Έτος 2000 και ενώ το nu-metal μίασμα τυχαίνει ιδιαίτερης εκτίμησης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Deftones κυκλοφορούν έναν δίσκο που αποτινάζει από πάνω τους την παραπάνω ταμπέλα, τοποθετώντας τους ανάμεσα στους μεγάλους του alternative metal. Και το όνομα αυτού: White Pony. Ένας δίσκος που χαρακτηρίστηκε ως το αντίστοιχο Kid A του σκληρού ήχου της περιόδου και όντως αποδείχθηκε εξαιρετικά ανθεκτικός στον χρόνο. Δέκα χρόνια μετά, οι Deftones δεν είναι η ίδια μπάντα πια. Δύο δίσκους μετά (το διχασμένο ομώνυμο του 2003 και το εμπνευσμένο Saturday Night Wrist του 2006) και ενώ το συγκρότημα ηχογραφούσε το –κατά δηλώσεις των μελών του– ατμοσφαιρικό και ανορθόδοξα δομημένο Εros, η μοίρα χτύπησε την πόρτα του μπασίστα Chi Cheng, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο στην Καλιφόρνια τον Νοέμβριο του 2008. Από εκείνη τη μέρα έως και σήμερα παραμένει νοσηλευόμενος σε κώμα. Το Eros μπήκε στο αρχείο και, μετά από μια περίοδο ανασύνταξης, το συγκρότημα μπήκε εκ νέου στο στούντιο. Χρέη μπασίστα στο νέο άλμπουμ πληροί ο Sergio Vega (πρώην Quicksand) και ως αποτέλεσμα προκύπτει το Diamond Eyes: το πιο μεστό Derftones άλμπουμ s εδώ και μια δεκαετία.
Δεν είναι ούτε απλό αλλά ούτε και εύκολο για μια μπάντα να προσπεράσει ένα γεγονός σαν και αυτό, ειδικά αν λίγα χρόνια πριν έμοιαζε να έχει φτάσει στα όρια της διάλυσης. Μερικές φορές όμως τέτοια τραγικά περιστατικά φέρνουν πιο κοντά τους ανθρώπους και ξαφνικά αναβλύζει δύναμη μέσα από το αρχικό κενό. Έχοντας λοιπόν κατά νου το κλίμα μέσα στο οποίο ηχογραφήθηκαν τα έντεκα κομμάτια που περιέχονται εδώ, περίμενα πρωτακούγοντας το Diamond Eyes να αντικρίσω είτε το πιο σκληροπυρηνικό βήμα των Deftones είτε το πιο μελαγχολικό και λυπημένο αντίστοιχα. Μεγάλη η έκπληξή μου λοιπόν όταν διαπίστωσα πως κανένα από τα δύο σενάρια δεν πραγματοποιήθηκε. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει εδώ ούτε ένα τραγούδι κολασμένο στον βαθμό που τα “Rapture” και “Rats” (από το Saturday Night Wrist) άλεθαν τις αισθήσεις. Οι Deftones μπήκαν στο στούντιο για δύο μήνες, υπό την επίβλεψη του παραγωγού Nick Raskulinecz, διατηρώντας υψηλά το φρόνημά τους, προκειμένου να ηχογραφήσουν ένα δεμένο σύνολο τραγουδιών μακριά από τα άκρα που παλαιότερα αγκάλιαζαν με περισσή ευκολία κι εγκαταλείποντας, ταυτόχρονα, τους όποιους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς. Αυτοσυγκράτηση λοιπόν και οξυδέρκεια.
Στο προκείμενο τώρα. Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι (και single), θέτοντας τις σωστές βάσεις, καθώς οι κιθάρες του Stephen Carpenter δημιουργούν μια αλληλουχία βαρυμεταλικών ογκόλιθων συνοδεύοντας τον ρομαντικής διάθεσης Chino Moreno κάτω από μια βροχή διαμαντιών εν μέσω μιας εξωσωματικής ψυχεδελικής εμπειρίας. Μαζί με το έτερο single (και ίσως καλύτερο τραγούδι του δίσκου) “Rocket Skates” –όπου αντίστοιχες ηλεκτρικές σεισμικές δονήσεις μας μεταφέρουν μέσα σε ένα σαδιστικό όνειρο όπου πρωταγωνιστούν όπλα, ξυράφια και μαχαίρια– αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του cd, γύρω από την οποία στροβιλίζονται τα υπόλοιπα τραγούδια. Ειδική μνεία για το “CMND/CTRL”, όπου ο Moreno επιστρέφει στις “Around The Fur” ημέρες σχεδόν ραπάροντας σε πλήρη αρμονία με τα μηχανικά riffs τα οποία τον κυκλώνουν, στο “You’ve Seen The Butcher” –όπου το σιγοβράζον πάθος μεταφράζεται σε ένα ψυχεδελικό μουσικό σκηνικό επίμονων αργόσυρτων κιθάρων– και στο αφιερωμένο στον Robert Smith θαρρείς “Beauty School”, με τον Moreno να κάνει θαύματα στιχουργικά («you are shooting stars from the barrel of your eyes») αλλά και να δίνει την πιο τιθασευμένη φωνητική ερμηνεία του. Για το τέλος, εντυπωσιακό κλείσιμο με το δίδυμο “976-EVIL” και “This Place Is Death” να οδηγεί το Diamond Eyes σε ένα εκρηκτικό coda, αποτελώντας απόδειξη της εκτελεστικής και συνθετικής δεινότητας των Deftones αλλά και της ωρίμανσης τους: δυο πανέμορφοι alt-rock δυναμίτες σαν και εκείνους που κάποτε έφτιαχναν οι Smashing Pumpkins, στη δίνη των οποίων βυθιζόσουν χωρίς αναστολές. Τέτοια είναι η δυναμική του εν λόγω διδύμου, ώστε και μόνο χάρη σ’ αυτά ο δίσκος προτείνεται ως απαραίτητη προσθήκη σε κάθε συλλογή με σκληρούς ηχητικούς προσανατολισμούς.
Στηριζόμενο λοιπόν στο σφιχτό δέσιμο των συνθέσεων, στο βίαιο και κοφτό κιθαριστικό τείχος-σήμα κατατεθέν της μπάντας, στα άλλοτε ονειρικά και άλλοτε σπαρακτικά φωνητικά, στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και στο σουρεαλιστικό συναισθηματικό κολαστήριο του υποβάθρου, το Diamond Eyes των Deftones ίσως να συνοψίζεται σε μια τελευταία προτροπή από τον ίδιο τον Chino: «Fuck with me – Guns – Razors – Knives». Αρκεί μόνο να μην το πάρετε τοις μετρητοίς... Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά επώδυνο.
