Kαθιερωμένοι στα μουσικά δρώμενα ήδη από τα τέλη του 1980, οι Ολλανδοί Clan Of Xymox, με ηγέτη την αινιγματική φιγούρα του Ronny Moorings, κατάφεραν με το πρόσφατο In Love We Trust να ταράξουν τα νερά, διχάζοντας τις απόψεις των οπαδών τους. Ακούστηκαν πολλά και από τη μία και από την άλλη πλευρά, οπότε θα έρθω να σταθώ στη μέση, λέγοντας για αρχή πως αντικειμενικά πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη και όμορφη δουλειά, στην οποία το μόνο που λείπει είναι κάποια ένδειξη εξέλιξης.
Πιο συγκεκριμένα, εξετάζοντας χρονικά τη δισκογραφία των Xymox και τις διάφορες φάσεις που έχει διανύσει ο ήχος τους, φαίνεται πως το In Love We Trust θα ταίριαζε καλύτερα μετά το Farewell, σαν προάγγελος του Breaking Point, και όχι ακριβώς μετά το τελευταίο. Κι αυτό γιατί στο νέο άλμπουμ συναντάμε τη γνωστή συνταγή των Ολλανδών, τη βαριά και ατμοσφαιρική ενορχήστρωση των τραγουδιών τους, με πλήκτρα και παραμορφωμένες κιθάρες που συνθέτουν σκοτεινές μελωδίες, με μπάσα φωνητικά και με ρεφρέν τα οποία κολλάνε στο υποσυνείδητο. Υπάρχουν έντονες αναφορές στο κλασικό πλέον Medusa, αλλά παράλληλα και στο καινοτόμο Breaking Point, το οποίο ήταν, σε γενικές γραμμές, πιο ηλεκτρονικό. Αυτή η (από-)κλιση προς το electro-goth ξεκίνησε από το Farewell (βλ. “Cold Damp Day”, “There’s No Tomorrow”, “Courageous”), ή ίσως και ακόμα πιο πριν, από το τελευταίο κομμάτι του προκατόχου του, Notes From The Underground (“The Same Dream”). Εξ’ ου και η παραπάνω χρονική κατάταξη.
Η μπάντα, δηλαδή, επανήλθε στον παλιό της ήχο, χωρίς όμως να μπει στο τριπάκι να καταντήσει κλισέ και επαναλαμβανόμενη – δεν αναφέρομαι, βέβαια, στους τίτλους ή στους στίχους, οι οποίοι φυσικά και κυμαίνονται στα gothic κλισέ – φαντάζεστε ξαφνικά ο Moorings να αποφάσιζε να τραγουδήσει για πολιτική; Αντίθετα, φαίνεται πως ο ηγέτης των Clan Of Xymox αποφάσισε πως δεν τον ικανοποιεί ο πολύς πειραματισμός και ήθελε με αυτόν τον δίσκο να μας θυμίσει ποιος είναι. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα κομμάτια ακούγονται ευχάριστα, κινούνται όλα σε δρόμους που έχουμε συνηθίσει και αγαπήσει στη μουσική των Xymox, και, παρά τη darkwave αισθητική τους, αποπνέουν αισιοδοξία. Μετά το εισαγωγικό “Emily”, το οποίο φωνάζει «Single!», και τα επίσης πιασιάρικα “Hail Mary” και “Desdemona”, oι τόνοι χαμηλώνουν προς τη μέση του άλμπουμ, με highlights τις δύο gothic μπαλάντες “Sea Of Doubt” και “Morning Glow”. Και, για το κλείσιμο, τα ΕΒΜ-ίζοντα “Love Got Lost” και “On A Mission”. Και φυσικά η έτερη «ψυχή» του συγκροτήματος, Mojca Zugna, έχει, ως είθισται, επιμεληθεί το εξώφυλλο και τα γραφικά, επενδύοντας όλη τη δημιουργικότητά της.
Κλείνοντας, παρότι το In Love We Trust δεν προσθέτει κάτι καινούργιο στον ήχο των Clan Of Xymox, αλλά τον πηγαίνει κι ένα βήμα πίσω, δεν μου κακοφαίνεται καθόλου που ακολουθεί λίγο-πολύ την πεπατημένη. Άλλωστε δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι το οποίο να ξενίζει ή να κουράζει, ούτε και μπορεί κανείς να μιλήσει για στασιμότητα – ακόμα κι αν το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει 5 χρόνια νωρίτερα θα είχα την ίδια άποψη. Όπως και να ’χει, μπαίνοντας στη θέση ενός μη-fan, δεν θα το πρότεινα για ενδεικτικό σε κάποιον που δεν γνωρίζει τους Clan Of Xymox, καθώς είναι προφανές ότι για fans προορίζεται.
