Κατ’ αρχήν να πούμε ότι πρόκειται για ένα διπλό CD που κυκλοφορεί για φιλανθρωπικό σκοπό. Πιο συγκεκριμένα για τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Sub City, που επιδιώκει να συγκεντρώσει χρήματα –και το έχει καταφέρει, με κάποια εκατομμύρια δολάρια μέχρι σήμερα– τα οποία διανέμει σε διάφορους οργανισμούς με στόχο τους να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Πολύ αόριστο μου φαίνεται όλο αυτό, καθώς έχουν δει πολλά τα μάτια κι έχουν ακούσει τ’ αυτιά μας εδώ στην Ελλάδα. Θέλω πάντως να πιστεύω ότι στην Αμερική υλοποιούν όσα ξεκινούν να πραγματοποιήσουν και δεν βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που τελικά μαζεύονται. Από το 1999 έχει λοιπόν ξεκινήσει η Take Action καμπάνια, παροτρύνοντας τους νέους να επηρεάσουν θετικά την κοινωνία όπου ζουν, εξ’ ου και η συλλογή φτάνει αισίως στο ένατο μέρος της (ακόμη περισσότερα λεφτά βγαίνουν επίσης από περιοδείες συγκροτημάτων της εταιρείας).
Στους δύο δίσκους του Take Action Vol. 9 συμμετέχουν 34 συγκροτήματα με αντίστοιχα κομμάτια και, ακούγοντάς τα, έχεις την εντύπωση ότι η εταιρεία που κυκλοφόρησε τη συλλογή (η Hopeless) είναι όνομα και πράγμα: αντιπροσωπεύει δηλαδή το μέλλον της σκηνής μέσα στην οποία δρα και κινείται, τον ευρύτερο χώρο του μετα-pop punk και emo σκηνικού με άλλα λόγια. Όλα σχεδόν τα ονόματα έχουν πανομοιότυπο ήχο, σε σημείο που χρειάζεται συχνά-πυκνά να τσεκάρεις το εξώφυλλο για να βεβαιωθείς ότι όλα κυλούν σωστά κι ότι το CD βαδίζει σταθερά στο προκαθορισμένο track listing, δίχως πονηρά πισωγυρίσματα. Μα τέτοια έλλειψη προσωπικότητας; Μα να θέλουν όλοι να τσιμπήσουν από την ίδια ζουμερή ρόγα σταφύλι που αποτελεί η επιτυχία στα charts της πατρίδας τους;
Σύμφωνοι, η φόρμα είναι λίγο-πολύ η ίδια όταν θέλεις να γράψεις ένα όμορφο τραγούδι το οποίο να αγγίζει την καρδιά του μέσου αμερικανού teenager, αλλά δεν είναι κρίμα να απουσιάζει τόσο έντονα το στοιχείο της έκπληξης; Κι όχι μόνο αυτό, εξίσου απουσιάζει και η ένταση στον ήχο, λες κι όλοι οι παρόντες μουσικοί ανάπνευσαν από το ίδιο σύννεφο καμένης μαριχουάνας και δεν έβρισκαν κατόπιν το κουράγιο να παίξουν λίγο περισσότερο ψυχωμένα. Αυτά ευτυχώς στο πρώτο CD, με τα πιο ακουστικά κομμάτια. Στο δεύτερο πάλι, ανοίγει η πόρτα της ντισκοτέκ και όλοι αρπάζουν όσα beats και ηλεκτρονικά στολίδια μπόρεσαν να κρεμάσουν επάνω στον κατά τα άλλα «ροκ» ήχο τους. Αν θέλετε ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ, αρκεί να αναφέρω ότι το εναρκτήριο τραγούδι του δεύτερου μέρους προέρχεται από τους 3OH3!: πρόκειται για το γνωστό πια “Don't Trust Me” (εδώ στο Casey Bates Remix, αν μαζεύετε τα άπαντα από το ντουέτο...). Δεν ήξερα ότι το σχήμα που παίζει τώρα μπάλα στο ίδιο γήπεδο με την Katy Perry και την Kesha έχει ξεπηδήσει από τα σπλάχνα του ανεξάρτητου χώρου... Αλλά και που το έμαθα τι έγινε;
Οπότε, μένει σε συγκροτήματα τα οποία ηχογραφούν για λογαριασμό παραδοσιακά σκληρών ηχητικά εταιρειών –όπως η Epitaph ή η Tooth & Nail– να αλλάξουν λίγο τον χαρακτήρα του Take Action Vol. 9 προς κάτι που να πλησιάζει το ενδιαφέρον μέσω ενός ύφους με άποψη και αιφνιδιαστικά τραχιά προσέγγιση. Παίρνουμε ως εκ τούτου μουσικά δείγματα τα οποία κάνουν κάποια διαφορά, όπως το κομμάτι των Bring Me The Horizon, όπου ανακατεύονται τα beats του dubstep με φωνητικά από doom metal χωρίς το αποτέλεσμα να ηχεί ενοχλητικό για τον οπαδό του παραπάνω φαινομενικά αντιφατικού δίπολου, ή εκείνο των I Set My Friends On Fire (τι όνομα, κι εγώ σ' αγαπώ ρε φίλε!). Κι όσο κι αν στην πορεία προς την έξοδο συναντούμε και πάλι ονόματα αμφιβόλου ποιότητας που όμως γνωρίζουν επιτυχία (Taking Back Sunday, All Time Low), το μέρος αυτό του CD είναι χωρίς αμφιβολία το πλέον ενδιαφέρον.
Πάντως, σαν τελικό συμπέρασμα, θα έλεγα ότι αξίζει να ακούσετε αυτή τη διπλή συλλογή ως περιεκτικό δείγμα του πού κινείται αυτή τη στιγμή η αμερικανική αλτερνατίβα. Άλλο αν θα πρέπει να περάσετε μέσα από μπόλικη μετριότητα προκειμένου να συναντήσετε δύο-τρία πράγματα της προκοπής...
