Εάν είστε φαν της alternative country ή του λεγόμενου southern rock, τότε το όνομα του Jason Isbell πιθανώς να μην σας είναι άγνωστο, μιας και υπήρξε για χρόνια σημαίνον στέλεχος των Drive-By Truckers. Η συγκεκριμένη, λοιπόν, είναι η δεύτερη προσωπική δουλειά του (η πρώτη με τη συντροφιά των 400 Unit) και τα πλαίσια στα οποία κινείται μοιάζουν εξ’ αρχής προκαθορισμένα ανάμεσα στους στενούς διαδρόμους των παραπάνω ιδιωμάτων, που χαρακτηρίζουν τον rocky αμερικάνικο νότο. Αν πάλι ο συγκεκριμένος ήχος δεν σας λέει κάτι, ο Isbell, με τη συγκεκριμένη δουλειά, δύσκολα θα σας αλλάξει γνώμη.
Η αρχή πάντως του δίσκου είναι αξιοπρόσεκτη. Τόσο με το “Seven-Mile Island” – το οποίο, διατηρώντας αυτήν την americana αισθητική, διαθέτει έξυπνα ρυθμικά και μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό τους αξιόλογους Califone (τα πιο southern στοιχεία τους εν πάση περιπτώσει) – όσο και με το “Sunstroke”, ένα αργόσυρτο, διηγηματικό κομμάτι, με πραγματικά όμορφη ανάπτυξη. Παραπέρα όμως τα πράγματα αρχίζουν να χωλαίνουν. Η συνθετική του Isbell δεν ξεφεύγει σε κανένα σημείο από την προδιαγεγραμμένη τροχιά της και ως εκ τούτου η επανάληψη (ή επαναδιατύπωση αν προτιμάτε) μοιάζει αναπόφευκτη. Ελάχιστα στοιχεία μοιάζουν ικανά να προκαλέσουν έκπληξη και αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος, έτσι όπως αναλώνεται ο δίσκος σε παρόμοιες ηχητικές νόρμες, παρμένες όλες από ένα μικρό κομμάτι του απέραντου μουσικού φάσματος. Σε αυτά προσθέστε το γενικό ήρεμο ύφος, με τα περισσότερα τραγούδια να μπορούν να υπαχθούν στην κατηγορία «μπαλάντα» – το άκουσμα και μόνο της εν λόγω λέξης είναι ικανό να μου προκαλέσει εσωτερικά εξανθήματα στο ακουστικό τύμπανο – και θα έχετε ένα ικανότατο υπνωτικό χάπι σε μορφή cd…
Πέρα από την πλάκα πάντως, το Jason Isbell & The 400 Units δεν είναι τόσο κακό. Αν ανήκετε δε σε αυτή τη σέχτα (άνευ παρεξηγήσεως) η οποία θεωρεί το southern rock αποκαλυπτική μουσική, τότε πιθανολογώ πως θα βρείτε το όλο εγχείρημα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Προσωπικά πάντως μου φαίνεται μέτριος, ολίγον άχρωμος δίσκος. Αντιλαμβάνομαι – για να είμαι ακριβέστερος – ότι οι συνθέσεις στέκονται σε ένα κάποιο επίπεδο, αναγνωρίζω ως πολύ καλές στιγμές τα δύο πρώτα κομμάτια και ως καλούτσικες τα “No Choice In The Matter” (με τα πνευστά να δίνουν μια διαφορετική χροιά) και “The Last Song I Will Write” (συγκρατούμαι και δεν θεωρώ τον τίτλο ως ευχή), αλλά σε γενικές γραμμές αδυνατώ να κατανοήσω τη χρησιμότητα και την ποιότητα που μπορεί να έχει ένα εν πολλοίς επαναλαμβανόμενο άλμπουμ σαν σύνολο. Μοιραία έτσι το θεωρώ ανιαρό και κάπως αδιάφορο. Σε κανένα σημείο, πάντως, δεν κράτησα τα αυτιά μου σκεπτόμενος «τι με βάζουν και ακούω, Θεέ μου», απλώς να, παρατήρησα ότι κρατούσα συχνά το στόμα μου προσπαθώντας να αποφύγω τα απρεπή χασμουρητά… Πόσο όμως να αντέξει κανείς;
