Μπορεί ένας καλλιτέχνης να είναι υπερβολικά καλός για το δικό του καλό; Υπάρχει κάποιο όριο στο πόση μουσική ευστροφία μπορεί να χωρέσει σε ένα σύγχρονο ποπ δισκάκι; Πού βρίσκεται η λεπτή γραμμή η οποία ανταμείβει την ιδιοφυή σύλληψη και τη διαχωρίζει από την τυχόν υπερφίαλη φύση ενός δημιουργού; Υπάρχει άραγε η πιθανότητα (και το περιθώριο) κατάχρησης ταλέντου στο σύγχρονο μουσικό γίγνεσθαι;
Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο χαρακτηριστικό, απτό και σύγχρονο παράδειγμα από τη Fiona Apple προσπαθώντας να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα. Η οποία συγκαταλέγεται στις πλέον αγαπητές μου τραγουδοποιούς, όντας μια ξεχωριστή μορφή, που με την αντικομφορμιστική της ματιά και με τον άκρατο δυναμισμό της έχει προσαρμόσει στα μέτρα της ακόμα και κοντόφθαλμες δισκογραφικές πρακτικές (θυμηθείτε μόνο την όλη περιπέτεια που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του ξεχωριστού Extraordinary Machine το 2005). Έχοντας παράγει μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες «θηλυκούς» δίσκους που μπορεί να φέρει ο νους από το ντεμπούτο της το 1996 έως και σήμερα, δίκαια έχει κερδίσει τον σεβασμό κοινού και κριτικών παγκοσμίως (κλισέ, αλλά αληθές).
Ακροβατώντας αδιαλείπτως μεταξύ μιας παραδοσιακής ποπ αμεσότητας και μιας πειραματικά αφιλόξενης οπτικής –άλλοτε με ξεδιάντροπα προβοκατόρικη διάθεση και άλλοτε τοποθετώντας στο προσκήνιο μια ασυνήθιστα εύθραυστη πλευρά του ιδιόμορφου χαρακτήρα της– η Αμερικανίδα τραγουδοποιός δεν έχει ποτέ σταματήσει να εκπλήσσει ευχάριστα. Σε αυτό το μοτίβο μας συστήνεται λοιπόν και φέτος, επτά χρόνια μετά την τελευταία της δισκογραφική κατάθεση. Στο The Idler Wheel Is Wiser Than The Driver Of The Skrew And Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do η Fiona Apple παραμένει τόσο αξιαγάπητα νευρωτική, μυστήρια και δαιμόνια, όσο την έχουμε συνηθίσει. Αξιοποιώντας τις μινιμαλιστικές jazz-οειδείς ενορχηστρώσεις της στο έπακρο, επιτυγχάνει και πάλι να σταθεί με αξιώσεις στο προσκήνιο, χωρίς ποτέ να περνάει εκείνη τη λεπτή κόκκινη γραμμή (αλλά φλερτάροντας συνεχώς με το ενδεχόμενο).
Εναλλακτικού/προοδευτικού τύπου προσέγγιση, διαρκώς εξελισσόμενη προς περισσότερο λιτές γραμμές πρακτικής εφαρμογής, γεμάτη τονικές μεταβολές. Η γνωστή και αγαπημένη λαρυγγική άρθρωση-σήμα κατατεθέν που θα εντυπωσίαζε και τον πιο απαιτητικό λογοπεδικό. Συνεχείς ρυθμικές εναλλαγές, επιτηδευμένες πιανιστικές δυσαρμονίες και παθιασμένες ειλικρινείς εξομολογήσεις. Στιχουργική ευφράδεια που εντυπωσιάζει και απόλυτη συναισθηματική προσήλωση στη λυρική εκφορά του λόγου. Με λίγα λόγια σπουδαία πράγματα, τα οποία όμως (και το υπογραμμίζω) απαιτούν την αντίστοιχη προσήλωση και από πλευράς ακροατή. Άκουσμα «δύσκολο» λοιπόν αυτό το νέο άλμπουμ, μα συνάμα αποδοτικό και καρποφόρο –σε συνάρτηση πάντα με την προδιάθεση του δέκτη.
Ισορροπία το δίχως άλλο οριακή είναι αυτή που επιτυγχάνει εδώ η Apple. Είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία της. Γιατί δεν θα ήταν διόλου απίθανο παρεμφερές υλικό, κάτω από διαφορετική καλλιτεχνική στέγη και χωρίς τα κατάλληλα εχέγγυα, να κατέληγε στη λάθος πλευρά εκείνης της προαναφερθείσας λεπτής γραμμής η οποία διαχωρίζει τα αριστουργήματα από τις αρλούμπες. Ελαφρώς παρανοϊκή, εξοργιστικά ευρηματική και ταλαντούχα όσο δεν παίρνει, η Fiona Apple κατορθώνει ακόμα και σήμερα να αποφεύγει τις πομπώδεις δηθενιές που ενίοτε έχουν κατακρημνίσει τόσους και τόσους μεγαλομανείς συναδέλφους της. Το ξεχωριστό όραμά της, δοσμένο με περίσσια αυτοπεποίθηση, κερδίζει τα εύσημα και το χειροκρότημα και αυτή τη φορά.
{youtube}bIlLq4BqGdg{/youtube}
