Δεν είναι αναγκαίο να διακατέχεσαι από ιδιαίτερη διορατικότητα, ούτε από κάποια κρυφή, έκτη αίσθηση. Ούτε καν να έχεις ακούσει πάνω από καμιά δεκαριά ροκ (υπό την ευρεία έννοια του όρου) άλμπουμ σε ολόκληρη τη ζωή σου. Δεν αναφέρω καν την περίπτωση να έχεις την παραμικρή γνώση για το συγκεκριμένο συγκρότημα. Τίποτε από όλα αυτά δεν χρειάζεται για να σχηματίσεις την πεποίθηση, πριν ακόμα πατήσεις το play, πως έχεις στα χέρια σου ένα βίαιο, απόλυτα ανθυγιεινό για τις αισθήσεις άκουσμα: το όνομα της μπάντας σε συνδυασμό με το συγκεκριμένο εξώφυλλο αρκούν να σε προϊδεάσουν για το χειρότερο. Και το πάτημα του play αποδεικνύει πως όλα αυτά δεν ήταν απλώς η ιδέα σου…
Όχι, δεν θα φτάσω στα άκρα να ζητήσω επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. Απλά θα δράξω την ευκαιρία για να αποτρέψω τον οποιονδήποτε από το να ξοδέψει χρήματα και χρόνο σε τούτο εδώ το επικών διαστάσεων μουσικό έκτρωμα που ακούει στο όνομα Blackheart Revolution. Το δελτίο τύπου άλλωστε προειδοποιεί χαρακτηριστικά: «the world’s sexiest rock band is back»… Δέκα ολόκληρα χρόνια είχαμε ησυχάσει από το μονοδιάστατο πλέγμα industrial, electro και hard rock που ηχογραφούσαν οι Genitorturers στα 1990s, τώρα γιατί μα τον Δία (και ολόκληρο το Δωδεκάθεο μαζί) θα έπρεπε, στην αυγή μιας νέας δεκαετίας, να ασχοληθεί μαζί τους ο οιοσδήποτε;
Όταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας σου σαν συγκρότημα είναι ότι τραγούδια σου περιλήφθησαν σε soundtrack ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ενώ η μουσική σου συνεχίζει να περιέχει, υπόπτως, περισσότερες «αναφορές» στο γκροτέσκο μουσικό όχημα των Marilyn Manson από όσες και ένας αγνός καλοθελητής θα δικαιολογούσε, τότε είναι σαφές πως το πλοιάριο των Genitorturers του Blackheart Revolution ήταν από την αρχή καταδικασμένο όχι μόνο να βουλιάξει, αλλά να πατώσει κιόλας στα βάθη της σύγχρονης υπερπληθώρας μουσικών προτάσεων που επιχειρεί να διανύσει. Και πώς να κάνει διαφορετικά, όταν χρέη καπετάνιου πληροί μια θηλυκή ροκ καρικατούρα και Manson wannabe υπό την ονομασία GEN, της οποίας η επιτηδευμένη και σαχλή φωνητική ερμηνεία δίνει και παίρνει εν μέσω ρομποτικών beats και ξεπατικωμένων κιθαριστικών riffs; Κι όλα αυτά, ενώ η στιχουργική έμπνευση σχηματίζει νέες κορυφογραμμές απτής βλακείας, εξυμνώντας εθισμούς σε φρέσκο-στυμμένους ερωτικούς χυμούς (“Cum Junkie”) και άλλα δεινά!
Αντί κατακλείδας, θα δανειστώ τον τίτλο ενός τραγουδιού των Hives προς τους απανταχού επίδοξους και ριψοκίνδυνους ακροατές εκεί έξω, όσους θα δοκιμάσουν, παρόλα τα γραφόμενα, να γευτούν τον απαγορευμένο καρπό των Genitorturers. Hate to say I told you so…
