Dead Western - Suckle At The Supple Treats Of Time

«Τα τραγούδια των Dead Western είναι το soundtrack για τα πυρετικά σου όνειρα, τραγούδια που μοιάζουν να βρίσκονται εδώ εκατό χρόνια...», λέει ο Troy Mighty για το σόλο project του, τους Dead Western.

Για εκατό χρόνια δεν ξέρω, πάντως μια αίσθηση ότι ανοίγεις ξαφνικά ένα μπαούλο σε μια σοφίτα και ξεπηδούν μυρωδιές περασμένων χρόνων, ισχύει. Πατάς το play και ο χώρος γεμίζει μελωδίες που θα μπορούσε να γράψει μια βροχερή μέρα ο Antony Hegarty τραγουδώντας αγουροξυπνημένος, με μια κιθάρα, δίπλα στο παράθυρό του –και σε αρκετούς τόνους χαμηλότερα απ’ ότι συνήθως. Κάποιοι, ωστόσο, παρομοιάζουν τον τρόπο που τραγουδάει με τον στεναγμό των αιωνόβιων δέντρων(!), ενώ οι πιο ρεαλιστές κάνουν συγκρίσεις με τον Scott Walker και τον Bing Crosby...

Ο Troy Daniel Collins –το πραγματικό όνομα του Troy Mighty– ήταν μάλλον ένας ανήσυχος έφηβος, ο οποίος εγκατέλειψε στα δεκαέξι του την πατρική στέγη για να ανακαλύψει τις συγκινήσεις που προσφέρει μια ζωή χωρίς σπίτι, γονείς και μια «ανακουφιστική» μονιμότητα. Στο ταξίδι του (με τρένα, λεωφορεία και ωτοστόπ), γνώρισε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι τον έφεραν κοντά στην τέχνη των κόμιξ και, αργότερα, στη μουσική. Σήμερα ζει στο Σακραμέντο, ζωγραφίζει και παίζει, ενώ συμμετέχει παίζοντας πνευστά και σε ένα free-jazz σχήμα, τους Living Breathing Music.

Στο δεύτερό του άλμπουμ ως Dead Western, Suckle At The Supple Treats Of Time, ο Collins φτιάχνει μια υπνωτιστική ατμόσφαιρα, κινούμενη σε neo-folk αποχρώσεις και σε (ελαφρώς) σκοτεινά ψυχεδελικά μονοπάτια –με κύρια όργανα τη φωνή του, την ακουστική κιθάρα, το βιολί, το μπάσο και λίγα κρουστά, όπως το ξυλόφωνο. Επαναλαμβανόμενα ακόρντα και απόκοσμα σφυρίγματα ανέμου στο παρασκήνιο, έντονες και υποβλητικές μπασογραμμές που κάποιες φορές ξεφεύγουν σε πιο jazzy κατευθύνσεις, μελωδικό βιολί να κρατάει ίσες αποστάσεις από τη νοσταλγία και τη θλίψη, μερικές drone στιγμές προς το τέλος. Και στο επίκεντρο όλων, μια φωνή που μοιάζει να μην ανήκει σε άνθρωπο, αλλά σε κάποιο φανταστικό πλάσμα, σε ένα γέρικο π.χ. ξωτικό. Η οποία μοιάζει να έρχεται μέσα από μια σπηλιά, βαθιά μέσα σε κάποιο δάσος και σε καλεί να αντιμετωπίσεις έννοιες όπως η αγάπη, η ειρήνη και η οικογένεια με μια πιο εσωτερική ματιά. Με μια γαλήνη στη σκέψη, που προσφέρει συχνά η αποστασιοποίηση από τον «πραγματικό κόσμο».

Το Suckle At The Supple Treats Of Time μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ το soundtrack των «πυρετικών ονείρων» μου. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο τραγουδάει ο Mighty, είναι σαν το όνομά του: κάνει μια έντονη εντύπωση στην πρώτη γνωριμία, αλλά γρήγορα ξεφουσκώνει. Ο μουσικός δείχνει μάλιστα να επαναπαύεται ακριβώς σε αυτή την πρώτη εντύπωση για την κατοχύρωση του όποιου μουσικού στίγματός του και πιστεύει ότι έχει ξεμπερδέψει. Ενώ, στην πραγματικότητα, έχει πέσει σε παγίδα.

Η φωνή του λειτουργεί πράγματι υποβλητικά σε μια πρώτη ακρόαση, όμως, σε μια δεύτερη ανάγνωση, ο τρόπος που τραγουδάει (θρήνος, χασμουρητό, θρήνος, χασμουρητό) αποκαλύπτει μια έντονη διάθεση επιτήδευσης. Κι αυτό, από κάποιο σημείο και μετά, γυρνάει εύκολα μπούμερανγκ –με τον ακροατή να έχει πάψει πλέον να εκπλήσσεται. Σε συνδυασμό δε με την εμμονή που δείχνει σε μια σταθερή επανάληψη των μελωδικών μοτίβων, είναι βέβαιο ότι μέχρι το τέλος του δίσκου ο ακροατής θα έχει μάλλον χάσει κι ένα μεγάλο κομμάτι της «ατμόσφαιρας».

Αυτό που θα ήθελα να δω κάποια στιγμή από τους Dead Western, είναι λιγότερες φωνητικές επιδείξεις και, αντί για φιοριτούρες, περισσότερη φυσικότητα. Γιατί ο Troy Mighty έχει πολλές δυνατότητες να φτιάξει έναν δικό του ήχο. Αρκεί να ξεπεράσει το κόλλημα με τη φωνή του.