Η σχέση του πρόσφατα αποθανόντος Jack Rose (η αλλιώς Doctor Ragtime) με την κιθάρα υπήρξε τόσο βαθιά που, όσες φορές κι αν ακούσουμε τις ηχογραφήσεις του, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τις παραμέτρους αυτής της αλληλεπίδρασης. Αφομοιώνοντας τα κάντρι-μπλουζ ακούσματα του και ακολουθώντας έναν διαφορετικό προσανατολισμό στον χειρισμό της ακουστικής κιθάρας (American Primitivism), πρωτίστως δομημένο από τον πιονέρο του είδους John Fahey, o Rose ανέπτυξε έναν ήχο ο οποίος πηγάζει από παντού αλλά δεν ακολουθεί καμιά γνωστή διαδρομή. Αν και ο ίδιος προδόθηκε από την καρδιά του πριν την αυγή του 2010 η τελευταία του δισκογραφική δουλειά φτάνει στα αυτιά μας μετά θάνατον, αποδεικνύοντας την ιδιαίτερη – σχεδόν μυστικιστική – επαφή που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ ενός μουσικού οργάνου και του «δαμαστή» του.
Έχει ειπωθεί για τον Rose, από τον συνάδελφό του Ben Chasny, ότι «επιτέλους… κάποιος που έχει κάτι να πει με μια ακουστική κιθάρα, που δεν έχει ξαναειπωθεί». Τελευταίο τεκμήριο αυτής της δήλωσης είναι το Luck In The Valley. Τα δέκα ορχηστρικά κομμάτια του συνθέτουν το παζλ-απεικόνιση ενός φθινοπωρινού τοπίου, με όλη τη θλίψη που αυτό κουβαλάει αλλά και με τη ζωντάνια των ανθρώπων την οποία μπορεί επίσης να περιβάλλει. O Rose περιορίζεται σε κιθάρες και φυσαρμόνικες, ακουστικά. Ελευθερώνοντας όμως τον εαυτό του κατά τον χειρισμό τους δημιουργεί ένα υπερπλήρες ήχων και εικόνων αποτέλεσμα. Στην κιθάρα του Rose η μελαγχολική διάθεση της κρύας φύσης εναρμονίζεται με τους γιορτινούς ήχους που ξεπηδούν από τα σαλούν. Αν και έξυπνα χωρισμένος ώστε να βοηθά τον ακροατή στην κατανόηση του εμπεριεχόμενου ακουστικού μηνύματος, ο δίσκος θα χρειαστεί λίγο χρόνο ώστε να αφομοιωθεί, αλλά στο τέλος θα επιβραβεύσει με ένα από τα πιο ιδιόμορφα ακούσματα που θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν στα αυτιά μας. Από την άλλη, τα μόλις τριανταεφτά λεπτά της χρονικής έκτασής του διευκολύνουν αυτό το εγχείρημα.
Το Luck In The Valley του Jack Rose δεν αποτελείται από συνηθισμένους ήχους. Και δεν απευθύνεται σε «συνηθισμένα» αυτιά. Θα συγκινήσει πιθανώς ανθρώπους οι οποίοι έχουν επαφή με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο. Θα ταξιδέψει και θα γοητεύσει περισσότερο άλλους, όσους κλίνουν ακουστικά προς την κάντρι και τα μπλουζ. Αλλά το σημαντικότερο στοιχείο του είναι πως αποτελεί την τέλεια ακουστική απόδειξη του σε ποιο βαθμό μπορεί κάποιος να εκφραστεί μέσα από τη μουσική, και μέσω του ιδιαίτερου δεσμό του μουσικού και του οργάνου του – του ανθρώπου και του διαύλου επικοινωνίας δηλαδή.
