Μιας και διανύουμε μουντιαλικές μέρες, τούτοι εδώ οι Δανοί μου φαντάζουν σαν τους συμπατριώτες τους το 1992 στο Euro. Μαζεμένοι σαν σε παραλία, τζαμάροντας στα δωμάτιά τους και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στους Passion Pit και στον ντόρο που έχτισαν στα zeros –επάξια κατά τη γνώμη μου– οι Scissor Sisters, στήσανε τη δικιά τους pop φτιάξη, η οποία και σε κερδίζει στο Ten Makes A Face, περσινό δίσκο, που μόλις πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε και εκτός Δανίας.
Το άλμπουμ σε διάρκεια θυμίζει Illmatic (κανά 35λεπτο) και μπορεί να βγάλει –σε διπλά εισαγωγικά η λέξη που ακολουθεί– πολλά hits. Αλλά με pop ποιότητα και κλείσιμο ματιού στην πίστα, όχι μεσοβέζικα. Η αλήθεια είναι ότι οι δέκα συνθέσεις του Ten Makes A Face των When Saints Go Machine έχουν όλα τα θετικά μιας ουσιώδους electropop κυκλοφορίας. Γεμάτες σύνθια, φουριόζους ρυθμούς, dance κουλτούρα και στιχουργική ενδιαφέρουσας σημειολογίας, όχι χαζή. Στα συν η ερμηνεία, η εξαιρετική παραγωγή, η «εντοπιότητα» όσον αφορά στο διακύβευμα του χορού. Οι τύποι, πριν σε πείσουν να σπάσεις τη μέση σου με τη μουσική τους, έχουν εστιάσει οι ίδιοι σε αυτό το επίπεδο. Είτε αφορά στο κρεβάτι τους, είτε στα clubs στα οποία ζύγισαν τις χορευτικές τους ικανότητες με τις pop επιρροές.
Αν σε όλα αυτά προσθέσεις επιπλέον μια αισθητική pop λάμψης, τότε καταλαβαίνεις γιατί αυτό το δισκάκι δεν περνάει απαρατήρητο και σίγουρα θέτει έναν πήχη ώστε να ακουστεί η τετραμελής μπάντα κι εκτός συνόρων στο μέλλον. Κομμάτια όπως το “New Elvis”, όπου το beat ανακατεύεται εύστοχα με τις κιθάρες ή τα “Head Over Heartbeat” και “Pinned”, όπου λούπες, 80-ίλας σύνθια και ηλεκτρικό βιολί μπλέκονται χωρίς γυρισμό, αναβλύζουν μια ποιοτική αντίληψη στη δημιουργία χορευτικών κομματιών, απομακρυσμένη αισθητά από την ευκολία της mainstream κακογουστιάς.
Συνολικά, το Ten Makes A Face των When Saints Go Machine είναι ένα ντεμπούτο με διεθνή, πλέον, κυκλοφορία που τραβάει τα βλέμματα, στέκεται εξαιρετικά στο είδος του και δημιουργεί προϋποθέσεις για ακόμα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Μπορεί η διάρκειά του να είναι μικρή, δημιουργώντας την αίσθηση του «μόλις πήρε εμπρός τελείωσε» (το μόνο κριτήριο ανισότητας σε σχέση με τη ποιότητα των συνθέσεων), αλλά έτσι είναι όσες προσπάθειες ξεκινούν από την…παραλία! Εξάλλου μπορεί από τη μπάντα μελλοντικά να προκύψει και κάποιος Σμάιχελ...
