Ο Roberto Carles Lange, ή στην προκείμενη Helado Negro, δεν έχει περάσει απαρατήρητος. Αποτελεί τυπική περίπτωση ανήσυχου δημιουργού, στο εμιγκρέ υπόβαθρο του οποίου κυριαρχεί – πέραν της καταγωγής του από το Εκουαδόρ – το Μπρούκλιν, καθώς μεγάλωσε στη Δυτική Ακτή των Η.Π.Α. Με τον Prefuse 73 είχε μάλιστα ερεθίσει παλιότερα τα πιουριστικά μου πρότυπα στο πρότζεκτ Savath Y Savalas. Στο παρόν όμως καταθέτει έναν δίσκο lo fi, με περίεργη ηχοδομή και κατεύθυνση.
Από τη μια βρίσκεις ενδιαφέροντα και πιασάρικα τα πολλά downtempo στοιχεία του Awe Owe. Η πρώτη επαφή σε ψαρώνει τόσο με την ψυχεδελική (σχεδόν ambient) προσέγγιση στη μελωδία, όσο και με την ακουστική (σχεδόν οργανική) αισθητική. Όμως από το κλαρινέτο μέχρι την πεταλιέρα Voz και τα λογής percussion έως τα πειραγμένα samples, συγκροτείται ένα μουσικό αποτέλεσμα το οποίο δεν μπορεί να ειδωθεί ως σύνολο. Έχει πάει περίπατο όποια προσπάθεια σύνδεσης των κομματιών, κάτι που σε φέρνει, μετά το πέρας των πρώτων είκοσι λεπτών, προ του ίδιου επαναλαμβανόμενου μοτίβου… Κι αυτό, με μία λέξη, ονομάζεται μονοτονία.
Αλλά ακόμα και αν προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις τα κομμάτια του Helado Negro στο Awe Owe ως αυτόφωτα, ευφυής σύνθεση δεν υπάρχει εδώ όσο και να την ψάξεις. Αυτό το πράγμα δηλαδή που θα καρφωθεί στο μυαλό και θα πεις «ωπ, εδώ είμαστε». Tα κιθαριστικά riffs, όπου υπάρχουν, πασχίζουν να γίνουν ψυχεδελικά, ενώ τα λογής εφέ μάλλον κουράζουν – σε σημείο να μη ξεχωρίζεις πια αν το vocoder είναι vocoder ή αν πρόκειται για τη φωνή του Prefuse (τη δανείζει σε αρκετά κομμάτια). Από την άλλη, δεν μπορείς να πεις το Awe Owe κακό άλμπουμ. Αν δε το εξετάσεις συναρτήσει του δημιουργού του, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ίσως να πρόκειται για μια απόπειρα πειραματισμού – συμπληρωματικού π.χ. της αισθητικής του Savath Y Savalas πρότζεκτ.
Πάντως, αν δεις το άλμπουμ ολοκληρωτικά, και με δεδομένη επιπρόσθετα την ισπανόφωνη ταυτότητά του (κυριαρχεί η ισπανική γλώσσα στον στίχο), είναι σαφώς ημιτελές. Ό,τι κερδίζει σε ενδιαφέρον προσέγγισης – το πείραμα έγκειται κυρίως στο παραγωγικό επίπεδο – το χάνει μουσικά και εννοιολογικά, καταντώντας έτσι ένα άνισο συνοθύλευμα ψυχεδέλειας, lo fi αισθητικής και latin κρουστών…
