Στην περίπτωση των μεγάλων jazz ερμηνευτριών –από τη Fitzgerald στη Cassandra Wilson, ή και σε νεότερες, κατά μία έννοια jazz περιπτώσεις, όπως η Badu ή η Norah Jones– αυτό που σε κερδίζει δεν είναι μόνο το βάθος της ερμηνείας ή το εμφανές του ταλέντου της φωνής, αλλά ένα συνολικό εύρος προσωπικότητας. Αυτό ακριβώς το στοιχείο, που οδηγεί στο να κάνεις τη διαφορά, λείπει από το Deeper της Maria Neckam.
Βέβαια, το Μπρούκλιν και η εμιγκρέ σχεδόν εγκιβώτιση της Neckam μεταξύ Αυστρίας, Ολλανδίας και κλασικών μουσικών σπουδών συμβάλλουν στη δημιουργική απελευθέρωσή της. Το συμπεραίνεις άμεσα, θαυμάζοντας τις ζωηρές συνθέσεις και ενορχηστρώσεις της σε πνευστά (σαξόφωνο), μπάσο και πιάνο. Free jazz μελωδίες, σολαρίσματα στο πιάνο, ακόμα και μια drum ‘n’ bass αισθητική σε κομμάτια όπως το “Fear” και το “I Remember”, δείχνουν ότι η Neckam έχει εμπεδώσει τόσο τις κλασικές τις σπουδές, όσο και πιο μοντέρνες αντιλήψεις στην προσέγγιση των συνθέσεων. Ως εδώ καλά…
Η φωνή όμως και η γραφή; Μπορεί το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της νεανικής φωνής να αποπνέει μια γοητεία, τον αρχικό όμως ενθουσιασμό τον διαδέχεται γρήγορα μια ισοπεδωτική αντίληψη ως προς το τραγούδι. Επίπεδες τοποθετήσεις, συχνή (κατά)χρήση σε υψηλές νότες και μια ερμηνεία που δεν σε πείθει, αισθητά μακριά λ.χ. από το αγνό εκείνο κρύσταλλο της Fitzgerald των 1950s, της pop ανεμελιάς του ντεμπούτο της Jones ή του συναισθηματικού ερωτισμού των 1990s, όπως αποτυπώθηκε στο Baduizm. Επίσης, οι ποιοτικά δοσμένες συνθέσεις δεν συνάδουν με τους μάλλον επιφανειακούς και οπωσδήποτε συνηθισμένους στίχους. Στον μπούσουλα εξάλλου του Deeper, η μουσική είναι το μόνο σταθερό σημείο που δείχνει προς Βορρά, οπότε η σύγκριση μουσικής/στίχων μοιάζει αναπόφευκτη. Και το αποτέλεσμα καταδεικνύει εμφανώς την ανισότητα.
Το Deeper της Maria Neckam διαθέτει τραγούδια τα οποία δημιουργούν ευχάριστη διάθεση, σε καμία περίπτωση κακογραμμένα ή αδιάφορα. Του λείπει όμως εκείνη η χαρακτηριστική στόφα, η δυναμική αίσθηση του «δίχως αύριο» στην ερμηνεία, όλα εκείνα που κάνουν τους μοντέρνους τζαζ δίσκους όχι μόνο να αντέχουν στον χρόνο, αλλά να στέκονται και σε έναν σχετικά υψηλό πήχη μουσικής κατάθεσης, εννοιολογικά και σημειολογικά.
