Πρώτη εντύπωση, εξ’ artwork ορμώμενη, το δίχως άλλο αρνητική: τρεις ορθωμένοι αντίχειρες σε αποκομένο μπλέ χέρι; Το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα δαχτυλικό αποτύπωμα; Γιατί; Για να συμβολίσει τάχα την τρισυπόστατη ποπ δυναμική των Σουηδών; Τζίφος! Το μόνο που κατεβάζει το κεφάλι μου κοιτώντας τούτο το εξώφυλλο είναι να μην ξεχάσω να δώσω στους Peter, Bjorn And John το βραβείο 2011 για το χειρότερο graphic design… Ευτυχώς όμως για το Gimme Some, η ουσία του μουσικού του περιεχομένου σβήνει κάθε αμφιβολία που μπορεί να δημιουργεί αυτή η πρώτη επαφή.
Όχι, δεν φτάνουν εδώ οι Peter, Bjorn And John την αψεγάδιαση ποπ μαγεία ενός Young Folks. Αλλά παράγουν ένα σύνολο αξιοθαύμαστο, που μέσα σε 38 λεπτά καταφέρνει και ηχεί φρέσκο χωρίς ποτέ να φθείρει τον ακροατή με αχρείαστα τρικ και με ψευτομαγκιές προκειμένου να αντισταθμιστεί η καταφανής έλλειψη έμπνευσης –μην κοιτάτε ενοχικά Strokes και λοιποί παραστρατημένοι indy-rockers αυτού του κόσμου! Και όλα αυτά στον έκτο, σημειώνω, δίσκο της μπάντας, νούμερο εξωπραγματικό για τόσα και τόσα χρεοκοπημένα συγκροτήματα τα οποία χρίστηκαν «μεσσίες του ροκ» με το βάπτισμα του πυρός μόνο και μόνο επειδή η γειτονιά τους έλαχε να λέγεται Μανχάταν.
Η μουσική παρέα των Peter Moren (κιθάρες), Bjorn Yttling (μπάσο & πλήκτρα) και John Erriksson (κρουστά), ποτέ δεν έλαχε ειδικής μεταχείρισης από τον μουσικό Τύπο. Ουδέποτε όμως τους εμπόδισε κάτι τέτοιο να παράγουν όμορφους δίσκους και να αποκτήσουν το δικό τους κοινό, κατακτώντας βήμα-βήμα τη σημερινή καταξίωση και αποδοχή τους. Με το Gimme Some μας παρέχουν λοιπόν ένα ακόμα δείγμα του ανεπιτήδευτου μουσικού τους ύφους. Το άλμπουμ εκκινεί με uptempo διάθεση χάρη στη γλυκιά ποπ μελωδία του “Tomorrow Has To Wait” και στο σερφίζον, καλοκαιρινό “Dig A Little Deeper”, τα οποία υποδέχονται τον ακροατή με πλατύ χαμόγελο παρότι πραγματεύονται συγκρουσιακής φύσεως θέματα. Ισορροπούν έτσι σε μια λεπτή γραμμή οι Σουηδοί κι αυτό είναι ένα όπλο που ξέρουν και το χειρίζονται ιδανικά, οδηγούμενοι στην πρώτη μεγάλη στιγμή του CD: το “Second Chance” τα έχει όλα: εξαιρετική κιθαριστική κεντρική άτρακτο, υπέροχους στίχους περί δεύτερης ευκαιρίας («when you flew out of the nest/you made a mistake/flew all the way back»), μεστή φωνητική ερμηνεία καθώς και επιμέρους μελωδικές πινελιές σε μορφή δεύτερων φωνητικών, οι οποίες και ολοκληρώνουν την εικόνα ενός ιδανικού alt-radio single.
Αλλά δεν μένουν εκεί οι Peter, Bjorn And John. Καθ' όλη τη διάρκεια του Gimme Some, είτε αποφασίζοντας να ροκάρουν δυνατά (χωρίς να φλυαρούν) όπως στα “Breaker Breaker”, “(Don't Let Them) Cool Off” και “Black Book”, είτε να ρίξουν τους τόνους όπως στα “Eyes” και “May Seem Macabre” –με το κολητικό ριφάκι το πρώτο και με μια αψεγάδιαστα γοητευτική ενορχήστρωση το δεύτερο– επιτυγχάνουν μια σπάνια, πλέον, πολυτέλεια: να κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο μέχρι τέλους, αξιοποιώντας τόσο τις πιο δυναμικές όσο και τις πιο τρυφερές εκφάνσεις της τραγουδοποιίας τους με την ίδια επιτυχία.
Ανέκαθεν μακριά από τις ματαιοδοξίες που επιτάσσει το σύγχρονο ροκ stardom, οι Peter, Bjorn And John δείχνουν να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν –και το κάνουν με άνεση. Το Gimme Some δεν νοείται εκτός λίστας των αγαπημένων μου φετινών ακουσμάτων, αν και ακόμα βρισκόμαστε μετά βίας στα μέσα της τρέχουσας χρονιάς. Ακούγοντας πάντως το θεσπέσια ατμοσφαιρικό “I Know You Don't Love Me” το οποίο κλείνει το άλμπουμ με μια αλάνθαστη αίσθηση θορυβώδους ποπ, το repeat της όλης διαδρομής της ακτίνας πάνω στο CD μοιάζει με απολαυστικό μονόδρομο.
«Before you break my heart, before you run / I'm gonna break your nose and sing about it»… Πώς να μην τους λατρέψεις μετά;
