Λίγα άλμπουμ παρουσιάζουν μια τόσο εύστοχη διασύνδεση τίτλου, περιεχομένου και εξωφύλλου. Μια πέτρα ριγμένη στην ησυχία κάποιου υδροβιότοπου θα συνιστούσε κίνηση-αίτιο για να συμβεί μια μαζική απογείωση πτηνών – σαν κι αυτή του εξωφύλλου. Την ίδια στιγμή, η μουσική που σκαρώνει ο Ιταλός πιανίστας Stefano Bollani με τους Δανούς Jesper Bodilsen (μπάσο) και Morten Lund (πιάνο) έχει περισσότερο σχέση με το τι συμβαίνει στο νερό αφότου η πέτρα προσκρούσει στην επιφάνεια και καταλήξει στον βυθό: με εκείνη δηλαδή τη διαταραχή των υδάτων και τους αρμονικούς «κύκλους» που διαγράφονται με επίκεντρο το σημείο πρόσκρουσης/βύθισης. Με τη φαινομενική σιωπή και ηρεμία του νερού, μετά το γεγονός.
Το γεγονός στο Stone In The Water στοιχειοθετείται από πρωτότυπες συνθέσεις των Bollani και Bodilsen και επιλεγμένες αποδομήσεις σε έργα των Caetano Veloso, Antonio Carlos Jobim και στο “Improvisation 13 En La Mineur” του Francis Poulenc. Με βάση αυτές οργανώνεται κατόπιν ένα ιδιοσυγκρασιακό σύμπλεγμα ήχων, που ενώ φαινομενικά βγάζει προς τα έξω ένα συναίσθημα γαλήνης, ηρεμίας και λιμναίας (όχι λιμνάζουσας) στασιμότητας, διατηρεί όλη την αθέατη στο μάτι κινητικότητα ενός υδροβιότοπου. Ακόμα λοιπόν κι αν κάνετε το λάθος να βάλετε το άλμπουμ να παίξει ως φόντο, θα λειτουργήσει – με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί το να χαζεύετε π.χ. ένα τοπίο εξοχής σε μια στιγμή ξεκούρασης εκτός πόλης. Όπως όμως εκεί θα παρατηρούσατε τις μικροσκοπικές κινήσεις της ζωής αν σκύβατε προσεκτικότερα – τα μυρμήγκια, τα λογής ζωύφια, τη χαοτική μα συνάμα στοχευμένη κίνηση των εντόμων σε σχέση με τα άνθη – έτσι κι εδώ, κάτω από τις στρώσεις γαλήνης και στατικότητας, παίζεται ένα διαρκές παιχνίδι με δομές, απομάκρυνση από αυτές και αυτοσχεδιασμούς. Lund και Bodilsen προσφέρουν τη γκρούβα της υπόθεσης, άλλοτε μένοντας στο ημίφως των συνθέσεων να «χτίζουν» τη βάση κι άλλοτε βγαίνοντας στο προσκήνιο για απευθείας συνομιλίες με το πιάνο του Bollani. Το οποίο και αποτελεί τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή του Stone In The Water, είτε ως ρομαντική ψυχή των πρωτότυπων συνθέσεων (π.χ. “Il Cervello Del Pavone”), είτε ως αυτοσχεδιαστική αιχμή στην επιχειρούμενη νέα ανάγνωση των επιλεγόμενων διασκευών. Πιάνω βέβαια σε σημεία τον Bollani να παίζει με έναν αέρα αυθεντίας, που ίσως και να με ενοχλεί. Αλλά ταυτόχρονα δείχνει τόση αφοσίωση στη σχέση του με το μπάσο και τα τύμπανα, ώστε το λέω από καρδιάς το χαλάλι.
Αυτό που το Stone In The Water δεν κάνει – γιατί δεν μπορεί να κάνει – είναι να λύσει τον γόρδιο δεσμό που εδώ και χρόνια έχει νεκρώσει τον ηχητικό κόσμο των jazz trio. O Bollani δεν είναι χαζός καπετάνιος: οδηγεί το βαπόρι με σιγουριά μακριά από δεδομένους υφάλους. Τη διακρίνεις λ.χ. κάπου τη «σκιά» του Bill Evans στους αρμούς του σκαριού ή τις παγίδες της ευρωπαϊκής τζαζ αισθητικής να καραδοκούν στα σκανδιναβικής αισθητικής παιξίματα των Bodilsen και Lund, με την πυξίδα όμως κολλημένη στον Brad Mehldau το ταξίδι βγάζει με ασφάλεια στα ανοιχτά – εκεί ακριβώς όπου ο τελευταίος πασχίζει με τον στόλο του να δείξει ότι το jazz trio μπορεί και να έχει κι άλλες πτυχές, ακόμα ανεξερεύνητες. Το Stone In The Water προστίθεται λοιπόν επάξια σε αυτό τον φανταστικό στόλο. Ξέρει ότι δεν μπορεί να γίνει η ναυαρχίδα, δηλώνει πάντως τη φιλοδοξία του να πάρει μέρος στον «αγώνα», ακόμα κι αν αυτός δεν αποδειχθεί, τελικά, παρά ένας δονκιχωτισμός του Mehldau.
