Εδώ και 17 χρόνια η γαλλική δισκογραφική εταιρία Prikosnovιnie επιχειρεί να κυκλοφoρήσει δουλειές βασισμένες στη λογική ότι υπάρχουν κρυμμένες εικόνες πίσω από τις μουσικές που φτάνουνε στα αυτιά του ακροατή. Έτσι, με το τέταρτο μέρος της συλλογής Fairy World, προσπαθεί να μας ταξιδέψει σε έναν παραμυθένιο κόσμο γεμάτο νεράιδες και ξωτικά, ντυμένο με αιθέριες, όπως υποστηρίζει το δελτίο τύπου, μελωδίες. Το artwork στο συνοδευτικό βιβλιαράκι είναι διακοσμημένο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα με νεραιδο-ζωγραφιές, οι οποίες προσπαθούν να ενισχύσουν την παραπάνω φιλοσοφία.
Πέρα όμως από τις πιο πάνω όμορφες και κατά πάσα πιθανότητα ειλικρινείς προθέσεις, πρέπει να σκεφτούμε για λίγο τη σκοπιμότητα καθώς και τον λόγο ύπαρξης μιας οποιαδήποτε συλλογής. Μιας κυκλοφορίας, δηλαδή, που δεν αποτελεί αποτέλεσμα δουλειάς ενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη, αλλά αποτελεί επιλογή αποσπασμάτων από πολλές διαφορετικές δισκογραφικές δουλειές. Έστω κι αν αυτές είναι προϊόντα αρκετά παρόμοιων καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων κι έστω αν – όπως συμβαίνει στο Fairy World IV – τα 13 από τα 17 tracks είναι ακυκλοφόρητα. Τι είναι με άλλα λόγια αυτό που κάνει μια συλλογή αξιόλογη;
Είναι δυστυχώς πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν στο Fairy World IV. Το οποίο, αν και παραμένει συνεπές στις προσδοκίες του για αναβίωση ενός παραμυθένιου κόσμου μέσα από τα τραγούδια που περιέχει, και παρά το γεγονός ότι όργανα όπως βιολί, τσέλο και φλάουτο πρωταγωνιστούν σε πολλά από τα κομμάτια, εξασφαλίζοντας έτσι την πολυπόθητη ομοιομορφία ενός new age ηχητικού αποτελέσματος (“L’Atmosphere”, “A Chaque Seconde Son Heure De Gloire”, “Maya” και “Echoes”), πέφτει, δυστυχώς, στην παγίδα όλου αυτού που το ίδιο φρόντισε μεθοδικά να στήσει. Κι αυτό γιατί με εξαίρεση τα 2 πρώτα τραγούδια του - “Adew Sweet Amarillis” και “Canstatorie” από τους Caprice και Corde Oblique αντίστοιχα – όλα τα υπόλοιπα κομμάτια φαντάζουν λες κι ακούς μια ατελείωτη και πληκτική σειρά από κακές απομιμήσεις τους. Έτσι, η συνοχή η οποία απαιτείται ως βασικό στοιχείο πίσω από το concept μιας επιτυχημένης συλλογής έρχεται εδώ να λειτουργήσει εντελώς αρνητικά, φτάνοντας μάλιστα τον ακροατή σε σημείο όπου δυσκολεύεται να ξεχωρίσει πού τελειώνει το ένα τραγούδι και αρχίζει το επόμενο.
Αν προστεθεί σε όλο αυτό το σκηνικό το γεγονός ότι από τη συνολική διάρκεια των 70 λεπτών, περίπου τα 40 καταλαμβάνονται από τραγούδια τόσο αδιάφορα (“Japan Gargen”, “Duca Bianco”, “Closer To Unicorn” και “Pearl”) ώστε δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν το ενδιαφέρον ακόμα και αν στεκόντουσταν ανεξάρτητα – δίχως να επηρεάζονται δηλαδή από το βάρος που τους προσάπτει έτσι κι αλλιώς η ακρόαση τόσων παρόμοιων τραγουδιών – θα έλεγα πως το Fairy World IV είναι μια κυκλοφορία την οποία κάθε άλλο παρά αξίζει να προμηθευτεί κανείς.
