Οι Editors είναι μια από τις πιο αξιοπρεπείς μπάντες σήμερα, καθώς υπομονετικά παράγουν μουσική μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο σπρώχνει τις καλλιτεχνικές προσωπικότητες με αναγνωρισιμότητα προς την indie ποζεριά. Έχουν σθεναρά αντισταθεί σε αυτό και τους αξίζει επιβράβευσης στους μουσικούς καιρούς της μπλαζέ εναλλακτικότητας. Αλλά μια τέτοια στάση τους δημιουργεί φανερό άγχος, καθώς δεν έχουν δρέψει τις δάφνες του συμπαθέστατου ντεμπούτο τους The Back Room, βγάζοντας έτσι κόπιες του ίδιου έργου ξανά και ξανά. Προσπαθούν πάντως να εξελίξουν τον ήχο τους, είτε αυτό αρέσει είτε όχι – το δεύτερό τους άλμπουμ, για παράδειγμα, το An End Has A Start, δίχασε τον κόσμο, με τον γράφοντα να τάσσεται υπέρ της μπάντας ακόμα κι αν αναγνωρίζει πως το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι καλύτερο.
Πρόσφατα οι Άγγλοι επανήλθαν δισκογραφικά με το τρίτο πόνημά τους, όπου και πάλι αποπειρώνται να εισάγουν νέα στοιχεία. Η παραγωγή είναι έτσι γεμάτη reverb, πλήκτρα και ρυθμικά μέρη που ρέπουν προς την ηλεκτρονική μεριά. Σαν κίνηση ίσως προδιαθέτει ότι δεν έχουν βρει την ταυτότητά τους, αλλά, κι αυτό να ισχύει, δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν επαναπαύονται στις παχυλές επιταγές. Σαν αποτέλεσμα όμως, ο Flood δεν κατορθώνει τίποτα το συγκλονιστικό, ίσα-ίσα περιστρέφεται συνέχεια γύρω από το ίδιο μοτίβο.
Στην In This Light And On This Evening έτσι στροφή της πορείας, εγείρονται διαφωνίες. Όχι, οι Editors δεν ξεπουλήθηκαν, αλλά συνεχίζουν να επιλέγουν τις όποιες ηχητικές αλλαγές βάσει των κύριων και πάγιων επιρροών τους – και στον πρώτο δίσκο ίσως να το συγχωρείς λόγω έλλειψης εμπειρίας και αυτοπεποίθησης, μα όχι στον τρίτο. Πάλι λοιπόν στο χωνευτήρι η αγάπη τους για τους Joy Division του Closer, τους Depeche Mode και τη σκοτεινή, γενικότερα, synth ατμόσφαιρα των 1980s; Πώς να δικαιολογηθεί, όταν προκύπτει ένας τόσο αφόρητα άνευρος δίσκος, που δεν πάει ούτε τη μουσική, αλλά ούτε και το συγκεκριμένο της παρακλάδι ούτε ένα εκατοστό πιο μπροστά; Η ερμηνεία ειδικά του Tom Smith ακούγεται τόσο κοντά στον Ian Curtis – περισσότερο από κάθε άλλη φορά – ώστε κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως μια απλή κόπια του τελευταίου.
Με την απανωτή ακρόαση του δίσκου εξάγεται επίσης και μία ακόμα δραματική διαπίστωση: δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι να ξεχωρίζει από το In This Light And On This Evening, αφού όλα κινούνται στην ευθεία γραμμή του μέτριου, στερούμενα μουσικού βάθους. Στο “Like Treasure”, που η εισαγωγή του φέρνει στο νου κάτι από την shoegaze παράδοση των Blonde Redhead, καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που έκανες τούτη τη σύγκριση όταν μπαίνει η φωνή και τα εφηβικά πλήκτρα. Ακόμα και το χιτάκι “Papillon” είναι πολυφορεμένο – επιπλέον νόημα μπορεί να του προσδώσει μόνο η ένταξή του στο playlist κάποιου indie μπαρ, όπου μοιάζει επικίνδυνη ακόμα και η ακρόαση κομματιών των Tears For Fears.
Φτωχό λοιπόν το αποτέλεσμα του In This Light And On This Evening για τους Editors, έστω και αν αξίζουν περισσότερης καλλιτεχνικής φροντίδας από τους γύρω τους. Ίσως αν εξαφανιστούν για κάποιο διάστημα από το προσκήνιο και την αδηφάγα δισκογραφική πραγματικότητα, να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά πηγαίο. Εκτός και δεν μπορούν πια να φτάσουν σε κάτι τέτοιο...
