Δεν ήταν πολλά υποσχόμενες οι καταστάσεις: 23χρονη bartender, παντρεμένη ήδη με συνομήλικο κιθαρίστα, μαθαίνει να παίζει ντραμς. Χωρίς πολλές πρόβες και εξάσκηση από τη μεριά της, οι δυο τους ξεκινούν να παίζουν σε μικρά κλαμπ στο Ντιτρόιτ. Λίγα μαγαζιά παραπέρα, ένας νεαρός με το παρατσούκλι Eminem κάνει επίσης τα πρώτα του βήματα. Ο αιώνας αλλάζει και οι εποχές δεν ευνοούν το κιθαριστικό rock, η μικρή μπάντα όμως συνεχίζει και κυκλοφορεί ένα ντεμπούτο που παίρνει θετικές κριτικές, μαγνητίζοντας παράλληλα τα βλέμματα με κόκκινα, μαύρα και άσπρα χρώματα.
Σήμερα ο καιρός έχει περάσει και για αρκετό κόσμο οι White Stripes υπήρξαν η μεγαλύτερη rock μπάντα των zeroes. Έμειναν πιστοί στους αυτοπεριορισμούς τους, πάτησαν πάνω στη μπλουζ παράδοση κι ύστερα έχτισαν πάνω σ’ αυτή ένα ιδιόμορφο punk, που μπορεί να μην είχε μπάσο αλλά παρ’ όλα αυτά σε χτυπούσε κατευθείαν στο στήθος. Ο Jack White σήμερα παραμένει πολυπράγμων και συνεπής στο αρχικό όραμά του. Η δε Meg ώθησε πολύ κόσμο να κάτσει πίσω από τα ντραμς, λόγω της απλότητας του παιξίματός της.
Φτάνουμε λοιπόν στο Under Great White Northern Lights, το πρώτο live άλμπουμ των White Stripes, που τους βρίσκει να περιοδεύουν στον Καναδά το καλοκαίρι του 2007. Τα τραγούδια εκτελούνται με συναισθηματική φόρτιση και έναν Jack ο οποίος ακούγεται μονίμως αφηνιασμένος. Η κιθάρα του συχνά επιλέγει να παραλλάξει τα κομμάτια. Στην περίπτωση του “Fell In Love With A Girl”, η αργή εκτέλεση κλέβει κάτι από την ομορφιά του πρωτότυπου. Αντίθετα, στο “I’m Slowly Turning Into You”, η συμμετοχή του κόσμου δίνει έναν ξεχωριστό παλμό. Γενικώς, εδώ υπάρχουν όλα τα διαφορετικά στοιχεία που συναντά κανείς στα τραγούδια των White Stripes: τα αμέτρητα ηλεκτρικά ξεσπάσματα, τις γκάιντες (“Prickly Thorn, But Sweetly Worn”, το γιουκαλίλι (“Little Ghost”) και τις μπαλάντες. Καλύτερη στιγμή η παθιασμένη, σχεδόν σατανική, εκτέλεση του “The Union Forever”. Τραγούδι που, σημειωτέoν, βασίζεται στιχουργικά σε φράσεις παρμένες από τον Πολίτη Κέιν του Orson Welles.
Η τραυματική προ πενταετίας εμπειρία των Ελλήνων φαν, με εκείνη τη συναυλία που διεκόπη στο μισάωρο λόγω ανέμων(!) έρχεται να γιατρευτεί από το DVD της έκδοσης. Εδώ έχουμε πάνω-κάτω τα ίδια τραγούδια που ακούγονται και στο CD, συνοδευόμενα όμως από εικόνες της καναδέζικης περιοδείας, με φράσεις από έναν Jack που μιλάει υπερβολικά γρήγορα και μια Meg η οποία, όπως πάντα, δεν μιλάει σχεδόν καθόλου. Μεταξύ άλλων, βλέπουμε τις μίνι συναυλίες τους σε μια βάρκα, σ’ ένα λεωφορείο, σε μια πλατεία χωριού, σε ένα κέντρο μπόουλινγκ, αλλά και εκείνη στου St. Jones, όπου ανέβηκαν στη σκηνή για να παίξουν μόνο μια νότα –με concept «η συντομότερη συναυλία όλων των εποχών». Ευτυχώς ήταν τσάμπα για το κοινό, το οποίο ωστόσο ζητούσε απεγνωσμένα άλλη μια νότα εν ίδει encore…
Μολονότι το 92λεπτο φιλμάκι δεν προσφέρεται για πολλές θεάσεις, o Emmet Malloy έχει φτιάξει ένα καλαίσθητο συνονθύλευμα εικόνων το οποίο δείχνει την πραγματικότητα του γκρουπ, από τις αεροπορικές μετακινήσεις μέχρι την κούραση του backstage και το ίδιο το live. Το κλάμα της Meg κατά τη διάρκεια του “White Moon”, λίγο πριν το τέλος της ταινίας, και οι ξάπλες της στα παρασκήνια, δίνουν μια όμορφη αίσθηση φυσικότητας, απαραίτητη σε τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ. Το δε κείμενο του Jim Jarmusch στο εσώφυλλο πιστοποιεί την καλλιτεχνική αξία του εγχειρήματος. Για τα επί σκηνής πλάνα, ο Malloy επιλέγει σοφά να μην μετακινεί ιδιαίτερα την κάμερα. Εστιάζει δηλαδή στη φυσική οπτική αποτύπωση της συναυλίας και όχι στη βεβιασμένη ανάδειξή της σε θέαμα, όπως συχνά συμβαίνει.
Το μόνο μειονέκτημα του Under Great White Northern Lights των White Stripes είναι ότι καταφτάνει τρία ολόκληρα χρόνια μετά την περίοδο που αποτυπώνει. Συγχωρείται όμως το πταίσμα, μιας και το γκρουπ δεν έχει κυκλοφορήσει νέα δουλειά στο διάστημα που μεσολάβησε. Και μια τελευταία επισήμανση: στο εσώφυλλο του Elephant και στις συνεντεύξεις της εποχής εκείνης (2003), υπήρχε το υπονοούμενο ότι οι White Stripes θα σταματούσαν σύντομα την πορεία τους. Φέτος όμως, η μικρή μπάντα από το Ντιτρόιτ κλείνει δεκατρία χρόνια ύπαρξης. Στο τέλος δε του Under Great White Northern Lights, το “Seven Nation Army” αποχαιρετά το κοινό με ηλεκτρονικούς ήχους. Βρε λες;
