Εισαγωγή δια στόματος Kevin Martin, από διαδικτυακή συνομιλία υπό την αβοπολίτικη ομπρέλα, λίγο πριν μας ξεχαρβαλώσει το ηχοσύστημα κατά την εμφάνισή του στο τελευταίο Synch:
«Αυτό που αγάπησα στο dubstep είναι η αρχική του ανομοιογένεια και η αλλοπρόσαλλη αυθεντικότητά του. Τόσοι πολλοί παραγωγοί, όλοι επηρεασμένοι από ωραίες μουσικές, συνεχώς στο κυνήγι του δικού τους ήχου. Είναι πραγματικά κρίμα όταν βλέπεις το είδος να υποβιβάζεται σ’ ένα βαρετά ετοιματζίδικο σκεύασμα. Αλλά, όπως και με κάθε είδος μουσικής, για κάθε σκατένιο 95%, υπάρχει κι ένα 5% πρωτοπορίας, το οποίο αξίζει προσοχής».
Λέξεις-κλειδιά η ανομοιογένεια, με μια αχνή γραμμή να τη διατρέχει ως κοινός τόπος, και το κυνήγι του προσωπικού ήχου ως πανταχού παρών ζητούμενο. Κι όσο για τα ποσοστά, αν μην τι άλλο η εταιρεία Hyberdub διεκδικεί χαλαρά σημαντικό τμήμα του προαναφερθέντος καλού πέντε τοις εκατό.
Οπότε, στην πενταετία της πάνω, καταφτάνει να μας το θυμίσει μέσω της διπλής συλλογής 5 Years Of Hyberdub, η οποία παίζει ανάμεσα στο χθες της, στο τώρα και, υπό μια έννοια, στο εν δυνάμει. Αλλά έρχεται επίσης και για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά στην ηλιθιότητα της μουσικογραφιάδικης ορολογίας – στην πράξη κι όχι με γενικόλογες θεωρητικοποιήσεις του τραβολογήματος και των ερήμην βαπτίσεων. Το φαινόμενο είναι εκνευριστικά μονότονο και μαθηματικά επαναλαμβανόμενο εδώ και κάτι δεκαετίες: εάν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, η εποχή του dubstep έλαβε τέλος. Συνέβη το λεγόμενο post βήμα και μετα-βήκαμε για άλλη μια φορά σε μετα-καταστάσεις... Στο post-dubstep δηλαδή, γεγονός που με αναγκάζει να αναρωτηθώ αν θα μου αναγνωριστούν τίποτα ελαφρυντικά αν μετα-δολοφονήσω κανέναν απ’ τους εν λόγω νονούς.
Γιατί δεν απλοποιούμε, λοιπόν, τις ζωές μας; Grime, dubstep ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αποτελούν τις τελευταίες εκδοχές/εξελίξεις της νησιωτικής κουλτούρας του μπάσου, έτσι όπως αυτή αρχικά ορίστηκε απ’ την τζαμαϊκανή επιρροή (λέγε με dub) και την αστικότροπή της υιοθεσία στις αγγλικές πόλεις, συν όλες τις επακόλουθες προσμίξεις. Επομένως, «bass music» και τα υπόλοιπα πολύ απλά άπτονται της ακρόασης του καθενός σε οποιαδήποτε μορφή της… Το δηλώνει, άλλωστε, ηχητικά ο ίδιος ο κατάλογος της Hyperdub, ο οποίος για τις ανάγκες της παρούσας συλλογής έμελλε αναγκαστικά να υποστεί μια αντιπροσωπευτική σμίκρυνση. Οι επιστροφές στο μέλλον του Kode9 (ειδικά με τον Spaceape στο εξελικτικά μεταλλαγμένο μικρόφωνο), οι soulful ηχητικοί στίχοι του Burial (πλέον με παγκόσμιο εκτόπισμα), η gaming πετριά του Joker, το διεσταλμένο dancehall του The Bug. Ανομοιογένεια, προσωπικός ήχος και η κυματοειδής γραμμή της κουλτούρας του μπάσου να διατρέχει.
Στο πιο χειροπιαστό, το δισκίο βου του 5 Years Of Hyperdub κουβαλάει γνώριμο, συνεπώς και ευκολότερα προσβάσιμο, αέρα ελέω κάμποσων μαζεμένων στάνταρ της εταιρίας, κάποια εκ των οποίων έχουν ήδη αναχθεί σε κλασικά των καιρών μας: “9 Samurai”, “Distant Lights”, “Spliff Dub” κι άντε να συμμαζευτεί η κατάσταση. Το πρώτο δε cd διαθέτει μπόλικο φρέσκο άρτο με τους συνήθεις υπόπτους να πλαισιώνονται από Flying Lotus, King Midas Sound (κι εδώ Kevin Martin), Black Chow (ομοίως με το προηγούμενο – τα σέβη μου), Cooly G, Mala, Ikonika και αρκετούς ακόμα μπασοεθισμένους, ικανούς να κρατήσουν την Hyperdub παντιέρα στο ύψος της. Αν και ο ανταγωνισμός στο νησί φαίνεται να έχει θεριέψει για τα καλά...
