Οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική τους σαν ένα μείγμα surf, ska και γενικότερα εναλλακτικού ήχου. Πιο εύστοχα, η Metro την παρομοιάζει σαν πολύχρωμη skiffle pop. Και επειδή ο όρος skiffle πιθανότατα να είναι άγνωστος στους περισσότερους, εξηγούμαι: «είναι ένα είδος ποπ μουσικής με τζαζ, μπλουζ, φολκ, roots και country στοιχεία, που ήταν δημοφιλές στη Γηραιά Αλβιόνα στη δεκαετία του 1950».
Πίσω όμως στο κουιντέτο των Mekkits!, κατοίκων του Μάντσεστερ και Σάλφορντ, που στο καινούργιο του EP The Inland Sea, μας διηγείται σπάνιας θεματολογίας ιστορίες για πειρατές, ανεμοδαρμένα πέλαγα, καταπράσινους ωκεανούς και γενναίους θαλασσοπόρους. Η θεματική τους προφανώς πηγάζει από τη μετοίκησή τους από τον αστικό ιστό προς τη θαλασσοβρεγμένη Ουαλία. Με φωνητικά που πολλάκις παραπέμπουν σε μεθυσμένο ναυτικό, δίχως στιγμή όμως ν’ ακούγονται γραφικά, και με πολύ έξυπνη χρήση πνευστών οργάνων, οι Mekkits! υφαίνουν εδώ ένα ενεργειακά εμποτισμένο χαρμάνι. Ακόμα, η χρόνια συνύπαρξή τους – είναι μαζί από πιτσιρίκια – αποτυπώνεται σε κάθε νότα αυτής της Κλειστής Θάλασσας, με το καλλιτεχνικό τους δέσιμο να μεταφράζεται τόσο σε εθιστικές φωνητικές αρμονίες (όχι λίγες οι φορές που ακούγονται εναλλαγές φωνητικών και διφωνίες), όσο και στο παίξιμό τους. Το οποίο, ενώ σε στιγμές αποπνέει την αίσθηση του χύδην, εντούτοις είναι απόλυτα σφιχτοδεμένο και δομημένο.
Η μουσική των Βρετανών ηχεί αρκούντως κυκλοθυμική σε διάθεση, ξεσπώντας άλλοτε σε τρικυμιώδη κομμάτια σαν “On A Train to Silver Bay” και άλλοτε σε γαλήνιες, νωχελικές στιγμές, ικανές όμως να καταλήξουν σε ανθεμικά τσουνάμι (“A Song For Les”). Είναι ομολογουμένως δύσκολο να προβλέψεις αν οι Mekkits! κατακτήσουν τον κόσμο με τις μελωδίες τους. Πάντως, με τέτοιο ταμπεραμέντο, πολλοί συναυλιακοί χώροι τους περιμένουν ήδη με αδημονία. Καπετάνιε, βίρα τις άγκυρες!
