Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε ολόκληρο το In Praise Of More των Engineers σε μία και μόνο λέξη, αυτή θα ήταν «κρίμα». Για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτον, γιατί χάλασε (σε οπτική πορείας και όχι αυτόνομης κυκλοφορίας) τη θαυμαστή επιστροφή των Engineers το 2009 με το Three Fact Fader, από το μουσικό νεκροταφείο όπου είχαν βρεθεί μετά τις αλλεπάλληλες περιπέτειές τους τόσο με τις δισκογραφικές εταιρείες όσο και με τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Δεύτερον, γιατί πέταξε την ευκαιρία της συνεργασίας τους με τον Ulrich Schnauss, από την οποία θα περίμενες το λιγότερο κάτι το αξιόλογο. Και, τρίτον, γιατί φαίνεται πως το γκρουπ βολεύτηκε στην ηχητική του μανιέρα και αποφάσισε να κόψει τραγούδια της ίδιας φιλοσοφίας με του προηγούμενου δίσκου, μιας και άρεσε τόσο. Στην πορεία όμως μάλλον δεν κατάλαβαν ότι από εδώ λείπει πολύ από το συναίσθημα εκείνο που έκανε το Three Fact Fader τόσο μαγευτικό.
Τελικά, μάλλον οι εντάσεις πάνε περισσότερο στους Engineers. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η συνθετική ατολμία, η απογοητευτική απουσία των γεμάτων ενορχηστρώσεων της προηγούμενης τους δουλειάς και η παντελής έλλειψη σκοπού και προορισμού του In Praise Οf More. Έχει όμως τουλάχιστον τις στιγμές του το άλμπουμ; Ναι, τις έχει. Όμως τις περισσότερες φορές δεν μετουσιώνονται καν σε ολόκληρα κομμάτια, μένουν ως απλά ενδιαφέρουσες ιδέες μέσα σε συγκεκριμένα τραγούδια. Και κάπου εκεί είναι που σε παίρνει το παράπονο για ένα συγκρότημα το οποίο διαθέτει τις δυνατότητες να φτιάξει κάτι πραγματικά αξιόλογο και «αυτοκτονεί» στη βιασύνη του να επαναλάβει τον θρίαμβο του πρόσφατου παρελθόντος.
Όποιος βιάζεται, όμως, σκοντάφτει –όπως σωστά λέει το ρητό. Και το In Praise Οf More των Engineers αποτελεί πειστήριο επ’ αυτού. Μικρό σε διάρκεια, μικρό σε αριθμό τραγουδιών, μικρό σε έμπνευση και τελικά σε μουσικό αποτέλεσμα. Αν το Three Fact Fader δικαίωνε τους Βρετανούς για το ότι επέμειναν και δεν διαλύθηκαν παρά τις δυσκολίες, το πρόσφατό τους πόνημα μας κάνει να σκεφτούμε πως ίσως έπρεπε να τα είχαν παρατήσει τελικά. Κρίμα και πάλι κρίμα...
