Ζούσα στην Αγγλία όταν στα 2003 μια εντελώς άγνωστη 19χρονη προσγειώθηκε στην κορυφή των βρετανικών charts, γενόμενη έξι φορές πλατινένια και προξενώντας έναν μικρό παροξυσμό με τη διασκευή της στο “Closest Thing To Crazy”. Μέσα σε τρία χρόνια η Γεωργιανή Ketevan Melua – αγγλοποιημένη σε Katie Melua από όταν μετακόμισε στο Μπέλφαστ και κατόπιν στο Λονδίνο – είχε αναδειχθεί στην πιο επιτυχημένη Ευρωπαία τραγουδίστρια της μουσικής βιομηχανίας. Και παρότι τα πράγματα πλέον δείχνουν κάπως πιο θολά και η «χρυσή» συνεργασία με τον Mike Batt έχει επισήμως λήξει, η Melua παραμένει μία από τις μεγάλες σταρ των βρετανικών νησιών. Με αυτό το στάτους εμφανίστηκε τον Νοέμβριο του 2008 στην Ο2 Αρένα του Λονδίνου, όπου και ηχογραφήθηκε η παρούσα συναυλία.
Το ότι η Katie Melua διαθέτει ωραία φωνή θα ήμουν ανόητος να το αμφισβητήσω. Χωρίς να είναι η γκράντε ερμηνεύτρια, διαθέτει χρώμα, βγάζει συναίσθημα, έχει δε και καταπληκτική άρθρωση, επιτρέποντάς σου να συναισθανθείς το βάρος κάθε λέξης που ξεστομίζει. Δυστυχώς όμως και στα τρία ως τώρα άλμπουμ της δείχνει εγκλωβισμένη από άποψη ρεπερτορίου σε μια πολύ ρουτινιάρικη – και pop κατά βάση – προσέγγιση προς τον jazz/blues κόσμο. Πράγμα άμεσα συνδεδεμένο με την απόδοσή της στο συγκεκριμένο live, το οποίο βασίζεται στην ως τώρα δισκογραφία της. Το κοινό χειροκροτεί βέβαια θερμά, τραγούδι το τραγούδι όμως νιώθεις την ανουσιότητα να σε τυλίγει. Είναι δε τόσο ανώδυνες οι επιλογές του σετ και τόσο αδέξιο το φλερτ τους με τους «μαύρους» ήχους, ώστε τελικά παγιδεύουν και την εκφραστικότητα της Melua, καναλάροντάς τη προς εξαιρετικά φορμαλιστικά μονοπάτια.
Βαρεμάρα, με λίγα λόγια. Πλήξη. Ναι, ασφαλώς και τα παιξίματα είναι άκρως επαγγελματικά – τόσο, ώστε να καταλήγουν στείρα και άψυχα (“Perfect Circle”). Ασφαλώς και η performance της Katie Melua στην O2 Arena διαθέτει τα highlights της, αλλά, αναμενόμενα, εντοπίζονται στα “Closest Thing To Crazy” και “Piece By Piece”, μετά βίας σε κανα-δυο επιλογές ακόμα. Παραμένει έτσι η μουντή πραγματικότητα ενός live δίσκου γεμάτου με μπαλάντες για ανθρώπους που οραματίζονται τη ζωή τους γραμμικά και επίπεδα και αρέσκονται να μένουν στην επιφάνεια, θεωρώντας τον έρωτα – κύριο θέμα των τραγουδιών της Melua – ως ένα κάπως μυστηριώδες και άπιαστο ιδανικό, παρά ως κάτι που θα έπρεπε να του επιτρέψουν να κάνει άνω-κάτω την καθημερινότητά τους. Αν σας κολλάει κάτι στην περιγραφή, κάντε μια βόλτα ως το κοντινότερο δισκοπωλείο (αλλά αναζητήστε το βινύλιο, καθώς στη cd έκδοση έχουν παραβλεφθεί τρία τραγούδια από το σετ). Τους υπόλοιπους σας παρακινώ να χασμουρηθούμε βαθιά και ελεύθερα, επιτρέποντας – επιτέλους – στον έρωτα (μα και στην jazz) να είναι πράγματα πιο χαοτικά και απρόβλεπτα. Και ας κάνουν άνω-κάτω τις τακτοποιημένες καθημερινότητές μας, δεν πειράζει...
