Πολλά έχουν ειπωθεί για τη σχέση του Bibio, ή κατά κόσμον Stephen Wilkinson, με τους Boards Of Canada. Tους ανέφερε ανελλιπώς ως το αγαπημένο του συγκρότημα και βασική του επιρροή, κατόπιν ήρθαν με τη σειρά τους κι αυτοί να πούνε πως είναι ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης του σήμερα – υπάρχει γενικώς μια αμοιβαία εκτίμηση, αλλά και φιλική σχέση. Πολλοί λένε δε ότι μοιάζουν και ηχητικά, όμως εδώ θα διαφωνήσω: μοιράζονται μάλλον μια κοινή αισθητική, η οποία τους ωθεί να χρησιμοποιούν ήχους που θυμίζουν το παρελθόν, αλλά από εκεί και πέρα οι ήχοι αυτοί είναι διαφορετικής προέλευσης. Ενώ λοιπόν οι Boards Of Canada μια ζωή χρησιμοποιούσανε απόκοσμα πλήκτρα και μελωδίες βγαλμένες από παλιά ντοκιμαντέρ για τη θαλάσσια ζωή και διάφορα άλλα περίεργα θέματα, ο Bibio φαίνεται να αντλεί τους ήχους του από τα ψυχεδελικά κιθαριστικά συγκροτήματα των 1960s και τη folk μουσική. Κοινή νοοτροπία λοιπόν αλλά διαφορετική εκμετάλλευση αυτής. Για να λέμε πάντως και του στραβού το δίκιο, οι Boards Of Canada με το Campfire Headphase λοξοκοιτούσαν προς τον ήχο του Bibio σε αρκετά κομμάτια τους. Αρκετά όμως με τις συγκρίσεις: ο Bibio δεν είναι κανένας ετερόφωτος αστέρας, έχει διαμορφώσει τον δικό του ήχο αλλά και κοινό τα τελευταία πέντε χρόνια που δισκογραφεί.
Το Ambivalence Avenue είναι γεμάτο από μελαγχολικές κιθάρες, προερχόμενες θαρρείς από ένα ξεχασμένο παρελθόν. Και δεν είναι μόνο αυτές που δείχνουν να κοιτούν στο παρελθόν: και τα φωνητικά παραπέμπουν σε άλλες εποχές, φαινομενικά πιο ρομαντικές και αθώες. Παράλληλα όμως με αυτή την indie κατεύθυνσης νοοτροπία, υπάρχει και η ρυθμική υπόσταση του δίσκου, φτιαγμένη με ζεστές μπασογραμμές και ηλεκτρονικά beats. Αυτός ο διττός χαρακτήρας φέρει άλλωστε την ευθύνη για την αναγνώριση του άλμπουμ τόσο από κιθαριστικά όσο και ηλεκτρονικά διεθνή μουσικά έντυπα: περιέχει κάτι για όλους. Δεν φτάνει βέβαια μονάχα η ηχητική κατεύθυνση, πρέπει να έχεις και τα αντίστοιχα τραγούδια για να υποστηρίξεις έναν ολόκληρο δίσκο. Και ο Bibio αποδεικνύει ότι τα έχει στο Ambivalence Avenue. Για τους φίλους της ηλεκτρονικής μουσικής αρκούν το “Sugarrette” με τα παχουλά beats του ή το “Dwrcan” με τα IDM πετσοκομμένα breaks του για να τους ανεβάσει την αδρεναλίνη. Από την άλλη, για τις πιο ευαίσθητες υπάρξεις εκεί έξω, υπάρχουν κομμάτια όπως το “Lovers Carvings”, το “Abrasion” αλλά και το ομώνυμο “Ambivalence Avenue” προκειμένου να ικανοποιήσουν τα ηχητικά τους τύμπανα με τις απαλές σαν βούτυρο μελωδίες τους και τα ονειρικά φωνητικά του Stephen Wilkinson.
Ως αποτέλεσμα, έχουμε εδώ έναν πολύ όμορφο δίσκο, από αυτούς που δεν αρκούνται στο να κάνουν το κόλπο τους απλά καλά, μα διαθέτουν συνάμα και μια δική τους ηχητική ταυτότητα, καθώς και μια μουσική ιδιαιτερότητα. Να γιατί άλλωστε η Warp δεν έχει μείνει πίσω σε σχέση με νεότερες εταιρίες – δεν κάθονται ποτέ ήσυχοι εκεί πέρα, αλλά ψάχνουν συνεχώς για φρέσκα πράγματα. Όπως ο Bibio, τον οποίον ανιχνεύσανε στη Mush και φρόντισαν να τον υπογράψουν αμέσως.
