Τώρα θα γίνω λίγο χαιρέκακος – ή μάλλον καχύποπτος... Όχι προς την θαυμάσια κυρία Tanya Tucker, αλλά προς ένα μεγάλο μου είδωλο: τον Dwight Yoakam. Πώς γίνεται, σκέφτομαι ακούγοντας το νέο άλμπουμ της Tucker, ο μέγας αυτός τιμητής της λευκής αμερικανικής παράδοσης και ανανεωτής του honky tonk να μην έχει μήτε μισή νότα μοιραστεί με ετούτη την ιστορική γυναικεία μορφή της country; Από τις πρώτες (και ελάχιστες) κυρίες που μετείχαν στο κίνημα της outlaw country, με το ντεμπούτο single της κάπου το 1972, με ταραγμένο βίο (ό,τι πρέπει δηλαδή για αναβίωση και έμπνευση), με όμορφη φωνή και δυναμική παρουσία πάνω στη σκηνή και με ίδια τοτέμ στο προσκεφάλι (βλέπε Buck Owens) – και να μην έχει σηκώσει ούτε μία φορά το τηλέφωνο ώστε να συνεργαστεί μαζί της ο Dwight; Μάλιστα έχουν και μία κοινή επιλογή σε τραγούδι του Owens προς διασκευή, το αειθαλές “Love's Gonna Live Here”.
Μήπως, πηγαίνοντας περισσότερο προς το καχύποπτο τώρα, ο Dwight φοβάται το έκδηλα μεγάλο τάλαντο της Tanya Tucker; Γιατί αν το My Turn δείχνει κάτι, είναι πως η γέννημα-θρέμμα Τεξανή διαθέτει ακόμα και στα 55 της ένα αηδόνι καρφωμένο στη θέση των φωνητικών της χορδών – αηδόνι που γίνεται κούγκαρ στο πιτς φυτίλι, καθόλη τη διάρκεια του ξερόμπητου, αλανιάρικου honky tonk που ακούμε εδώ (π.χ. “Wine Me Up”). Ναι, οι μουσικοί της δεν είναι τόσο κορυφαίοι όσο εκείνοι του Yoakam, αλλά μια χαρά την καταφέρνουν και τη steel guitar αλλά και το βιολί. Ναι, δεν βρίσκεται η Sony πίσω της, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η παραγωγή δεν είναι καλή. Το κέφι μεταδίδεται έτσι με μια βασική μίξη, η οποία όμως δεν περιέχει λάθη – και ας μην διαθέτει το α-λα-pop mastering που χρησιμοποιεί ο Yoakam ώστε να ακούγεται δυνατά ακόμα και στα κουπέ με κέρατα που διατρέχουν είτε το ταπεινό Bevil Oaks, είτε το πολύβουο Χιούστον. Άσε που η Tucker γράφει και καλά τραγούδια, όπως το “Lovesick Blues” ενώ ακόμα και όταν καταφεύγει στις διασκευές και πάλι τα καταφέρνει η τσαπερδόνα θεία (βλέπε το “Oh, Lonesome Me” του βαρύθυμου Don Gibson). Βάλε σε παρακαλώ επίσης στον λογαριασμό ότι έχει και μία περίεργη επίστρωση από καμπαρετζίδικη ατμόσφαιρα, λες και της την κληροδότησε κάποια προγιαγιά της, που χόρευε για χαρτοπαίκτες και απαξιωμένους Σιού σε κάποιο μπουρλοτιέρικο του Τέξας.
Ρε συ Yoakam, να σου κάνω τελικά μία ερώτηση; Μπας και φοβάσαι ότι θα σου κλέψει την παράσταση η Tucker και γι’ αυτό δεν την καλείς σε συναυλίες και δίσκους; Διότι ακόμα και σε επίπεδο στέτσον σε παίρνει με άνεση, απ’ ότι τουλάχιστον κόβω στο εξώφυλλο του My Turn...
