Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο Μόντρεαλ και στα περίχωρά του. Πραγματικά. Και η αλήθεια είναι ότι η χώρα του πλατύφυλλου πλάτανου (και ο δικός μας τέτοιος είναι αλλά εκεί τον έκαναν σημαία) είναι μία γαία από την οποία ναι μεν μαθαίνουμε κάποιους καλλιτέχνες της (όλο και πιο πολλούς τελευταία), όχι όμως και τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτήν. Ούτε καν μέσα από (έστω και προσχηματικές και εξιδανικευμένες) ταινίες –αν κι Η Επιδρομή Των Βαρβάρων πριν μερικά χρόνια στάθηκε μία μεγάλη ταινία ουμανιστικού πυρήνα.
Αλλά από τη στιγμή που η εταιρεία (και κολεκτίβα;) η οποία έχει άρρηκτα συνδεθεί με τους Godspeed You! Black Emperor αποφασίζει να κυκλοφορήσει διεθνώς τον δίσκο του Eric Chenaux, μας δίδει το δικαίωμα να τον κρίνουμε πέρα από γνώσεις του καναδικού γίγνεσθαι. Αν, για παράδειγμα, η Sony αποφάσιζε να βγάλει διεθνώς κάποια κυκλοφορία της Σοφίας Κολλητήρη δεν θα ενδιέφερε τον Καναδό π.χ. ακροατή αν η κυρία Κολλητήρη έχει σπαστεί με τον Καποδίστρια, ούτε αν το ρέμα στο χωριό της έχει μπαζωθεί (σημ. αρχισυντάκτη: α, δεν μου τα λες καλά...). Σε ηχητικό λοιπόν επίπεδο (για την ακρίβεια ηχοληπτικό) τα πράγματα πάνε θαυμάσια για τον Eric Chenaux. Διαφοροποιημένα πιάνα και χορδές κρατούν την πολιτισμική ραχοκοκαλιά των συνήθων κλιμάκων τους, εντούτοις νιώθεις (και ακούς ξεκάθαρα) ότι βρίσκονται στο τσακ για να γλιστρήσουν σε μια γλυκιά μέθη. Και αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα έχει καταγράψει ο Chenaux στο Warm Weather With Ryan Driver.
Όπως και η παρέα ολούθε του. Ακόμα και να μη διάβαζες τα ονόματα των μουσικών που τον συνοδεύουν νιώθεις ότι σχεδόν θα μιλήσουν ανάμεσα στις ανάσες του, ζητώντας μια πένα η οποία φθάρθηκε ή ένα ακόμα ποτήρι κρασί. Μεγάλη επιτυχία αυτή για έναν δίσκο, δίχως αμφιβολία. Όμως, όπως και να το δει κάποιος, όταν μιλάμε για (αστική) folk καλό θα ήταν να βάλουμε στο λογαριασμό μας και το ζήτημα της φωνής. Διότι οι λεπτότατοι χειρισμοί και ο λυρισμός του είδους απαιτεί κάτι παραπάνω από μία ειλικρινή εκφραστικότητα. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουμε ότι, όσο και να προχωρήσει το Warm Weather With Ryan Driver, δεν αλλάζει νότα ο Eric Chenaux, ούτε κι εφευρίσκει μελωδίες πέρα από αυτές που ουσιαστικά επιβάλλουν τα ακόρντα των οργάνων. Ως αποτέλεσμα, ενώ θαυμάζεις το εικαστικό του δίσκου, ενώ αντιλαμβάνεσαι άμεσα τη θαυμάσια ηχοληψία, κάποια στιγμή στέλνεις την ισχνή και παραπονιάρικη φωνή στον γεροδιάολο.
Ποσώς με απασχολεί ότι στα 1980s ο Eric Chenaux ασκούσε τη συνείδησή του αλλά και τα καναδικά ακροατήρια με την punk μπάντα των Phleg Camp. Φαίνεται ότι έπαιζαν πολύ μονότονα και δεν έμαθε έτσι την αξία της μελωδικότητας στη φωνή. Χώρια που μου ήρθε να κουρελιάσω το δελτίο τύπου, το οποίο τόλμησε να συγκρίνει (βασιζόμενο σε φράση του καταξιωμένου rock κριτικού Carl Wilson ) το παίξιμο του Chenaux στην κιθάρα με το αρμολογικό σύστημα μουσικής πλοήγησης που έχει επινοήσει ο Ornette Coleman. Βρε παιδιά άντε και το ’πε, εσείς το βάλατε; Κύριε Chenaux είστε συμπαθής, όμως δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου Zimmerman σε θέματα φωνής…
