Τι είναι τελικά το Given To The Wild των Maccabees; Προϊόν ενός διαστροφικού ζευγαρώματος της indie σκηνής με τον ήχο των μεγάλων σταδίων; Εργαστηριακό πείραμα διασταύρωσης εναλλακτικών μουσικών μοτίβων με μαζικής απήχησης ποπ δομές; Ή μήπως ένα ακόμα δείγμα επιβολής της σύγχρονης power pop ένδυσης σε μια μπάντα δέσμια του hype; Η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη...
Το τρίτο άλμπουμ των Maccabees λαμβάνει σάρκα και οστά εκεί όπου ο λυρισμός των Arcade Fire συναντάει την αμεσότητα των Coldplay κι εκεί που η νοητή γραμμή της εναλλακτικής έκφρασης τέμνει την αντίστοιχη της ραδιοφωνικής ζώνης ασφαλείας. Με περίσσια λοιπόν άνεση, οι Βρετανοί αποφάσισαν να υποκύψουν στις επιταγές της εμπορικότητας, να θυσιάσουν την όποια μοναδικότητά τους και να αποτυπώσουν τον ήχο της φωνής του Win Butler πάνω σε συνθέσεις του Chris Martin, αποσκοπώντας στην επιτυχία. Και τα κατάφεραν «περίφημα». Δεν θα έπρεπε όμως να αψηφήσουν τόσο αβίαστα το γεγονός πως η επιτυχία δεν αποτελεί πανάκεια, ειδικά όταν προέρχεται από χαμαιλεοντισμούς.
Στο Given To The Wild δεν απουσιάζουν οι φρέσκιες ιδέες ή ορισμένες υπέροχες ποπ στιγμές. Πώς όμως να λάμψουν; Άλλο πράγμα να ακολουθείς πιστά ένα ηχητικό ύφος, προσθέτοντας τις δικές σου πινελιές στα προκαθορισμένα πλαίσια (όπως κάνουν π.χ. οι Interpol) κι άλλο να κοπιάρεις απροκάλυπτα. Έτσι, όσο καλοβαλμένα κι αν ίσως είναι τραγούδια σαν τα “Forever I've Κnown”, “Heave” και “Go”, η σκιά των Arcade Fire πέφτει βαριά πάνω στους Maccabees και ο νέος τους δίσκος φέρνει διαρκώς κατά νου την υπόγεια, μαγευτική δυναμική του Neon Bible. Ως αποτέλεσμα, ο όποιος ενθουσιασμός εξανεμίζεται γρήγορα και επικρατεί το deja vu. Πόσο μάλιστα όταν ο δίσκος κλείνει με το καλύτερο τραγούδι του Mylo Xyloto που δεν έγραψαν οι Coldplay...
Τι απομένει λοιπόν; Σίγουρα η αιθέρια μελωδία του πιάνο στο “Ayla”, ο επίμονος δυναμισμός του “Unknown” και ο αφαιρετισμός του “Feel To Follow” –τρεις προτάσεις ακρόασης οι οποίες δείχνουν ότι στην εξάδα από το Μπράιτον υπάρχει και ταλέντο μα και ικανότητες. Ας αφήσει λοιπόν ο Orlando Weeks τις βοκαλιστικές (απο)μιμήσεις παράμερα και ας επικεντρωθεί στο να διαμορφώσει έναν ήχο πιο προσωπικό και ξεχωριστό για τους Maccabees. Άλμπουμ όπως το Given To The Wild σαμποτάρουν κάθε φιλοδοξία περί καλλιτεχνικής ωρίμανσης.
