Άντε ρε με τα νεοχίπια του εναλλακτικού lifestyle και τα βιολογικά σανά τους. Όχι ότι μου βρίσκεται καμιά συμπάθεια για το οριτζινάλε το πράμα, αλλά μερικοί από εκείνους τουλάχιστον τη βίωσαν τη φάση στα αγροτόπια, όχι σε κόντο στην Νέα Υόρκη με ξέχειλα τα ράφια από ρεβίθι και καλαμποκάλευρο – ούτε καν σε μονοκατοικία για το ξεκάρφωμα. Κύριε Kyp μου, καλά δεν καθόσουνα με τους TV On The Radio να μοχθείτε ευγενώς με τη μετατροπή του ενστικτώδους σε εγκεφαλικό και τούμπαλιν; Έπρεπε να καταπιαστείς σόλο με το υπαίθριο και το πώς ετούτο δύναται να αναχθεί σε αστικό; Στο βρόντο το δύσμοιρο το αίσθημα της συλλογικότητας; Οι μεγάλες ανηφόρες, όμως, θέλουν και παρέα μίστερ… Εκτός αν προτιμάς το αγνάντεμα απ’ το ανηφόρισμα, κατά πως ψυχανεμίζομαι.
Πάντως παραδέχομαι πως είσαι κουφαλίτσα διαστάσεων – χωρίς το παραμικρό ίχνος ειρωνείας να σημειωθεί. Για να δω; Το Rain Machine του Kyp Malone ως εικόνα… Το υπαίθριο, το πασιφιστικό, το πολυφυλετικό, το φυσιολατρικό, το χίπικο. Μια χαρά ο οπτικός προάγγελος… Πώς όμως; Σαν παραμυθάκι, σαν εξωραϊσμένη εξελικτική ανάμνηση, σαν τουρισμός σε εξωτικό προορισμό, σαν αστική φούσκα διαφυγής. Και το περιεχόμενο; Τουλάχιστον αντίστοιχης λογικής. Το bluegrass, τα blues του Δέλτα, η ερυθρόσβερκη folk, τα μαδριγάλια, οι ανατολικίζουσες κλίμακες, όλα σε δόσεις. Αλλά σε ποιο ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας; Σ’ αυτό του σύγχρονου «εναλλακτικού» τραγουδιού, του ίντικου ηλεκτρισμού της κατανάλωσης, τουστιλιζαρισμένου κοσμοπολιτισμού. Συν, βέβαια, το γνωστό φαλσέτο του Malone και την πληθωρική δουλειά του στις κιθάρες• που παρέχουν τον απαραίτητο τόνο αναγνωρισιμότητας στο υλικό και το οριζόντιο άνοιγμα του συνόλου πέρα από ένα μάτσο εκσυγχρονισμένες φολκοχίπικες μπαλάντες, οφείλω να ομολογήσω. Κατά τα πρώτα δευτερόλεπτα της ακρόασης χουφτιάζεις ευαγγέλιο πως ακούς τους TV On The Radio δίχως τις άφρο έξεις τους και ταυτοχρόνως λιβανίζεις σιωπηρά την ιδιαίτερη προσωπικότητα του εγχειρήματος. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα κάπως έτσι την πατάς, στην αρχή…
Το περιεχόμενο του περιεχομένου όμως; Κι έτσι τίθεται το τελικό και ουσιωδέστερο ερώτημα. Χωνευτήρι, που λένε, το άλμπουμ, το πάντρεμα των ήχων άξιο, η προσωπική σφραγίδα εμφανώς υπαρκτή και σταματάω εδώ με τα κλισέ τα οποία υποτίθεται πως αναδεικνύουν υψηλή ποιοτική στάθμη, ενώ στην ουσία βάζουν γραφειοκρατικές τελείες στη συζήτηση. Τι συμβαίνει τότε με το Rain Machine; Η πρακτικότητα μιας σύγκρισης ίσως μας διαφωτίσει λίγο. Στο επιλογικό “Winter Song” ο δημιουργός πάει να τη δει εκφραστικά λίγο Van Morrison, επαναλαμβάνοντας κολλητά στίχο περί της αγάπης ως οικουμενική λύση. Άντε, όμως, να σταθεί πλάι στο υπαρξιακό βάρος της γαλανής, αστρικής soul του Μεγάλου. Κι ακριβώς τότε είναι που αντιλαμβάνεσαι ολοκληρωτικά την απόσταση του φαίνεσθαι απ’ το είναι, του συνθήματος απ’ το βίωμα, του lifestyle απ’ τη ζωή την ίδια, της Τέχνης από μερικά καλοπαιγμένα indie τραγουδάκια.
