Το να πάρεις ένα κοράσιο που ομοιάζει με άνθος της Φλωρεντίας (με ναπολιτάνικο όμως αέρα στα μάτια) και να φτιάξεις γύρω του έναν δίσκο δεν είναι εύκολο πράγμα. Το ότι γίνεται κατά κόρον δεν σημαίνει τίποτα. Γεμίσαμε από Ταμτάκους της μουσικής και μακάρι (για να μην διαβαστώ ως σεχταριστής) να είχαν διάφοροι νεανίες και κοριτσόπουλα το μισό τάλαντο του Μιχάλη Μόσιου όταν έπλασε την αμίμητη φιγούρα του Έλληνα γύφτου (μην ακούσω καμιά political correct κοτσάνα περί ROM εδώ…). Επειδή όμως η κυρία Ferreri είναι το θέμα μας επιστρέφω στην νικήτρια του ιταλικού περσινού X Factor – διότι από αυτό ξεπήδησε η Ferreri.
Και εκεί που θα περίμενε κάποιος ότι θα ακούσουμε βαρεμάρες και χαμηλό επίπεδο, διαψευστήκαμε ποικιλοτρόπως. Κατ’ αρχήν η φωνή. Μοναδικό κράμα βραχνάδας, χαμηλοσυχνοτικό, με ωριμότητα σε περάσματα και με γέφυρες οι οποίες θα κρατούσαν πολλούς πίσω από δοκιμασμένα κόλπα (μηχανικά ή τρυκ που χρησιμοποιούν οι τραγουδιστές). Ο αισθησιασμός – αλλά όχι το χυδαίο – ξεπηδάει από την κυρία Ferreri (που στην Ιταλία την αποκαλούν απλά με το μικρό της) και αυτό αποτέλεσε κατακλυσμιαίο στοιχείο για να κερδίσει στον διαγωνισμό. Ένα παλιό τραγούδι του Tiziano Ferro ήταν η αφορμή, όχι μόνο για τη νίκη, αλλά για να βρει και αυτός ο δίσκος τα στοιχεία ώστε να μπορέσει να πατήσει και εκτός Ιταλίας ακόμα και σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα. Και όχι άδικα, επαναλαμβάνω. Το “Non Ti Scordar Mai Di Me” έχει, εκτός από έξυπνη παραγωγή, τη δοσολογία ενός σωστού pop τραγουδιού, δηλαδή την παγκόσμια αντίληψη για το πώς τρέχει η mainstream μουσική τη στιγμή της έκδοσης: σωστά μινόρε στην παρτιτούρα του, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό, ώστε να μην καταντάει το άσμα μία κλάψα, έχει γέφυρες και όχι απλά κουπλέ/ρεφρέν και – τελευταίο, αλλά όχι ήσσονος σημασίας – έχει κρατήσει τα χαρακτηριστικά στοιχεία που παραπέμπουν (πέρα από τη γλώσσα) στη χώρα που γεννάει το pop αυτό τραγούδι. Και μην ξεχνάμε ότι η Ιταλία είναι ο παράδεισος του ποιοτικού ελαφρού τραγουδιού, το οποίο άνθισε τη δεκαετία του 1960 και του 1970 (αν και οι ρίζες του ξεκινάνε πιο πίσω και από τον Γκαριμπάλντι). Και συνεχίζει να δίδει όμορφα δείγματα σύνθεσης, ασχέτως αν στην Ελλάδα ακούμε πρωτίστως διάφορα ιταλο-disco ξεπλύματα.
Ο έξυπνος τρόπος στησίματος του Gaetana φάνηκε όμως και στο ότι κλήθηκε από την Αμερική η Linda Perry να συνεισφέρει – και αν δεν σας λέει κάτι το όνομα, να σας θυμίσω τις 4 Non Blondes, οι οποίες πολύ είχαν ενθουσιάσει στην ημεδαπή κάτι όψιμους επαναστάτες όταν έγραφαν τις επιτυχημένες επιστολές στο Κύριο Πρόεδρο. Για όσους δεν ξέρουν, η Linda γράφει εδώ και χρόνια tracks για Gwen Stefani, Pink και Christina Aguilera. Μη σας κάνει εντύπωση λοιπόν που, αντί για καμιά φοβισμένη κοπελίτσα από το Παλέρμο (ο γενέθλιος τόπος της Ferreri), ακούσετε στο Gaetana μία φτασμένη pop star, με μία μπλεγμένη βέβαια παραγωγή. Και αυτό γιατί κοιτάει να τα πιάσει όλα. Και το τρέχον και το διαχρονικό. Και εκεί μερικές φορές κάνει λάθη, τα οποία αποχαρακτηρίζουν τον δίσκο. Δεν γίνεται δηλαδή να πιάσεις και τους 45ρηδες και του 20ρηδες, παρά μόνο αν κάνεις έναν δίσκο που φλέγεται, με ένα όμως και μόνο ένα στιλ. Στα παραπάνω από ένα, απλά δίδεις λίγο χρόνο στον καλλιτέχνη πριν καεί. Και αυτό θα γίνει αν αυτή η θαυμάσια φωνή δεν βρει το δρόμο της, έστω και μέσω κάποιου συμβούλου. Αναμένουμε λοιπόν τον επόμενο δίσκο…
