End Of A Year - You Are Beneath Me

Μια γρήγορη ματιά στο «οικολογικό», τρόπον τινά, artwork του You Are Beneath Me δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησε ιδιαιτέρως να σχηματίσω μια πρώτη εντύπωση για τους End Of A Year, ενώ οι ονομασίες των τραγουδιών με βάση αληθινά ονοματεπώνυμα δεν κίνησε την περιέργειά μου στο ελάχιστο. Επί των ακροάσεων τώρα, ακούγοντας έναν νέο δίσκο για πρώτη φορά, δεν θεωρώ ως καλό σημάδι να ανακαλύπτω πως το εισαγωγικό τραγούδι περιέχει κατευθυντήριες γραμμές προς τον ακροατή για το πώς να απολαύσει τo περιεχόμενό του καλύτερα... Αλλά το εναρκτήριο “Composite Character” κατορθώνει να συνδυάσει το χιούμορ με την πικρή, κυνική πραγματικότητα της πατρίδας μας («to better understand the material make less than $20,000 a year») και να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα προσμονή για το τι το ακολουθεί παρακάτω. Δυστυχώς, όμως, μόνο κατηφορικός αποδείχθηκε ο δρόμος για τους Αμερικανούς punk rockers στο μισάωρο που διαρκεί αυτό το τρίτο άλμπουμ τους...

Ο κυριότερος λόγος της έκδηλης αίσθησης του ανικανοποίητου την οποία μου προκάλεσαν οι ακροάσεις του You Are Beneath Me δεν είναι άλλος από τα φωνητικά του μπροστάρη της μπάντας, ονόματι Patrick Kindlon. Εκτός του ότι τραγουδάει σαν να έχει υποστεί βαρύ κρυολόγημα, αυτό που πραγματικά ενοχλεί είναι o βαθμός στον οποίο θυμίζει το μπάσταρδο αποπαίδι του Craig Finn (από τους Hold Steady) και του Eddie Argos (από τους Art Brut) όσον αφορά τόσο την υφή της φωνής του, όσο και την εκφορά του λόγου. Ένα κακέκτυπο των δύο, δίχως ίχνος πρωτοτυπίας.

Αν κάτι σώζει τον Kindlon από την απόλυτη ανυποληψία, είναι οι δηκτικοί του στίχοι, είτε αφορούν την υποκρισία καθημερινών σοφών(;) αποφθεγμάτων («my tenth grade teacher told me/“only pick the fights you know you can win”/a coward heart from the start»), είτε την αέναη μάχη μεταξύ των δύο φύλων («don't look to the door dear/it's cold out there I fear/here's the twist: I torched your coat»), είτε οτιδήποτε άλλο βάλει ο νους του. Μουσικά, όμως, τέτοιοι στίχοι ντύνονται με ένα χλιαρό, πανκίζον και αρκετά ραδιοφωνικό ροκ, χωρίς τίποτα να σε απωθεί, μα και τίποτα να σε εντυπωσιάζει. Το ρυθμικό μέρος κρουστών και μπάσων ποτέ δεν είναι κάτι παραπάνω από απλά λειτουργικό, ενώ οι κιθάρες παραμένουν τόσο αιχμηρές, όσο αντέχει το μέσο αυτί. Καμία υπέρβαση δεν επιχειρείται λοιπόν από την πεντάδα από το Ώλμπανυ, με αποτέλεσμα τα περισσότερα τραγούδια του You Are Beneath Me να χάνονται με ευκολία στη λήθη.

Έχοντας πλέον αποφασίσει να αλλάξουν το όνομά τους σε End Of A Year Self Defence Family και να συμπεριλάβουν μια ντουζίνα συνοδευτικούς μουσικούς στην επίσημη σύνθεση, ίσως έπεται μια δυναμική αλλαγή πλεύσης για την εν λόγω μπάντα. Καθώς και μια μόνιμη λύση στις εσωτερικές αλλαγές που την έχουν ταλανίσει από την αρχική της σύλληψη έως και σήμερα. Με βάση αυτόν τον τελευταίο τους δίσκο –και τη μετριότητά του– η παραπάνω κίνηση φαντάζει προς τη σωστή κατεύθυνση: ίσως προσφέρει μεγαλύτερη δημιουργική ελευθερία στα χρόνια τώρα «δεύτερα» της μπάντας. Έως το επόμενό τους πόνημα, πάντως, θα επιλέξω να κρατήσω τις αποστάσεις μου...