Είναι περίεργη μπάντα οι Om. Αν και με παρέες όπως οι Current 93 (έχουν και split έκδοση μαζί), αν και με μια χούφτα κυκλοφορίες στις μισές αξιόλογες εταιρείες των Η.Π.Α., δεν λένε να μπουν σε κανένα καλούπι. Ναι, ΟΚ, θυμίζουν τους Magma, τους Spacemen 3 και τους Earth μαζί, με φωνητικά από Kaleidoscope – αλλά αυτό δεν έχει τίποτα το αρνητικό. Με τον Steve Albini να καθοδηγεί την κονσόλα, το καινούργιο ντουέτο των Om (υπήρξε αλλαγή του drummer) βυθίζεται στο God Is Good ακόμη περισσότερο στην αναζήτησή του για φως και φώτιση, αλλά πάντα με μια περίεργη απόχρωση του σκότους να παραμονεύει. Οι δε άγγελοι – και για την ακρίβεια άγγελοι ορθόδοξης χριστιανικής λογικής – δεν είναι καινούργια εικόνα στο εξώφυλλο τους: ο αρχάγγελος Μιχαήλ είχε εμφανισθεί και στο Pilgrimage του 2007.
Κάπου εδώ, όμως, τα πράγματα μπερδεύονται. Ακούγοντας επανειλημμένες φορές τον δίσκο, δυσκολεύτηκα να καταλάβω αν η ενασχόληση των Om με τον διαλογισμό (ψυχικό και ηχητικό) είναι μία φάση που περνάνε ως άνθρωποι νέοι ή μια ηχητική μανιέρα στην οποία έχουν περιέλθει, μετά από περιηγήσεις σε doom μονοπάτια – χωρίς, και πάλι, το τελευταίο να είναι αρνητικό. Πέρα όμως από το διαθετικό της εγκεφαλοχώρας τους, υπάρχει το καθαρά μουσικό κομμάτι του God Is Good. Και εκεί, ενώ δεν χωλαίνουν τα πράγματα και σαφέστατα υπάρχει μία θαυμάσια διεύθυνση και σκηνοθεσία του υλικού τους από τον Albini, στα σίγουρα – όταν ακούς για 2η και 3η φορά τον δίσκο – κάτι αρχίζει να σε κατατρώει.
Τι είναι αυτό, αναρωτιέσαι; Μήπως ότι, πέρα του αρχικού δέους που σε πιάνει μπροστά σε αυτόν τον ηχοβολιστικό, ημι-drone μινιμαλισμό, τελικά καταλαβαίνεις ότι στην αρχή ακούς το “Set The Controls For The Heart Of The Sun” σε μία μακροσκελή εκτέλεση/διασκευή; Συγγνώμη, αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια (σε σύνολο τεσσάρων συνθέσεων) δεν αποτελούν παρά μία τραβηγμένη έκδοση των επιρροών τους – όσες ανέφερα παραπάνω. Και ναι μεν περνάς ωραία με τον δίσκο, ναι μεν λες εδώ κι εκεί ωραία η ατμόσφαιρα, όμως δεν πρέπει να πασάρονται οι Om του God Is Good ως μεταφορείς κουκουβάγιας στην πόλη των Αθηνών (για να παραφράσω αυτή τη θαυμάσια έκφραση). Ακούστε όμως και εσείς αυτό τον δίσκο. Τα συστατικά του και η εκτέλεση είναι θαυμάσια, το λάθος γίνεται στο επίπεδο του νεωτερισμού. Πολύ απλά, δεν υπάρχει νεωτερισμός.
