Ο Τhe-Dream έχει αρκετές αρετές ως τραγουδοποιός και παραγωγός. Έχει υπογράψει δύο από τις σημαντικότερες επιτυχίες της προηγούμενης δεκαετίας –το “Umbrella” της Rihanna και το “Single Ladies” της Beyonce– ενώ χαίρει γενικά εκτίμησης και από τα περισσότερα μουσικά περιοδικά & portals του εξωτερικού. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι τι βλέπουν τα συγκεκριμένα μέσα το οποίο εγώ αδυνατώ να ξεχωρίσω. Θα προσπαθήσω όμως να εξηγήσω αυτή μου την ένσταση με αφορμή το τελευταίο δισκογραφικό βήμα του Terius Youngdell Nash.
Τρίτο επεισόδιο, λοιπόν, για τον The-Dream, με την ονομασία Love King. Ας αρχίσουμε από εδώ. Ο 29χρονος Nash επιμένει να μπλέκει την λέξη «love» στους τίτλους των δουλειών του. Λέξη αντιπροσωπευτική του περιεχόμενου τους, φυσικά, μα και του συχνά σαχλού τους στιχουργικού προσανατολισμού. Και όχι μόνο. Από τους στίχους και τον τρόπο με τον οποίον τραγουδάει μέχρι την εύπεπτη ηχητική επένδυση των συνθέσεών του, όλα δείχνουν λες και ως μόνη έννοια του The-Dream είναι να φτιάχνει μουσική για 14χρονα κορίτσια. Δεν συμβαίνει γιατί απομακρύνεται από κάποιον άλλον στόχο, ίσα-ίσα: είναι θέμα απόφασης το να εστιάσει εκεί και ο όποιος βαθμολογητής των δίσκων του πρέπει νομίζω να το λαμβάνει υπόψη.
Αν και στο Love King εσωκλείονται δημιουργίες οι οποίες ανεξάρτητες στέκονται σε κάποιο επίπεδο (“Abyss”, “Panties To The Side”), όταν τις πετάξεις σε έναν σωρό με ανούσιες συνθέσεις αδυνατούν να κάνουν κάτι ώστε να βελτιώσουν το γενικότερο σκηνικό. Ο στίχος, όμως, είναι που αποτελεί την τελευταία πρόκα στο φέρετρο του άλμπουμ, με τα «shawties» να πηγαίνουν και να έρχονται και τον The-Dream να ανακηρύττει εαυτόν στον μεγαλύτερο εραστή όλων των εποχών... Αλλά το Love King χωλαίνει και από την άποψη της παραγωγής, η οποία αποτελεί δείγμα προχειρότητας έτσι όπως βασίζεται σε ρυθμούς και beats που ακούγονται σαν προκατασκευασμένα samples κάποιου προγράμματος. Όχι ότι ο συνειδητοποιημένος ακροατής ψάχνει να βρει εδώ τον διάδοχο του RZA. Με ένα τόσο φτωχό ηχητικό αποτέλεσμα, ωστόσο, μένεις στον πάγκο (επ’ αόριστον) ακόμα και με τα μέτρα και τα σταθμά του «γηπέδου» στο οποίο κινείται ο The-Dream.
Το θετικό με την περίπτωση του The-Dream είναι ότι, όσο και να εκθειάζεται από τις φυλλάδες, το κοινό δεν έχει πειστεί: πέρα από μια μάλλον μικρή επιτυχία στην Αμερική, δεν έχει μαγνητίσει περισσότερους ακροατές. Αν και ο Nash είχε δηλώσει αρχικά πως το Love King αποτελεί την τελευταία δισκογραφική του απόπειρα, η δήλωση αυτή γρήγορα αποσύρθηκε και αναμένεται να κυκλοφορήσει την επόμενη του δουλειά μέσα στο 2011. Συμβουλεύω να συνεχίσουμε να κρατάμε μικρό καλάθι...
