Πίσω στα μέσα της δεκαετίας των ’00s ο κόσμος διψούσε για ωμά, αιμοβόρα και ακανθώδη beats. Ξέρετε τώρα, της σχολής των Prodigy, οι οποίοι είχαν να βγάλουν κάτι ουσιώδες από το Fat Of The Land του 1997. Το κενό λοιπόν που άφησαν πίσω τους οι βαρόνοι των phat beats είχαν κληθεί να αναπληρώσουν πολλοί στο παρελθόν, αλλά δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς να πλησιάσει την επιθετική υφή και τον crossover χαρακτήρα της μουσικής του συγκροτήματος από το Essex. Εκεί λοιπόν που δεν τους περίμενε κανείς ξεπετάχτηκαν από τη μακρινή Αυστραλία οι Pendulum, οι οποίοι με το ντεμπούτο τους Hold Your Colour κατάφεραν να συνδυάσουν την άγρια ομορφιά του ήχου των Prodigy με το drum ‘n’ bass και να μας θυμίσουν γιατί τα πρώιμα rave σύνθια είχαν καταφέρει να μας συγκινήσουν τόσο όταν πρωτοκάνανε την εμφάνισή τους στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.
Μετά από το καθόλα απολαυστικό και ευχάριστο Hold Your Colour οι Αυστραλοί συνεχίσανε με το In Silico του 2008 το οποίο παρουσίαζε μια μπάντα όχι ιδιαίτερα κατασταλαγμένη ως προς το πού θέλει να κινηθεί μουσικά. Ως αποτέλεσμα είχαμε έναν δίσκο ανομοιογενή, με ορισμένα τραγούδια σεβαστά αλλά και κάποιες στιγμές που σου ερχόταν αβίαστα η ερώτηση «μα τι πάνε να κάνουν τώρα»; Κάπως έτσι λοιπόν οδηγηθήκαμε στο 2010 και στον αισίως τρίτο δίσκο να καλείται να απαντήσει στα μουσικά ερωτηματικά που δημιούργησε ο προκάτοχός του. Και οι απαντήσεις δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές.
Στο Immersion οι Pendulum μας θέτουν αντιμέτωπους με έναν πόλεμο ήχων και διαφορετικών μουσικών ειδών. Μόνο που αντί να προκύψει κάτι καλλιτεχνικά ωφέλιμο και φρέσκο από αυτό καταλήγουμε σε έναν ηχητικό αχταρμάν που προσπαθεί να τα χωρέσει όλα σε έναν δίσκο. Και το επιθετικό drum ‘n’ bass του “Comprachicos”, και τα λοξοκοιτάγματα προς τη vocal pop στα “Witchcraft” και “Encoder”, και τα heavy metal riffs των In Flames στο “Self Vs. Self”. Δεν σας φτάνανε αυτά; Ε τότε ακούστε το “The Island - Pt. 2” το οποίο δανείζεται πάμπολλα από τον ήχο των breaks ή το ταξιδιάρικο “The Fountain” με τη συμμετοχή του Steve Wilson των Porcupine Tree. Όπου κι αν κοιτάξεις θαρρείς πως θα αντικρίσεις και κάτι διαφορετικό στα όρια του παράταιρου εδώ. Υπάρχουν βέβαια και οι κλασικές Pendulum στιγμές, όπως τα “Under The Waves”, “Immunize” (με συμμετοχή από Liam Howlett παρακαλώ) και “Salt In The Wounds”, όμως ακόμα και σε αυτά σου δημιουργείται η αίσθηση ότι περισσότερο δουλεύει ο αυτόματος πιλότος για τη μπάντα παρά ότι τούτα εδώ αποτελούν τα καλύτερα δείγματα γραφής τους.
Όλα τα παραπάνω λίγο έχουν σημασία, πάντως, καθώς η μουσική των Pendulum απευθύνεται κυρίως σε νεαρές ηλικίες, από τις οποίες ένα πολύ μικρό ποσοστό θα μπορέσει να δει πέρα από το αδιαπέραστο φαινομενικά τοίχος των εκκωφαντικών beats, των παραμορφωμένων μπασογραμμών και των κιθαριστικών παραμορφώσεων των Αυστραλών. Οι περισσότεροι θα σταθούν εκεί καθώς θα έχουν ήδη εκπληρώσει τον αρχικό τους σκοπό, που ήταν το head banging και το ασταμάτητο κούνημα των γοφών σε αφύσικα γρήγορους ρυθμούς. Καθόλα αξιοσέβαστα κι αυτά, καλό θα ήταν ωστόσο να συνοδεύονται και από μια συνθετική γραφή η οποία δεν στέκεται στην επιφάνεια αλλά έχει και περιπετειώδες περιεχόμενο από κάτω της. Κι αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει.
