Στην πρώτη φάση διάδρασης του Jim Jones με το κατά βάση βρετανικό κοινό, το θέμα είχε να κάνει με αμιγή acid rock ψυχεδέλεια και μια (εκ των υστέρων) δομική απόπειρα stoner –όλα αυτά υπό την βραχύβια σκέπη των Thee Hypnotics, περίπου μια εικοσαετία πριν. Οι Black Moses μεσολάβησαν ως σχήμα μεταξύ Thee Hypnotics και Jim Jones Revue, αλλά αποτέλεσαν ουσιαστικά και τη γεφύρωση μεταξύ των δύο, ως παρεμβληθέν βιοτικό/δημιουργικό στάδιο του Jim Jones. Γιατί περιέλαβαν από τη μια πλευρά την ψυχεδελική προοδευτικότητα και την επιβεβλημένη ωμότητα της εποχής των Hypnotics, προοιωνίζοντας ταυτόχρονα τη ρετρό επιδίωξη περί γκαράζ και rhythm & blues αναβιώσεων την οποία επιδεικνύουν σήμερα οι Revue. Με έναν Jim Jones που, ξενερωμένος, αποφάσισε να βάλει το όνομά του στην επιχείρηση αφού με κατ' ελάχιστον ανεπαίσθητο στίγμα στο μετέπειτα stoner rock και με δυνατότητα να βάλει τους Black Moses να ποδοπατήσουν πολλά σύγχρονά τους συγκροτήματα παρομοίου αισθητικής, δεν κατάφερε να κάνει και αναρίθμητα κεφάλια να γυρίσουν.
Αν μη τι άλλο, εξ' αρχής το γερό χαρτί του Jones ήταν η ατομική του επί σκηνής ερμηνεία, η οποία διέθετε κάτι από την κινησιολογία του Mick Jagger και τη φυσιογνωμία του Nick Cave, ίσως και του Tex Perkins. Για την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτο δίσκου τους το 2008, αλλά και για την τωρινή κυκλοφορία του Burning Down Your House, οι Jim Jones Revue παρέκαμψαν ηθελημένα και μη τα υφολογικά μονοπάτια της Sub Pop (εποχής Hypnotics) και καβάτζαραν τη δισκογραφική Punk Rock Blues, η οποία αγαπά τις φερέλπιδες νέες μπάντες που κάνουν φασαρία –τύπου Black Diamond Heavies.
Το Burning Down Your House εκτείνεται και περιπλέκει τις δύο βασικές ροπές του Jim Jones, εκείνη που τον ήθελε στα 1990s (και τον θέλει ακόμα) να φαζάρει ανελέητα επί τεχνοτροπιών ήδη κατεκτημένων από προδρόμους όπως οι Sonics και MC5 κι εκείνη –την έσχατη– ροπή του προς την αγκαλιά του Little Richard και του «κομήτη» Bill Haley, κυρίως μέσω πρώιμων rock ‘n’ roll πλήκτρων και φωνητικών. Από την αρχή κιόλας του δίσκου οι Jim Jones Revue δίνουν λοιπόν χέρια για να επισφραγίσουν τη συμφωνία ότι αυτό που θα βγει εδώ θα θυμίζει πολλά άλλα πράγματα και θα είναι αυστηρά ρετρό. Όχι όμως με τη γραφική χροιά του παλιομοδίτικου, αλλά με εκείνη που αναδεικνύει το κλασικό –και στην κατεύθυνση αυτή δεν θα μπορούσε παρά να συνδράμει ο Jim Sclavunos, ο οποίος βρίσκεται πίσω από την παραγωγή.
Τηρώντας τα παραπάνω συμφωνηθέντα, το Burning Down Your House φείδεται συνθετικής μοναδικότητας, αναπληρούμενης όμως (ως επί το πλείστον) από την ερμηνευτική ενεργητικότητα του Jim Jones, γεγονός που καθιστά σαφές ότι αυτό το υλικό είναι γραμμένο για να εκδηλώνεται ζωντανά. Εξόφθαλμοι σταθμοί θα έλεγε κανείς ότι είναι ο...ρυθμικός “Dishonest John”, που ανοίγει τον δίσκο αγγίζοντας θεματολογικά το καρτούν της δεκαετίας του 1960 Beany And Cecil, το «ανακηρυγμένο» σε πρώτο single “High Horse”, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε σε 7'' βινύλιο, καθώς και το “Killin' Spree” με τη boogie-woogie πιανιστική του μετεξέλιξη. Εν αναμονή ζωντανής εμφάνισης...
