Όταν διάβασα σε κάποιο ξένο site πως φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου του Reks, Along Came The Chosen, σκέφτηκα ότι είναι μεγάλο πράγμα να έχεις επιμονή και πίστη στον στόχο σου. Κι αυτό γιατί στα 7 πρώτα χρόνια της πορείας του ως καλλιτέχνης με δισκογραφία, ο Reks τα πέρασε με το να βγάζει είτε άλμπουμ, είτε mixtapes τα οποία αποδεικνύονταν απόλυτα ποιοτικά και πιστά σε όσα πρέσβευε. Πλην όμως, είχαν μείνει σαν ένα καλοκρυμμένο μυστικό στις τάξεις των οπαδών του ήχου της ανατολικής ακτής, με τη fanbase του να μην εκτείνεται πολύ μακριά από τα όρια της πολιτείας καταγωγής του, τη Μασαχουσέτη δηλαδή. Όλα όμως έμελλε να αλλάξουν εντυπωσιακά με την κυκλοφορία του Grey Hairs το 2008, πίσω από τις κονσόλες του οποίου βρισκόταν η αφρόκρεμα της hip hop παραγωγής (βλέπε DJ Premier, Large Professor και τη μερίδα του λεόντος από τον τότε ταχύτα ανερχόμενο Statik Selektah).
Τον έκανε γνωστό λοιπόν τον Reks σε όλη την αμερικανική ήπειρο το Grey Hairs, αλλά κι εκτός αυτής. Από τότε όμως λόγος για καινούργιο δίσκο δεν είχε γίνει (εξαιρώντας την κυκλοφορία του More Grey Hairs, με outtakes και συμπληρωματικά κομμάτια από τα sessions του Grey Hairs). Ένα mixtape στο δεύτερο μισό της περσινής χρονιάς (In Between The Lines), το μόνο που κατάφερε ήταν να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον για το επερχόμενο κανονικό άλμπουμ. Με προπομπό το «τραβάω τα βλέμματα από την αρχή» single “25th Hour” –με έναν DJ Premier από τα παλιά στην παραγωγή– το ξεκίνημα για το Rhythmatic Eternal King Supreme στάθηκε τουλάχιστον εντυπωσιακό: πιανιστικά περάσματα, έγχορδα να προσθέτουν σκοτάδι στην ατμόσφαιρα, παραδοσιακό drum pattern α-λα-Premo κι ένας Reks να ηχεί ψυχωμένος στις ρίμες. Τι γίνεται όμως στο υπόλοιπο άλμπουμ;
Το επίπεδο δεν διατηρείται τόσο ψηλά καθόλη τη διάρκεια της νέας δουλειάς του Reks. Θα ήταν άλλωστε εκ των πραγμάτων δύσκολο. Εντούτοις, το άλμπουμ εντυπωσιάζει συχνά, τόσο με τον ήχο του, όσο και με το ραπάρισμα. Τα «βαριά» ονόματα δεν λείπουν και πάλι από τα παραγωγικά credits, με τους Statik Selektah (φυσιολογικά), Pete Rock, The Alchemist, Nottz, Hi-Tek κι άλλους να δεσπόζουν. Και στο MCing όμως υπάρχουν τρανταχτά πρόσωπα, όπως οι Termanology, Lil Fame (από M.O.P.), Freeway και Styles P. Ορθώς δεν γίνεται εδώ παρέλαση από guests –σε αντίθεση με την τρέχουσα τάση στο hip hop– μιας και ο Reks γνωρίζει τις ικανότητές του και πιθανότατα δεν θέλει οι συμμετοχές να σκιάσουν τη δική του παρουσία. Το ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί κάτι σημαντικό για τον ίδιο, αναδεικνύεται και από το γεγονός των περισσότερο προσωπικών στίχων σε σχέση με το παρελθόν, καθώς και από μια διάθεση συναισθηματικής έκθεσης στον ακροατή.
Συμπερασματικά το Rhythmatic Eternal King Supreme του R.E.K.S. δεν αποτελεί τον διάδοχο του Grey Hairs. Είναι ένας σαφώς πιο προσωπικός και εσωστρεφής δίσκος, με λιγότερα πιθανά anthems. Δίχως κάτι τέτοιο να σημαίνει βέβαια ότι δεν περιέχονται κι εδώ ά διαμαντάκια: το μελαγχολικό “Mr. Nobody”, το soul-ίζων “Cigarettes”, το ηχητικά ευρηματικό “Limelight” τονίζουν το ακριβώς αντίθετο. Αποτελεί ωστόσο ένα βήμα πίσω σε σχέση με τον προκάτοχό του, παρά την εξαιρετική δουλειά στους στίχους και στα συνοδευτικά beats. Σε μια εποχή όπου το hip hop έχει περισσότερο να κάνει με αλυσίδες, με γυαλιστερά πανάκριβα αυτοκίνητα και με γυναίκες στον ρόλο του κομπάρσου δίπλα σε φαντασμένους, υπερφίαλους rappers, o Reks εξακολουθεί να λάμπει στην «κοινότητα» με τη συνολική του παρουσία.
