Ο Neil Young έφτασε τους 32 δίσκους με πρωτότυπο υλικό και το όνομά του στο εξώφυλλο. Αυτό το δυσθεώρητο νούμερο σου κόβει τα γόνατα, γιατί αντιλαμβάνεσαι με τον πιο ρηχό τρόπο ότι έχεις να κάνεις με μια τεράστια μουσική αξία. Και την ώρα που βρίζεις την κακή σου μοίρα που δεν έχεις πατήσει τα –ήντα για να καταφέρεις, υποτίθεται, να τον αναγνώσεις με την άνεση που προσφέρει η παράλληλη πορεία της ζωής σου και των δίσκων του, έρχεται το Le Noise να σου δώσει ένα καλό μάθημα.
Κάθε πράγμα στον καιρό του, αγαπητοί αναγνώστες. Τα σπουδαία δισκογραφικά επιτεύγματα του Καναδού στέκουν αγέρωχα στον χρόνο. Τα ξέρουμε και τα λατρεύουμε. Και δεν έχει σημασία το όνομά τους, καθώς ο καθένας ακουμπάει και σε κάποιον άλλο δίσκο. Το σημαντικό όμως είναι ότι ο Neil Young είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ζει πραγματικά. Όσο κι αν θέλησαν πολλοί να τον ξεγράψουν πολλάκις στο παρελθόν, εκείνος ζούσε πραγματικά κι έφτιαχνε τραγούδια άμεσα επηρεασμένος από τον κόσμο. Δεν έμεινε σε ένα δημιουργικό κάστρο με ψηλούς τοίχους. Και γι’ αυτό του οφείλουμε μια βαθειά υπόκλιση.
Και τώρα ήρθε η σειρά του Daniel Lanois να σμιλεύσει τον ωμό Neil Young. Η σπουδαία παραγωγή του Le Noise στηρίζεται στη γύμνια της κιθάρας. Στο τεχνικό κομμάτι ο Lanois κατασκεύασε, μετά από χρόνια δουλειάς, μια νέα ηλεκτρακουστική κιθάρα, η οποία συνδυάζει όλους τους ήχους σε ένα όργανο. Την παρέδωσε με σεβασμό στον Young κι εκείνος, εκ του αποτελέσματος, λάτρεψε τον ήχο της. Τι σπουδαία συνύπαρξη και τι σπουδαίο αποτέλεσμα! Το reverb είναι σαν μελάνι μέσα στο νερό και η φωνή του 64χρονου, νεανική και ζεστή όσο σπάνια, βάφει έναν ασπρόμαυρο πίνακα με ανεξίτηλα χρώματα.
Οι ισχυροί του κόσμου, ο συναισθηματικός παραλληλισμός μεταξύ πολέμου και έρωτα, η περιπλάνηση, είναι μερικά από τα στιχουργικά μοτίβα του δίσκου μέσα στην αμεσότητα που τον διακρίνει. «When I’m singing about love and war, I don’t really know what I’m saying» δηλώνει ευθαρσώς ο σπουδαίος στιχουργός, για να έρθει αμέσως μετά με τα προσωπικά του ερωτήματα και τις εικόνες στο μυαλό του να επιβεβαιώσει τη σπουδαιότητα της λιτής έκφρασης. Το “Love And War” είναι απλά υπέροχο. Και προφανώς δεν είναι το μόνο υπέροχο τραγούδι στον δίσκο.
38 λεπτά διαρκεί αυτό το κομψοτέχνημα. Μεστό και βαρύ, αλλά ουδόλως ασθμαίνον όπως μερικές από τις τελευταίες δουλειές του Neil Young. Ούτε κλειστοφοβικό είναι. Σε τρέπει προς το εσωτερικό του μυαλού και της ψυχής, αλλά δεν σε εγκλωβίζει σε κάποιο περίεργο μονοπάτι. Κάνει τον δημιουργό του προσιτό στον ακροατή και γκρεμίζει τα τείχη της αυθεντίας. Και βάζει πάλι το κεφάλι του στον ντορβά. Οι περισσότεροι στα 64 τους δεν τολμούν ούτε να το σκεφτούν.
Το Le Noise του Neil Young, ο δίσκος με το όνομα που μοιάζει με περίεργο αναγραμματισμό του παραγωγού του, είναι κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Δεν αναμασά το παρελθόν, μα κάνει ένα βήμα μπροστά. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο τέχνης, από έναν άνθρωπο τον οποίον πολλοί θέλησαν να τον καταδικάσουν με κάθειρξη στη συλλογική ανάμνηση. Ο Neil Young θα έχει αυτόν τον δίσκο να τους τον τρίβει στα μούτρα.
