για να στηρίξει ένα αμφιλεγόμενο παρόν. Με το οποίο παρελθόν μια γενιά που ακόμα αγοράζει δίσκους και πάει σε συναυλίες τυγχάνει να διατηρεί ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς. Είναι, λοιπόν, πονηρούλης... Ακούς για Smashing Pumpkins και φεύγει μόνο του το μυαλό πίσω στο Siamese Dream και στο Mellon Collie And The Infinite Sadness. Κι άξαφνα, τα 19 και 17 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνα (αντίστοιχα), εξαφανιζόλ. Όμως είναι πολλά τα ρημάδια. Κι αν ορισμένοι μπόρεσαν και συγχώρησαν εκείνα τα δύο Machina στο ενδιάμεσο (εγώ όχι, λυπάμαι), είχαμε πρόσφατα το Teargarden By Kaleidyscope να υπογραμμίζει ότι το παρελθόν θα παραμείνει μνημειώδες και το (όποιο) παρόν υπόθεση για λίγους νεότερους –όσους διψούν να καταναλώσουν έναν 1990s θρύλο– και για πολλούς 30+, που διψούν να αναγορεύσουν σε τοτέμ τη μουσική της δικής τους νεότητας, η οποία τους κουνά σιγά-σιγά μαντήλι καλαματιανό (η νεότητα, όχι η μουσική).
Θέλετε όμως να ακούσετε για το Oceania. Αν είναι, ας πούμε, αξιοπρεπές. Είναι. Αξιοπρεπέστατο. Κουράζει λίγο από τη μέση και κάτω, μα στην αρχή ειδικά υπάρχουν κάποια ευπρόσωπα τραγούδια, ενώ στη συνέχεια το ακούς κι ας μην σε ενθουσιάζει –υπάρχει υπόσταση. Θέλετε να σας πω για το concept, αν ανήκει στον κύκλο του Teargarden By Kaleidyscope και τα λοιπά. Ανήκει, μπείτε όμως κάπου αλλού να τα διαβάσετε, γιατί τα βρίσκω υπερφίαλα όλα αυτά και κακοτεκμηριωμένα όσον αφορά στη στιχουργική πλευρά: πολύς Θεός και κάμποση αγάπη, με εξυπνάδες τύπου «I’m gonna love you 101%». Και θέλετε ενδεχομένως να μάθετε αν αληθεύει η δήλωση του αρχηγού, ότι το Oceania είναι το καλύτερο Smashing Pumpkins άλμπουμ μετά το Mellon Collie And The Infinite Sadness; Μπα... Κρατήστε μικρό καλάθι, αν και με μια πολύ αυστηρή οπτική ίσως κάποιοι να το δεχτούν, ειδικά αν δεν τους άρεσε καθόλου το Adore.
Αλλά να σας πω κάτι; Καθόμαστε τώρα και συζητάμε αν οι νέοι Smashing Pumpkins είναι «αξιοπρεπείς», «ευπρόσωποι», αν έχουν βγάλει ένα «ευχάριστο δισκάκι» και τέτοια... Συζητάμε όντως κάτι, λοιπόν; Ή έχουμε χάσει την ουσία; Κι αλήθεια βολεύεστε με το “Quasar”, το “Panopticon” ή το “Celestials”; Ή μήπως τσιγκλάτε λίγο τον εαυτό σας για να σας αρέσουν, ξέροντας ενδόμυχα ότι σε άλλα χρόνια τέτοια τραγούδια θα αποτελούσαν b-sides και όχι πρωτοκλασάτο υλικό; Μήπως πάμε να γίνουμε politically correct εξισορροπιστές, ζυγίζοντας και ξαναζυγίζοντας το θέμα για να βγάλουμε λίγο λάδι το Oceania; Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος του διεθνούς μουσικού τύπου κινήθηκε κάπως έτσι: ήθελε καιρό τώρα δηλαδή να «σφυρίξει» λίγο Corgan, του έκατσε λοιπόν με το Oceania, έναν δίσκο που –τουλάχιστον– τηρεί τα προσχήματα και δίνει την (ψευδ)αίσθηση ότι προχωρά και λιγάκι παραπέρα.
Δεν θέλω όμως να στοχοποιήσω τον Billy Corgan επειδή κάνει κι εκείνος κάτι που πολλοί θρύλοι του ροκ παρελθόντος έχουν κάνει, ούτε να παρουσιάσω αυτό το νέο άλμπουμ ως χειρότερο από ότι όντως είναι. Δεν συμφωνώ άλλωστε καθόλου με την άποψη ότι οι βετεράνοι πρέπει να πηγαίνουν σπίτια τους –πρόκειται για άποψη ελιτίστικη, που βλέπει τη μουσική ιστορία ευθύγραμμα κι αποκλειστικά μέσω «κορυφώσεων», αγνοώντας ότι ο άλλος είναι καλλιτέχνης και ότι έτσι θα εξακολουθεί να ζει, ακόμα κι αν δεν έχει πια κάτι σημαίνον να καταθέσει. Υπάρχουν απλά τρόποι και τρόποι να σταθείς ως βετεράνος και καλύτερα στέκονται όσοι τελικά συμφιλιώνονται με τη εν λόγω ιδιότητα (πράγμα όχι πολύ εύκολο). Ο Corgan εμφανώς δεν έχει συμφιλιωθεί και –από αυτήν την άποψη– θα προτιμούσα προσωπικά να ήταν χάλια το Oceania, αντί για ακόμα ένα «συμπαθητικό δισκάκι». Από εκείνα που τα βρίσκεις ξαφνικά στη δισκοθήκη σου 2-3 χρόνια μετά ενώ ψάχνεις κάτι άλλο και προσπαθείς να θυμηθείς ποιο τραγούδι είναι το «καλό»...
Στην πραγματικότητα, το Oceania είναι ένας μέτριος προσωπικός δίσκος του Corgan, ο οποίος δείχνει ότι οι Smashing Pumpkins αποτελούν ιστορία προ πολλού τελειωμένη. Παρεκτός και παρουσιάσουν κάποια ξαφνική αναλαμπή στο μέλλον –όπως συνέβη ας πούμε με τους Deep Purple του Perfect Strangers στα 1980s, τους Aerosmith του Get A Grip στα 1990s ή τους αγαπημένους του Corgan Scorpions στα ’00s, τον καιρό του Humanity: Hour I (όπου και συμμετείχε, για να μην ξεχνιόμαστε). Δεν ξέρω αν έχετε τόση αγάπη στον Corgan ώστε να παρακολουθήσετε τη συνέχεια αυτής της ιστορίας, ελπίζοντας. Η ελπίδα πεθαίνει όντως τελευταία. Συχνά όμως στη συγκεκριμένη ρήση χάνεται το γεγονός ότι πεθαίνει κι αυτή, τελικά...
Υ.Γ.: Ωραίο εξώφυλλο.
{youtube}zxT8DxeGwXM{/youtube}
